Καυγάς ξέσπασε προ ημερών για την επιλογή με κλήρωση των σημαιοφόρων, όμως δεν έγινε ούτε ο μισός ντόρος όταν έκλεινε η δεύτερη αξιολόγηση και ψηφίζονταν τα όσα καταστρεπτικά ψηφίστηκαν
Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο καυγάς που ξέσπασε προ ημερών μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την επιλογή με κλήρωση των σημαιοφόρων στο δημοτικό . Ακόμη πιο εντυπωσιακό , όμως, είναι το γεγονός ότι δεν έγινε ούτε ο μισός ντόρος, όταν ,πριν ένα μήνα, έκλεινε η δεύτερη αξιολόγηση και ψηφίζονταν τα όσα καταστρεπτικά ψηφίστηκαν από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης.
Όπως συμβαίνει συνήθως σ αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε , πρέπει κανείς με πολύ προσοχή να αποτραβήξει τη μάσκα της υποκρισίας από κυβέρνηση κι αντιπολίτευση για να ανιχνεύσει το ουσιώδες ,αν και όπου υπάρχει .
Και το λέω αυτό γιατί από τη μια η κυβέρνηση έσπευσε με το θέμα της σημαίας να φτιασιδώσει το στραπατσαρισμένο της αριστερό προφίλ, ενώ η δεξιά αντιπολίτευση ( μετρ του κομματισμού και της αναξιοκρατίας μέχρι πρότινος )να φιλοτεχνήσει προφίλ κοινωνικού μεταρρυθμιστή που προωθεί την «αριστεία».
Αν παρόλα αυτά γίνει κατορθωτό να παραμεριστούν οι υποκριτικές αντιδράσεις , οι δήθεν πολιτικές αντιπαλότητες και οι επικοινωνιακές διευθετήσεις θεωρώ πως το θέμα της σημαίας μπορεί να αναδείξει δυο διαφορετικές οπτικές για τον τρόπο αντίληψης και οργάνωσης της εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Κατά την πρώτη άποψη που εισηγείται η κυβέρνηση και με την οποία εν πολλοίς συμφωνώ η σημαία επιχειρείται να απεμπλακεί από τον σκληρό ανταγωνισμό και τη διαδικασία αξιολόγησης των επιδόσεων και να προσεγγιστεί ,ειδικά αυτή, ως εθνικό σύμβολο που είναι ,ως στοιχείο ανάπτυξης των συνεκτικών δεσμών της μαθητικής κοινότητας και παράγοντας αύξησης της συνοχής της. Αναγνωρίζουν οι υποστηρικτές αυτής της θέσης πως η σημαία αντί για έπαινο και τρόπαιο του μαθητή μπορεί να αποτελέσει στοιχείο -σύμβολο για τη μέθεξη με τον άδολο πατριωτισμό και τη δημοκρατία σύνολης της μαθητικής ομάδας ,ενώ παράλληλα θα μπορούσε αυτή η πρακτική να διδάξει την έννοια της τιμής ,της ευθύνης και του χρέους ,αξίες που πάμπολλες φορές δεν ταυτίζονται με τις υψηλές επιδόσεις και την αριστεία.
Το θλιβερό βέβαια είναι πως ,όλα τα παραπάνω , χρησιμοποιούνται στην ουσία από την κυβέρνηση προκειμένου, όπως είπαμε, να φιλοτεχνήσει ένα αριστερό προφίλ που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.
Όταν έχεις ψηφίσει το τρίτο και τέταρτο μνημόνιο κι έχεις οξύνει ραγδαία με την πολιτική σου τις κοινωνικές ανισότητες , όπως έπραξε ο σύριζα, δεν μπορείς να αποσείσεις το άγος φέρνοντας κάποιες λογικές ρυθμίσεις όπως αυτή για τη σημαία , για την κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού ή ακόμη χαρακτηρίζοντας το ντου του « ρουβίκωνα» στη βουλή ακτιβιστική ενέργεια. Ούτε μπορείς βέβαια να παριστάνεις τον μεταρρυθμιστή της παιδείας με το να καλοπιάνεις τους μαθητές καταργώντας εξετάσεις και γνωστικά αντικείμενα μόνο και μόνο για να εξοικονομήσεις χρήματα . Μ αυτά τα εύκολα δεν μπορεί και δεν πρέπει ο συριζα να βαυκαλίζεται πως ασκεί ριζοσπαστική πολιτική και πως συμβάλει στον κοινωνικό μετασχηματισμό πόσο μάλλον, όταν την εποχή της αυταπάτης μιλούσε για την αναθεώρηση της σχέσης εκκλησίας κράτους ,την κατάργηση αυτού του τύπου των μαθητικών παρελάσεων κ.α.
Η αντιπολίτευση από την άλλη και οι υψηλοί αμύντορες της αριστείας ,όπως ο πολύς κ. Μπαμπινιώτης ,στο βαθμό που εννοούν αυτά που λένε, φαίνεται να αντιλαμβάνονται τη σημαία κυρίως ως έπαινο και τρόπαιο των αρίστων .Πρόκειται για την παραδοσιακή αντίληψη που θεωρεί πως ο μαθητής που πρωτεύει, και μόνο αυτός , είναι σωστό να τιμάται με τη σημαία. Κατανοητή και αυτή η άποψη βέβαια και εξόχως αποκαλυπτική μιας άλλης προσέγγισης που θέλει αξιολογήσεις κατηγοριοποιήσεις και διαχωρισμούς για τα πάντα στο σχολικό περιβάλλον χωρίς να αφήνει τίποτε , ούτε και το εθνικό σύμβολο βέβαια, να δράσει ως παράγοντας συνοχής που ενισχύει μια κοινή εμπειρία.
Το ενοχλητικό σ αυτή τη δεύτερη άποψη είναι πως ξεχνούν οι υποστηρικτές της την παθογένεια που πολλές φορές συνοδεύει η σύνδεση της σημαίας με την αριστεία . Ξεχνούν τα διογκωμένα εγώ των γονιών , τις κοινωνικές επιρροές στη φάση της αξιολόγησης, την κατασκευασμένη αριστεία με τα ακριβά ιδιαίτερα , την διαφορά μορφωτικού κεφαλαίου των μαθητών λόγω κοινωνικών παραγόντων και φυσικά το αβάσιμο της άποψης που ταυτίζει την υψηλή επίδοση στο γνωστικό αντικείμενο με τη φιλοπατρία.
Προσωπικά αξιολογώντας μαθητές γυμνασίων και λυκείων αρκετά χρόνια τώρα διαπίστωσα από πρώτο χέρι όλες τις παραπάνω στρεβλώσεις οι οποίες μάλιστα διογκώνονται επικίνδυνα τον καιρό της κρίσης .
Καλά θα ήταν ,λοιπόν, από τη μία η μεν κυβέρνηση να μη παριστάνει την αριστερή επικαλούμενη μισοκουτσουρεμένες αλλαγές (γιατί άραγε κλήρωση μόνο στο δημοτικό ,και γιατί όχι μόνο μεταξύ των εθελοντών μαθητών;)ενώ σε κεντρικές επιλογές για την παιδεία ακολουθεί την πεπατημένη των περικοπών και της ενίσχυσης της ταξικότητας ,ενώ από την άλλη η αντιπολίτευση να πάψει να σκίζεται για μια αριστεία την οποία ούτε γνωρίζει ,ούτε προώθησε ποτέ ,όταν ασκούσε εξουσία.
Ο χώρος της παιδείας είναι ,δεκαετίες τώρα, το πεδίο βολής κάθε οραματιστή της πλάκας ,κάθε φανφαρόνου ,κάθε μικρομέγαλου ηγεμονίσκου γι αυτό και κατέληξε να εκχυδαίζει κάθε υψηλή αξία με την οποία εξ αντικειμένου καταπιάνεται.
Η σημαία ,και μόνο αυτή ,σ αυτό τον καθημαγμένο χώρο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί διαφορετικά και να γίνει από παράγοντας υπόμνησης της διαφοράς και της υπεροχής αφορμή συνοχής ,συνάντησης και μέθεξης ….
Και για να καθησυχάσουμε τον κ. Μπαμπινιώτη και τους διάφορους επιφανείς που θεωρούν πως η κλήρωση απειλεί το «αιέν αριστεύειν…» να πούμε και τούτο :Το σχολείο ,που φυσικά και δεν εχθρεύεται τους ικανούς ,βρίσκει πάντα τρόπους να επιβραβεύσει την προσπάθεια και τον κόπο τους.
Τα παιδιά το γνωρίζουν αυτό ,είναι καιρός ,λοιπόν, να το καταλάβουν κι όσοι παριστάνουν τους μέντορες…
