Αυτό…Τότε
“You’re next”… Έτσι λεγόταν η ταινία που είδα το βράδυ της Τρίτης που μας πέρασε. Διαφωνούμε… Μπορεί και με τον ίδιο τον Παύλο να διαφωνούσα. Σε πολλά… Μα δεν το έμαθα ποτέ. Μίλησα με το παιδί αυτό μια φόρα, για κανα τέταρτο. Και ξέρεις τι; Μου φάνηκε ντόμπρος. Τι; Δεν ξέρεις τι σημαίνει; Λεξικό, ΤΩΡΑ!
Με ρώτησε που λες, για μια λούπα… Μια του Diveno. Μια που ήταν του Βαμβακάρη. Μιλήσαμε για μουσική. Ρεμπέτικη μουσική. Όσο ήξερα, όσο ήξερε… Ντόμπρα κι όμορφα. Δεκαπέντε λεπτά… Ήταν αρκετά.
Οπότε μη ρωτάς γιατί φάγαμε σήμερα δακρυγόνα και καπνογόνα στα Λαδάδικα. Γιατί έφυγε μια ζωή… Γιατί κλαίει μια μάνα… Γιατί πονάει ένας φίλος… Γιατί ξαγρυπνάει μια κοπέλα… Γιατί κάποιος αγαπούσε κάποιον ρε ηλίθιε…
Μα ειλικρινά δε με νοιάζουν τα πιστεύω σου. Εγώ πιστεύω ακόμα στους ανθρώπους αν και η πλειοψηφία δεν το αξίζει. Αλλά πρέπει… Για να νιώσω άνθρωπος κι εγώ.
“You’re next”… Έτσι λεγόταν η ταινία που είδα το βράδυ της Τρίτης που μας πέρασε. Δε θέλω να είμαι ο επόμενος… Και δε θέλω να είσαι ο επόμενος.”
