Σε μια κοινωνία οικονομικά σακατεμένη από την δικτατορία των αριθμών, με συμπτώματα κόπωσης και αποχής από συλλογικότητες, θα φαινόταν μάταιος κάθε ανοιχτός πολιτικός διάλογος περί ετεροτήτων, αν δεν ενισχύονταν από την βεβαιότητα ότι είναι αδύνατη η οριστική αλλοτρίωση τής κοινωνίας. Ότι σήμερα αναπτύσσονται δυνάμεις ικανές να επιχειρήσουν το αποφασιστικό ποιοτικό άλμα, ασφαλώς σε δια-κοινωνική βάση, με ισχυρές διαπεριφερειακές συμμαχίες, σημείο στο οποίο επανέρχομαι συχνά με τούτα τα σημειώματα στη φιλόξενη«Αυγή».
Πιστεύω πως οι δυνάμεις αυτές μπορούν σταδιακά να διαμορφώσουν, στη θέση ξεπερασμένων ιδεοληπτικών και πελατειακών διακρίσεων, ένα συναινετικό πλαίσιο κοινωνικής συνεργασίας και πολιτικής έκφρασης.
Να συνθέσουν Συναινετικό Λόγο συμβίωσης και προοπτικής τών 3/3 τής Κοινωνίας.
Καθώς η θετική πλευρά τής τεχνολογίας κατήργησε τα γεωγραφικά και επικοινωνιακά σύνορα, οι πολίτες τού κόσμου συνειδητοποιούν την ανάγκη να συνυπάρξουν με τις διακριτές καταβολές και πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες, μέσα στην ετερότητα που προσδίδει νόημα και αισθητικό πλούτο στην ίδια τη συνύπαρξη.
Σε αντίθεση με την αλαζονική πλευρά τής Οικονομίας και τής Πολιτικής, η πολιτισμική ετερότητα δεν λειτούργησε και δεν μπορεί να λειτουργήσει ποτέ ως συγκρουσιακός παράγοντας, παρά μονάχα στα μυαλά ακαδημαϊκών θεραπαινίδων τής νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας.
Αποτελούσε πάντοτε (μάρτυρας η Ιστορία) ενισχυτικό παράγοντα βιωσιμότητας και πολιτισμικού πλούτου κάθε περιφερειακής συνεργασίας.
Κοινωνίες με εσωτερική συνοχή και παραδοσιακή πολιτισμική ποιότητα πλεονεκτούν στην δυνατότητα να συνδιαμορφώνουν δια-κοινωνικές ενώσεις αλληλεγγύης, συνοχής, πολιτισμικής πολυμορφίας και αμοιβαίου σεβασμού προς τις επί μέρους ετερότητες και έτσι να ακυρώνουν το ενδεχόμενο επιβολής ενός αγοραίου ψευτοπολιτισμικού μορφώματος σαν αυτό που σήμερα σερβίρεται ως αποκλειστικό πλανητικό μοντέλο.
Η ευχέρεια να έχει κανείς επαφή με πολλούς πολιτισμούς, αυτός ο θετικός κοσμοπολιτισμός δεν έχει καμιάν απολύτως σχέση με την, κατά Pascal Bruckner, «παγκοσμιοποιημένη υπερπτήση που ισχυρίζεται ότι κυριαρχεί στον κόσμο επειδή τον έχει αδειάσει από την ουσία του(…..)με την αναπαράσταση να αντικαθιστά την πραγματικότητα και να μετατρέπει τη Γη σε ένα απέραντο λούνα παρκ».
Στις κοινωνιο-κεντρικές πολιτικές δυνάμεις επαφίεται πλέον η επιβίωση τής πολιτισμικής ετερότητας την οποία θεωρώ υπαρκτική προϋπόθεση για τις ενσωματώσεις κοινωνιών σε ευρύτερες ενώσεις ή για τις υπερεθνικές πολιτικές συμμαχίες οιασδήποτε κλίμακας.
Στις ίδιες εγχώριες δυνάμεις τής σύγχρονης Αριστεράς επαφίεται προφανώς και η συνδιαμόρφωση ενός συναινετικού Λόγου.
Συνδιαμόρφωση με ποιους ;
Μα με όσους αναγνωρίζουν πως, παρά τις όποιες ποσοτικές κατακτήσεις τής λεγόμενης μεταπολίτευσης (καμιά ιστορική εποχή ή κυβερνητική θητεία δεν είναι απολύτως άδεια από ποσοτικές κατακτήσεις), η διαχειριστική πολιτική είτε ως λαϊκισμός τής δεκαετίας τού ‘80 είτε ως «εκσυγχρονισμός»τού ’90 και του 2000 στάθηκε ανίκανη να λύσει τα διαρθρωτικά προβλήματα τής Ελλαδικής Κοινωνίας. Αντίθετα αποθέωσε το μεταπρατισμό και την αδιαφάνεια και εμπέδωσε τον κομματικό νεοπλουτισμό.
Συνδιαμόρφωση λοιπόν με όσους συνειδητοποιούν την ανάγκη μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, με καθολική και δίκαιη συμμετοχή τών πολιτών και τών επιχειρήσεων στις συλλογικές χρηματοδοτικές ανάγκες. Με όσους αναγνωρίζουν την ανάγκη ενός Λόγου συναποδοχής και αειφόρου σύνθεσης τών ετεροτήτων ,των ιδιαιτεροτήτων, των διαφορετικών αντιλήψεων, για το πέρασμα σε μια κοινωνία όπου η Ελευθερία νοηματοδοτείται, πραγματώνεται και βιώνεται
– όχι ως ελευθερία επιλογών (freedom of choice),
– ούτε ως«ελευθερία»υπερεκμετάλλευσης τού φυσικού περιβάλλοντος,
– ούτε ως «ελευθερία»των δυνάμεων τής ασύδοτης Αγοράς,
αλλά ως ελευθερία τών ανθρώπων από την άγνοια, από την θεσμοθετημένη ανέχεια, από τις τεχνητές άρα περιττές ανάγκες, από την χρησιμοθηρία και την αποξένωση ,από την ιδεολογικοποίηση των ετεροτήτων τους.
