Την 28η Οκτωβρίου κατεβαίνοντας από την Μητρόπολη στο χώρο της παρέλασης συνάντησα μια φίλη δασκάλα που συνόδευε τους μαθητές της του δημοτικού με τη σημαία. Βαδίζαμε μαζί με τα παιδιά και διαπίστωσα ότι η μαθήτρια που κρατούσε τη σημαία ήταν πολύ χαρούμενη. Πραγματικά συγκινημένη. Το πρόσωπό της έλαμπε. Ρώτησα τη δασκάλα της γιατί; Μου είπε πως με κλήρωση πήρε τη σημαία κάτι που δεν θα γίνονταν τα προηγούμενα χρόνια όπου βασικό κριτήριο ήταν η επίδοση.
Συμφωνώ με την κλήρωση στο δημοτικό για πολλούς λόγους. Πρώτα, γιατί η σημαία δεν ανήκει στους άριστους αλλά σε όλους και ο καθένας έχει δικαίωμα να την κρατήσει. Δεύτερον γνωρίζουμε πολύ καλά ειδικά για το δημοτικό ότι οι βαθμοί δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Εξάλλου ο ρόλος των δασκάλων δεν είναι τόσο να αξιολογήσουν όσο να “δομήσουν” την προσωπικότητα των.μαθητών τους τόσο με γνώσεις όσο και με αξίες και στάσεις ζωής. Άρα λοιπόν γιατί όλοι οι μαθητές να μην έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν τη σημαία…αφού η βαθμολογία που δεν μπορεί να είναι 100 % αντικειμενική δεν είναι το ζητούμενο αλλά η διαμόρφωση ελεύθερων και “πεπαιδεύμενων” προσωπικοτήτων. Επίσης στην σημερινή εποχή της οικονομικής ” βύθισης”δεν έχουν όλα τα παιδιά μας τις ίδιες δυνατότητες πρόσβασης στη μάθηση ( Αρκετοί γονείς δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις δραστηριότητες των παιδιών. Π.χ. εκμάθηση ξένων γλωσσών)… Και τέλος, ζούμε σε μια μικρή κοινωνία όπου το να κρατήσει κάποιος μαθητής τη σημαία είναι ” απαίτηση” και απωθημένο των γονιών και ότι αυτό συνεπάγεται και όχι τόσο της βούλησης των παιδιών μας… Η σημαία μας ας μην γίνει σύμβολο διαχωρισμού των μαθητών, αλλά σύμβολο ενότητας και τιμής για τον καθένα που την κρατά.
Υ.Γ. Αφορμή σημερινή ερώτηση μαθητών και η συζήτηση που ακολούθησε. Το κείμενό αυτό δημοσιεύτηκε στο Facebook και παρακίνησε τους μαθητές μου σε συζήτηση. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ωριμότητα των μαθητών και τα επιχειρήματα τους για την τεκμηρίωση της άποψή τους. Θα ήθελα να μεταφέρω την άποψη ενός μαθητή μου, άριστου, από το Γενικό Λύκειο Άργους Ορεστικού που δείχνει το δρόμο και για μας τους μεγαλύτερους.
Μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του όπως γράφηκαν στο Facebook.: “Και τέλος να προσθέσω ότι ένας καλός μαθητής δεν χρειάζεται την “αυτοεπιβεβαίωση” που θα του δώσει η σημαία, πιστεύω ότι μια σωστά διαμορφωμένη προσωπικότητα δεν έχει την ανάγκη ούτε από επαίνους, ούτε από τίποτα! Αρκεί ο ίδιος ο μαθητής να ξέρει ότι όντως προσπάθησε , κόπιασε και τελικά έφτασε σε αυτό το αποτέλεσμα, δηλαδή την διεύρυνση του πνευματικού του ορίζοντα και τέλος την απόκτηση γνώσεων.”
Αλέξανδρος Μακρίδης
