Καλή αρχή στα παιδιά. Μια ιδιαίτερη μέρα. Ειδικά για τα πρωτάκια Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου. Όλοι θυμούνται έντονα αυτήν την μέρα. Είναι καθήκον όλων κατά αρχάς των γονιών και των δασκάλων και κατόπιν της πολιτείας αυτή η μέρα να συνοδεύεται με ευχάριστες και θετικές αναμνήσεις. Τα παιδιά αξίζουν της προσοχής μας και της αγάπης μας. Όμως σήμερα με αφορμή και την φωτογραφία θα αφιερώσω την ανάρτηση στον ανώνυμο δάσκαλο.
Η φωτογραφία από τον Πεντάλοφο είναι αφιερωμένη στον ανώνυμο κτίστη-εργάτη της πέτρας. Αυτόν που ξενιτευόταν όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι σε όλα τα μέρη της Ελλάδας . Ένα αντίστοιχο άγαλμα θα ήθελα για τον ανώνυμο δάσκαλο-καθηγητή εκπαιδευτικό. Αυτόν που η ζωή τα έφερε έτσι να μην γίνει ειδικά γνωστός ούτε σπουδαίος για το ευρύ κοινό. Που ήταν δάσκαλος σε ένα πολύ μικρό απομακρυσμένο σχολείο. Αυτόν που ειδικά στα παλιά χρόνια πάλευε με τις πιο αντίξοες συνθήκες .Αυτόν που για να φτάσει έγκαιρα στο χωριό περπατούσε πάνω στα χιόνια. Αυτόν που η αφοσίωση του στην επιστήμη , η αγάπη για το επάγγελμά του και συνέπειά του η θέλησή του να βοηθήσει τα παιδιά ήταν η κινητήριος δύναμή του και πάνω από όλα η συνεχής και επίπονη προσπάθεια να μεταλαμπαδεύσει την γνώση, να μάθει τρόπους να προετοιμάσει τα παιδιά να αντιμετωπίσουν την ζωή.
Βέβαια ο δάσκαλος έχει το άσχημο προνόμιο να μην μπορεί άμεσα να κριθεί ολοκληρωτικά από τα παιδιά. Πολλές φορές τα παιδιά πέφτοντας στην παγίδα του καλού δασκάλου θεωρούν καλό δάσκαλο αυτόν που δεν ζητάει πολλά από τα παιδιά. Σε βάθος χρόνου μόνο όταν κάποιος μεγαλώσει και θυμάται τις συμβουλές νουθεσίες και τις απόψεις του δασκάλου τότε καταλαβαίνει ποιος και γιατί άξιζε. Τιμή και δόξα λοιπόν σ΄ αυτόν τον δάσκαλο. Ίσως με ένα παρόμοιο άγαλμα, ένα μνημείο ή κάτι άλλο.
