Του Γιάννη Καφάτου
Ο Αμίρ είναι το δικό μου παιδί, εγώ είμαι ένας Αμίρ. Μέσα σε μια κοινωνία που ρέπει στο φασισμό.
Οι διευθυντής του σχολείου τράβηξε στη σκανδάλη, όταν με δόλιο τρόπο δεν τον άφησε να κρατήσει τη σημαία όπως προέκυψε απο την κλήρωση.
Οι γονείς που υπέγραψαν την συμπαράσταση προς τον διευθυντή, τον ξαναπυροβόλησαν και τον στοχοποιήσαν.
Οι φασίστες που ξημερώματα ξύπνησαν τον έντρομο μικρό Αμίρ, την αδελφή και τους γονείς τους σπάζοντας τα παράθυρα του σπιτιού τους στη Δάφνη, τον ξαναπυροβόλησαν. Ήξεραν βλέπεις τον “στόχο”.
Όσοι μένουμε αδιάφοροι στο φασισμό δίνουμε τη χαριστική βολή!
Αμίρ, σου ζητάω συγγνώμη. Είσαι στην ίδια ηλικία με την κόρη μου. Αλλά δεν σε προστατέψαμε. Να ξέρεις όμως, δεν είμαστε όλοι σαν αυτούς που σε τρομοκρατούν. Και ξέρω ότι πρέπει να στο δείξουμε!
