Το άρθρο το γράφω στις διακοπές. Από ζήλια. Βλέπω πολλούς άσπρους, μαύρους, βαλκάνιους, Ευρωπαίους και το κυριότερο Ρώσους να βολτάρουν, να ψωνίζουν να κινούνται, να κάνουν μπάνιο να ξοδεύουν να… να…
Σκέφτομαι αν μπορεί να συμβεί αυτό το φαινόμενο αλλού, κάπου χωρίς θάλασσα. Απαντώ αμέσως. Ίδιο όχι. Κατόπιν αναρωτιέμαι. Μπορεί να σκεφτούμε κάτι για να κερδίσουμε από το ρεύμα των τουριστών; Απαντώ: Δύσκολα αλλά ναι. Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο στον τοπικό τύπο για την γούνα και τις πωλήσεις. Μελαγχόλησα. Τα πράγματα οδηγούνται εκτός περιοχής μας.
Μακάρι να μην είναι έτσι, αλλά φαίνεται ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα. Να ξεκαθαρίσω. Δεν είμαι κατά ούτε και υπέρ της πώλησης των γουναρικών αποκλειστικά στην πόλη μας. Γιατί θεωρώ ματαιότητα να πιστεύουμε ότι ο άλλος θα κερδίζει στην Χαλκιδική και θα έλθει από πατριωτικούς λόγους στην Καστοριά. Το θέμα είναι λοιπόν αν δημιουργηθούν υποδομές και κίνητρα ώστε να συμφέρει να έλθουν στην Καστοριά καταναλωτές και στους επιχειρηματίες να έχουν έδρα την πόλη τους . Για να γλυτώσουν έξοδα. Να έχουν υποδομές και διευκολύνσεις .Πάντα επ’ ωφελεία και των δύο. Έτσι σκέφτονται αυτοί που είναι πρωτοπορία στην οικονομία σήμερα. Είναι όμως δυνατόν και αν ναι με ποιόν τρόπο; Την τετραετία 1998-2002 όντας Νομαρχιακός Σύμβουλος παρακάλεσα τον τότε Νομάρχη να κάνει μία σύσκεψη με τους «μεσολαβητές» των Ρώσων για να βγει κάποιο συμπέρασμα για το πώς θα κινηθούν οι γουναράδες. Στην σύσκεψη στο γραφείο του Νομάρχη ειπώθηκαν πολλά αλλά δυστυχώς το θέμα περιστράφηκε στο πως θα ξεγελάσει ο ένας τον άλλο και όχι το πώς θα βρεθούν κοινές δράσεις για την περαιτέρω πορεία. Φάνηκε η έλλειψη κοινής πολιτικής για τα λεγόμενα τότε “καμάκια”. Η απογοήτευση δεδομένη.
Κατόπιν έγιναν πολλά δεν τα παρακολουθώ και δεν μπορώ να είμαι δίκαιος κριτής. Επιφυλάσσομαι για να μην κάνω εύκολη κριτική όπως συνηθίζεται στην χώρα μας. Κάποιοι πρωτοπόροι τα κατάφεραν μόνοι τους και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Όμως τα αποτελέσματα κρίνουν τα πάντα στην οικονομία. Και δεν είναι ευχάριστα να πάρει η οργή να πάρει! Τι μπορούμε να κάνουμε. Μήπως, λέω μήπως να αναθέσουμε πάλι σε έναν συμπολίτη μας κοινής αποδοχής ( επαναλαμβάνω ένα, όχι επιτροπές ) να ξαναφέρει στο ίδιο τραπέζι με για ένα μίνιμουμ συμφωνίας όλους τους ενδιαφερόμενους. Κατόπιν να γίνει κοινό διάβημα για μια δύο κοινές δράσεις που ευνοούν όλους.
Προς όλους τους φορείς, πολιτικούς, δημάρχους. Για συγκεκριμένες δράσεις πάνω σε αυτό το σχέδιο. Όχι πολλά και απραγματοποίητα! Να τρέμουν στην ιδέα ότι δεν θα κάνουν κάτι που είναι κοινή επιθυμία όλων. Να μην παρεξηγηθώ γιατί εδώ έχουν την συνήθεια κάποιοι να βλέπουν σκοπιμότητες σε κάθε τι. Δεν αποβλέπω σε τίποτα .Είναι απλά μια κραυγή αγωνίας ενός πολίτη που βλέπει τον τόπο του να αδειάζει. Τους εργοδότες να μην είναι ευχαριστημένοι και τους εργάτες (κατά βάση κακά πληρωμένους ), απελπισμένους.
Επιθυμία-ευχή ενός πολίτη που πιστεύει ότι αυτός ο τόπος μπορεί ακόμη να παίξει κάποιο ρόλο στο μέλλον. Να πουλήσει κάτι στους τουρίστες ή καλύτερα σε ένα μικρό ποσοστό τουριστών. Δεν χρειάζεται παρά ένα πολύ μικρό ποσοστό να έχουν λόγους να έλθουν στην Καστοριά. Φτάνει για μας. Για λόγους οικονομίας δεν επεκτείνομαι παραπέρα. Εκτός από την γούνα έχουμε λίμνη, βουνά, φύση ,εκκλησιαστικός τουρισμός κλπ. τομείς που μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες που ίσως έχουν ενδιαφέρον για κάποιους τουρίστες.
«Και τι ζητάω ,τι ζητώ λέει ένα τραγούδι…», «ένα κομματάκι τουρισμού» συμπληρώνω εγώ. Είναι μια ευκαιρία να ξαναπάμε στον «οικονομικό παράδεισο» και να αποφύγουμε την «κόλαση της ανεργίας, αναδουλειάς, μιζέριας».
