Αν τύχει και σε ρωτήσει κάποιος, τι κάνω μόνος εκεί έξω, στα ανοιχτά;
Κάνει λίγη ψύχρα απόψε. Η θάλασσα γλείφει τα γυμνά δάχτυλα των ποδιών μου. Είναι σκοτεινή και με τρομάζει. Είναι μυστήρια και με γοητεύει. Κλείνω τα μάτια και τη νιώθω που με χαϊδεύει. Με καλεί να την εξερευνήσω, να μπω βαθιά μέσα της.
Νιώθω πως θέλει να με ρουφήξει, να με πνίξει. Στα φιλιά ή στα άδυτα σκοτεινά νερά της, δεν είμαι σίγουρος. Μόνο το κάλεσμα ακούω. Το νιώθω, το μυρίζω.
Ή μπορεί να μυρίζω απλώς τον φόβο μου.
Τον φόβο για το άγνωστο, το πρωτόγνωρο, το ξένο, το βήμα που πρέπει να κάνω.
Ψέματα… το βήμα που θέλω να κάνω και δεν τολμώ.
Δειλός ακόμη και τώρα.
Έρχεται κάποτε ο καιρός που το να κολυμπήσεις στα βαθιά είναι μονόδρομος. Τα βάθη πάντα σε καλούν. Το θέμα είναι πότε εσύ θα νιώσεις πως είναι ώρα να αφήσεις τα ρηχά.
Είναι η στιγμή μου, δεν μπορεί να κάνω λάθος.
Εκείνη η λεπτή διαχωριστική γραμμή που όταν την περνάς, δεν υπάρχει γυρισμός.
Κολυμπάς ή πεθαίνεις βουτηγμένος στην ανία.
Δοκιμάζεις ή καταδικάζεσαι σε θάνατο λόγω ατολμίας.
Όμως, η ζωή θέλει τόλμη.
Το να ζεις με όλο σου το Είναι σε εγρήγορση, θέλει τόλμη.
Το να αντιμετωπίζεις τα λάθη και τα πάθη σου κατάματα, θέλει τόλμη.
Το να βιώνεις τις στιγμές σου έντονα, θέλει τόλμη.
Μόνο η σιγουριά της στασιμότητας δεν θέλει τόλμη.
Η εμμονή να μην αφήνεις το καβούκι σου, να μην ξεμακραίνεις από την προστατευμένη περιοχή σου, σίγουρος πως η ακινησία και η απραξία θα σε σβαρνίσουν προς τα εμπρός, όλα τα «πρέπει» και τα «μη», δεν θέλουν τόλμη.
Καταδικάζεις τον εαυτό σου να πλατσουρίζει σε λιμνάζοντα νερά. Να βρέχεις τα πόδια σου για να παίρνεις ψήγματα πραγματικής ζωής. Ύστερα, γυρνάς πάλι πίσω στη στεριά σου, στην ασφάλεια σου, τον άγγελο και δαίμονα σου.
Η ασφάλεια έχει την τάση να σε τραβά άλλοτε για να σε βοηθήσει να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σκοινί κι άλλοτε για να εμποδίσει να προχωρήσεις χωρίς εκείνη.
Έρχεται πάντα μαζί με το τίμημα να μην σε προτρέπει να ρισκάρεις.
Όμως, η ζωή θέλει ρίσκο.
Το να ζητάς περισσότερο, με κίνδυνο να χάσεις κάποια πράγματα και συναισθήματα από όσα απέκτησες ως εκείνη τη στιγμή, θέλει ρίσκο.
Το να μην περιφέρεσαι άσκοπα και να κυνηγάς τα όνειρά σου, θέλει ρίσκο.
Μόνο ο εγωισμός δεν απαιτεί ρίσκο.
Όσο εμμένεις στον εγωισμό σου, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αποτυχίες. Έχεις αποτύχει ήδη γιατί αρνείσαι να δεις πέρα από εσένα…
Η θάλασσα αγριεύει. Η ανάσα μου βαραίνει. Το παρελθόν ξαφνικά ξεμακραίνει, θολώνει, στροβιλίζεται. Το βλέπω πίσω μου να χορεύει. Για να με δελεάσει να γυρίσω πίσω ή απλά για να με παρασύρει να βρω το ρυθμό μου και να συνεχίσω, δεν ξέρω αλήθεια.
Ψέματα… μέσα μου ξέρω.
Με αγαπά το παρελθόν μου, όπως το αγαπώ κι εγώ. Θέλει να με βοηθήσει. Μου γνέφει με σιγουριά πως ότι και να γίνει, εκείνο θα είναι εκεί, φρουρός στα μετόπισθεν, να φυλά τα νώτα μου, αρκεί να βγω μπροστά και να χορέψω το χορό της ζωής μου.
Mα το θεό, θέλω να χορέψω.
Ένα κύμα έσκασε μόλις μπροστά μου. Με βγάζει από τις σκέψεις μου.
Απαιτεί από εμένα μια απόφαση.
Να σαλπάρω σε βαθιά νερά ή να χαθώ στη λήθη του χρόνου.
Να μπω στη λίστα εκείνων που δεν τόλμησαν να εξερευνήσουν πέρα από εκεί που φτάνει το γυμνό μάτι ή να ζήσω την επιλογή μου μέχρι τέλους και όπου με βγάλει.
Προχωρώ, χωρίς δισταγμό.
Κολυμπώ, με κατεύθυνση τα βαθιά.
Αν καταλήξω στον πάτο της θάλασσας ή τον αφρό της, δεν ξέρω.
Αν τύχει και σε ρωτήσει κάποιος, τι κάνω μόνος εκεί έξω, στα ανοιχτά, απάντησε του πως απλά..
…τολμώ
Ή μπορεί να μυρίζω απλώς τον φόβο μου.
Τον φόβο για το άγνωστο, το πρωτόγνωρο, το ξένο, το βήμα που πρέπει να κάνω.
Ψέματα… το βήμα που θέλω να κάνω και δεν τολμώ.
Δειλός ακόμη και τώρα.
Έρχεται κάποτε ο καιρός που το να κολυμπήσεις στα βαθιά είναι μονόδρομος. Τα βάθη πάντα σε καλούν. Το θέμα είναι πότε εσύ θα νιώσεις πως είναι ώρα να αφήσεις τα ρηχά.
Είναι η στιγμή μου, δεν μπορεί να κάνω λάθος.
Εκείνη η λεπτή διαχωριστική γραμμή που όταν την περνάς, δεν υπάρχει γυρισμός.
Κολυμπάς ή πεθαίνεις βουτηγμένος στην ανία.
Δοκιμάζεις ή καταδικάζεσαι σε θάνατο λόγω ατολμίας.
Όμως, η ζωή θέλει τόλμη.
Το να ζεις με όλο σου το Είναι σε εγρήγορση, θέλει τόλμη.
Το να αντιμετωπίζεις τα λάθη και τα πάθη σου κατάματα, θέλει τόλμη.
Το να βιώνεις τις στιγμές σου έντονα, θέλει τόλμη.
Μόνο η σιγουριά της στασιμότητας δεν θέλει τόλμη.
Η εμμονή να μην αφήνεις το καβούκι σου, να μην ξεμακραίνεις από την προστατευμένη περιοχή σου, σίγουρος πως η ακινησία και η απραξία θα σε σβαρνίσουν προς τα εμπρός, όλα τα «πρέπει» και τα «μη», δεν θέλουν τόλμη.
Καταδικάζεις τον εαυτό σου να πλατσουρίζει σε λιμνάζοντα νερά. Να βρέχεις τα πόδια σου για να παίρνεις ψήγματα πραγματικής ζωής. Ύστερα, γυρνάς πάλι πίσω στη στεριά σου, στην ασφάλεια σου, τον άγγελο και δαίμονα σου.
Η ασφάλεια έχει την τάση να σε τραβά άλλοτε για να σε βοηθήσει να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σκοινί κι άλλοτε για να εμποδίσει να προχωρήσεις χωρίς εκείνη.
Έρχεται πάντα μαζί με το τίμημα να μην σε προτρέπει να ρισκάρεις.
Όμως, η ζωή θέλει ρίσκο.
Το να ζητάς περισσότερο, με κίνδυνο να χάσεις κάποια πράγματα και συναισθήματα από όσα απέκτησες ως εκείνη τη στιγμή, θέλει ρίσκο.
Το να μην περιφέρεσαι άσκοπα και να κυνηγάς τα όνειρά σου, θέλει ρίσκο.
Μόνο ο εγωισμός δεν απαιτεί ρίσκο.
Όσο εμμένεις στον εγωισμό σου, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αποτυχίες. Έχεις αποτύχει ήδη γιατί αρνείσαι να δεις πέρα από εσένα…
Η θάλασσα αγριεύει. Η ανάσα μου βαραίνει. Το παρελθόν ξαφνικά ξεμακραίνει, θολώνει, στροβιλίζεται. Το βλέπω πίσω μου να χορεύει. Για να με δελεάσει να γυρίσω πίσω ή απλά για να με παρασύρει να βρω το ρυθμό μου και να συνεχίσω, δεν ξέρω αλήθεια.
Ψέματα… μέσα μου ξέρω.
Με αγαπά το παρελθόν μου, όπως το αγαπώ κι εγώ. Θέλει να με βοηθήσει. Μου γνέφει με σιγουριά πως ότι και να γίνει, εκείνο θα είναι εκεί, φρουρός στα μετόπισθεν, να φυλά τα νώτα μου, αρκεί να βγω μπροστά και να χορέψω το χορό της ζωής μου.
Mα το θεό, θέλω να χορέψω.
Ένα κύμα έσκασε μόλις μπροστά μου. Με βγάζει από τις σκέψεις μου.
Απαιτεί από εμένα μια απόφαση.
Να σαλπάρω σε βαθιά νερά ή να χαθώ στη λήθη του χρόνου.
Να μπω στη λίστα εκείνων που δεν τόλμησαν να εξερευνήσουν πέρα από εκεί που φτάνει το γυμνό μάτι ή να ζήσω την επιλογή μου μέχρι τέλους και όπου με βγάλει.
Προχωρώ, χωρίς δισταγμό.
Κολυμπώ, με κατεύθυνση τα βαθιά.
Αν καταλήξω στον πάτο της θάλασσας ή τον αφρό της, δεν ξέρω.
Αν τύχει και σε ρωτήσει κάποιος, τι κάνω μόνος εκεί έξω, στα ανοιχτά, απάντησε του πως απλά..
…τολμώ
Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
Πηγή: tovivlio.net via .thessalonikiartsandculture.gr
