Kαι για την συνέχεια των γιορτών Οικολογικής Γεωργίας και χειροτεχνίας
Η επόμενη Πανελλαδική Γιορτή Οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας (με σχετική ανάθεση από της Κατερίνης) ήδη οδεύει προς Αττική! Καλλιεργητές της περιοχής, και νέοι επί το πλείστον, πήραν την σκυτάλη της διοργάνωσης για το 2018.
Έχω σημειώσει σε παρέμβαση μου (ΚΙΒΩΤΟΣ αρ. 13,τευχος Αυγούστου 2017, του δικτύου ΑΙΓΙΛΟΠΑΣ) ότι οι γιορτές βρίσκονται σε ένα μεταίχμιο όπου αναγκαιούν σημαντικές αλλαγές για τις επόμενες διοργανώσεις, όσο και – περισσότερο- κινηματικές αιχμές που θα διευρύνουν χρονικά και θεματικά το πλαίσιο της δράσης, θα επαναθέσουν ζητήματα διεκδικήσεων και υλοποιήσεων, με βάση τις διακηρύξεις μας, ως κινήματος οικολογικής πρακτικής και δράσης.
Για την στοιχειώδη οργανωτική συγκρότηση ήδη έχουν τεθεί προτάσεις και ξεκίνησαν συζητήσεις. Θίγω στην ίδια παρέμβαση (ΚΙΒΩΤΟΣ αρ.13) κάπως το θέμα. Μια ακόμη σκέψη! Πως θα ήταν εάν επιχειρούσαμε τις παραγωγικές μας διαδικασίες, τις συνεργασίες και δράσεις μας στα πλαίσια ενός «Ολοκληρωμένου Συνεταιρισμού»; (Υφίστανται παραπλήσια εγχειρήματα και μπορούμε να ανοίξουμε μια ανταλλαγή απόψεων, γνώσεων, εμπειριών και νέων αναζητήσεων). Θα επανέλθω…
Στο παρόν σημείωμα θέτω ορισμένα ζητήματα που τίθενται εκ των πραγμάτων και θα χρειάζονταν μια πιο δημιουργική επεξεργασία μας.
Οι καλλιεργητές και παραγωγοί τροφής, στην Κατερίνη, σε συνάντηση τους, «έκλεισαν» ή διευκρίνισαν θέματα, που υπήρχε χρόνιος διάλογος, και έθεσαν νέα όρια, που θα είναι ίσως οδηγοί, για αρκετές ακόμη πιο σαφείς θέσεις και πρακτικές, που χρειάζονται σήμερα, ώστε η διαδρομή των Γιορτών οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας να εξελίσσεται σε σημαντικό πόλο «ενός άλλου κόσμου εφικτού και ταυτόχρονα υπαρκτού και δρώντος».
Εν τάχει αναφέρω (δεν αποτελούν οι παρακάτω διατυπώσεις «πρακτικά» της συνάντησης):
• Η οικολογική γεωργία, που πρεσβεύουμε και προτείνουμε ως κίνημα, ξεπερνά τα όρια της υπάρχουσας βιολογικής (το πλαίσιο που θέτει η Διεθνής Ομοσπονδία κινημάτων βιολογικής γεωργίας), και με αιχμές την ελευθερία του σπόρου – και του γεωργού – παράγει μόνο από «ανοικτό – ελεύθερο» σπόρο.
• Οι παραγωγοί του κινήματος – δικτύου – μας, εάν μεταποιούν χρησιμοποιούν 100% ιδιοπαραγμένες πρώτες ύλες.
• Στους τρόπους καλλιέργειας, ενίσχυσης και προστασίας των καλλιεργειών, τα μέτρα που θεσπίζονται για την βιολογική γεωργία – και κτηνοτροφία θα πρόσθετα – είναι το «κατώτερο» όριο! Προσεγγίζουμε σε ακόμη πιο φυσικές διαδικασίες και μέθοδες.
Προφανώς είναι σταθμός θα έλεγα, γιατί ανοίγει δρόμους για την καλύτερη «συγχορδία» με τις ομάδες που συμμετέχουν στις γιορτές και συμβάλλουν στο διατροφικό σκέλος (ερασιτέχνες καλλιεργητές, αστικοί καλλιεργητές, μεταποιητές, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, στην διατροφή – μάγειρες, αρτοποιοί..).
Από κοντά έρχονται και οι μελισσοκόμοι!
Άμεσα προσεγγίζει και το δυναμικό όσων ασχολούνται με τα βότανα και τα ανάλογα σκευάσματα.
Επίσης επιδρά και σε άλλες ομάδες που οι γιορτές αναζητούν την συμπαρουσία και συμμετοχή τους (καλλιτέχνες, δημιουργοί στην ένδυση, κόσμημα, εργαλεία, χρηστικά αντικείμενα, έπιπλα…).
Ορισμένα μικρά ζητήματα ίσως κρίνουν το «δέσιμο» του κινήματος και την διαδραστικότητα των συνεργειών του:
• Δεν είναι άκρως αλληλέγγυο εάν, για παράδειγμα, «δουλεύουμε» όλοι μας τις παλιές, παραδοσιακές ποικιλίες που έχουν ήδη ¨ανοιχτεί¨ σε δομές του κινήματος ή προσκειμένους φορείς που ασχολούνται ως τράπεζες τέτοιου υλικού; (Το Δίκτυο του ΑΙΓΙΛΟΠΑ, για παράδειγμα, είναι μια τέτοια δομή που ενεργά και δημιουργικά συμβάλει σε μια τέτοια κατεύθυνση, διατηρώντας, διαδίδοντας, βελτιώνοντας φυσικά, ακόμη και εάν χρειάζεται και συμφωνηθεί, προωθώντας την διαδικασία εγγραφής ορισμένων ποικιλιών στον αντίστοιχο εθνικό κατάλογο!).
• Πως θα νοιώθαμε εάν οι πρώτες ύλες των μεταποιητών, προέρχονται καταρχήν από το «εσωτερικό» του κινήματος – δικτύου – μας και, συμπληρωματικά, από το δίκτυο των βιοκαλλιεργητών της ευρύτερης περιοχής μας (μετά από ανάλογες συμφωνημένες και επιβεβαιωμένες σχέσεις και διαδικασίες); Θα άνοιγε διαύλους συνεργασιών και εγγυήσεων (συνέργεια στην παραγωγή, ποιότητα, επάρκεια, πρόσβαση και ασφάλεια τροφής, κοινωνικό έλεγχο της). Η όσμωση αυτή θα ανέβαζε τις σχέσεις εμπιστοσύνης και την δυναμική της ομάδας μας και εν γένει του κινήματος μας και των ιδεών που αυτό «καλλιεργεί».
• Οι καλοί μας συνοδοιπόροι που χρησιμοποιούν αυτοφυή – άγρια χλωρίδα (και πανίδα) δεν θα ήταν οικολογικά και φυσικά πιο σωστό να κινούνται υπό την αίρεση της αειφορίας του οικοσυστήματος και η χρήση να γίνεται με την μεγαλύτερη φειδώ; Μόνο για ίδια τροφή και σε ελάχιστες ποσότητες για διάθεση και μόνο εάν δεν υπάρχει η απειλή της καταστροφής (η νομοθεσία προστατεύει ορισμένα είδη, αλλά προφανώς η δική μας εκδοχή είναι πολύ πιο μπροστά)! Δεν θα ήταν μια καλή ιδέα (έχει δουλευτεί στα ευρύτερα πλαίσια του κινήματος μας ) η ανασύσταση και αξιοποίηση παλιών, εγκαταλειμμένων οπωρώνων;
Ίσως διαπιστώνουμε ότι όροι όπως «εγγυήσεις», «όρια», «κανόνες συμμετοχής», διαμορφώνουν μια σχετική ανακούφιση ή ένταση στο τοπίο.
Ε! είναι ώρα για ένα… τσάι βάλσαμου, έναν δροσερό χυμό ή ένα φρουτώδες κρασάκι (το προκρίνω).
Οι Γιορτές οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας και εμείς στην 25χρονη πορεία μας, είμαστε ώριμοι να διαμορφώσουμε, συνεχίζοντας τα γενεσιουργά αίτια και αιτήματα μας, με νέες αιχμές και θέσεις ώστε να κτίζονται «πρότυπα» του «άλλου κόσμου που είναι εφικτός παρών και δρών»…
Στέφανος Λιούζας οικοκαλλιεργητής
Βασιλειάδα Καστοριάς
Οκτώβριος 2017
