Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα για επέμβαση της κυβέρνησης στο έργο της δικαιοσύνης και της δηλώσεις της ένωσης δικαστών και εισαγγελέων ας περιγράψουμε πώς είναι δομημένες οι σχέσεις των διαφόρων τύπων εξουσιών στην Ελλάδα και να διερευνήσουμε την ανεξαρτησία τους:
Καταρχήν θεωρητικά και μόνο οι διακριτές εξουσίες είναι τρεις (δηλαδή η νομοθετική, η εκτελεστική και δικαστική). Στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερες και αλληλοεπηρεάζονται.
Η πρώτη “extra” εξουσία απορρέει από τις υπάρχουσες τρεις: Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε “κυβερνητική εξουσία”. Είναι ένας καλύτερος ορισμός για την εξουσία που έχει η εκάστοτε κυβέρνηση να νομοθετεί όπως θέλει αφού αυτήν έχει την πλειοψηφία). Η κυβερνητική αυτή εξουσία επηρεάζει προδήλως την νομοθετική (αφού περνάει τους νόμους που θέλει) και η νομοθετική συνολικά (με τις ενδεχόμενες προσθήκες προτάσεων της αντιπολίτευσης), επηρεάζει την δικαστική (αφού οι δικαστές θα δικάσουν με βάση τους νόμους που ψηφίζει η βουλή, δηλαδή η νομοθετική εξουσία).
Αν θέλουμε να προσδώσουμε στην εκτελεστική εξουσία τις πραγματικές της αρμοδιότητες, θα λέγαμε ότι αποτελεί όλο το γραφειοκρατικό δημόσιο σύστημα (οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, νοσοκομεία, αστυνομία, στρατός αλλά ακόμα και τράπεζες, εφορίες, πολεοδομίες κλπ.).
Όλο λοιπόν αυτό το σύστημα της εκτελεστικής εξουσίας είναι και πάλι εξαρτώμενο από τους νόμους την κυβερνητικής ή έστω της νομοθετικής εξουσίας.
Παράπλευρα σε αυτά τα συστήματα εξουσίας μπορούμε να βάλουμε την εξουσία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ,το οποίο διαπλέκεται στενά με τον πολιτικό κόσμο. Με το ψεύτικο πρόσχημα του ελέγχου της εξουσίας (που κανονικά είναι αρμοδιότητα της δικαστικής εξουσίας) εκβιάζουν ή τέλος πάντων ασκούν πιέσεις στην κάθε άλλη εξουσία με αντάλλαγμα παραχωρήσεις που εξυπηρετούν αμοιβαία συμφέροντα. Συμφέροντα κιόλας της Ελληνικής κεφαλαιοκρατίας που έντεχνα κατευθύνει την πολιτική και την δικαιοσύνη.
Επιπλέον όλο αυτό το σύστημα εξουσίας έχει ελάχιστους τρόπους ελέγχου και όταν γίνονται απόπειρες για τέτοιου είδους έλεγχο, επικαλούνται την ελευθερία της άποψης.
Άλλο ένα σύστημα εξουσίας είναι τα Ευρωπαϊκά όργανα, τα οποία επιβάλλουν Ευρωπαϊκούς κανόνες και κυρώσεις, που πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση με τα εθνικά συντάγματα, αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να εφαρμόσουν τα συμφωνηθέντα. Κι εδώ κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει εύκολα τις αποφάσεις αυτές, οι οποίες τις περισσότερες φορές εκφράζουν τα Ευρωπαϊκά καπιταλιστικά συμφέροντα (κυρίως χρηματοπιστωτικά συμφέροντα) σε βάρος φυσικά των λαών, οι οποίοι δύσκολα μπορούν να αντιδράσουν.
Ένα κράτος οφείλει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία είναι ενσωματωμένα στα αστικά αντιπροσωπευτικά συντάγματα των χωρών. Ένα από αυτά είναι και η ανεξιθρησκεία. Έτσι ένα κράτος οφείλει να είναι ανεξίθρησκο. Σε πολλές χώρες άλλα και στην Ελλάδα η θρησκευτική εξουσία της εκκλησίας, είναι ιδιαίτερα μεγάλη η οποία πέρα από την ιδεολογική εκμετάλλευση της πίστης των ανθρώπων, επηρεάζει πολιτικές και δικαστικές αποφάσεις σε διάφορα επίπεδα. Επίσης είναι κάτοχος περιουσίας και διαχειριστής κεφαλαίου με προκλητικά προνόμια (αφορολόγητο κλπ). Έτσι καθίσταται ένα κράτος μέσα στο κράτος και αποτελεί άλλον έναν τύπο εξουσίας.
Τώρα αλήθεια; Βλέπει κανείς σε όλο αυτό διακριτότητα και όχι επικάλυψη και διαπλοκή;
