Tο TVXS.gr σε συνεργασία με τον ΙΑΝΟ σας παρουσιάζει τα δέκα καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία της χρονιάς (μέχρι τώρα) που δεν πρέπει να αγνοήσετε.
Στις προτάσεις μας θα βρείτε βιβλία μικρών ή και πολύ μικρών εκδοτικών οίκων να συνυπάρχουν με τα βιβλία μεγάλων και καταξιωμένων επιχειρήσεων στο χώρο του βιβλίου. Συμπεριλάβαμε, βιβλία ποίησης, ελληνική και μεταφρασμένη πεζογραφία, αστυνομικά μυθιστορήματα και θρίλερ. Ζούμε σε εξαντλητικούς χρόνους – γιατί να μην ξεφύγουμε για λίγο με ένα βιβλίο;
Την άνοιξη του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος Αβδούλ Χαµίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και µένει έγκλειστος σε µια εντυπωσιακή έπαυλη. Εκεί, σύµφωνα µε το µυθιστόρηµα, θα διηγείται για λίγες νύχτες σ’ ένα µικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όµως αγόρι κρυφακούει… Εβδοµήντα χρόνια μετά, θα υπάρχει ακόµη µια νύχτα, µάλλον µια ζωή ολόκληρη σε µία µόνο νύχτα. Άλλωστε στον 20ό αιώνα αργούσε συχνά να ξηµερώσει. Το Λίγες και µία νύχτες, µε άξονα την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, εξιστορεί µια περιπέτεια για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει µια µαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόµη µια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το µέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων. Το Λίγες και µία νύχτες εµπεριέχει ακόµη κατά κάποιον τρόπο τον σχολιασµό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγονα χωράφια της γραφής, τα εργαστήριά της, τις αστοχίες και τα πάθη της, είναι µε άλλα λόγια το κοίταγµα του ίδιου του µυθιστορήµατος στον καθρέφτη. Πέρα όµως και πάνω απ’ όλα είναι ένα βιβλίο για την ανήκεστο βλάβη της ύπαρξης, αυτήν που προκάλεσε ο πιο δηµεγέρτης αιώνας, ο εικοστός.
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ • Πόσο Ελληνικό είναι το Βυζάντιο; (Εκδόσεις Gutenberg)
Το Βυζάντιο δέχτηκε και αφομοίωσε στοιχεία από πολλές παραδόσεις (αρμενικές, σλαβικές, ανατολικές ρωμαϊκές μεταξύ άλλων), αλλά εκείνο που χαρακτηρίζει την πολιτιστική του υπόσταση είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε και η ιστορική συνέχεια στην οποία εγγράφεται. Είναι αναμφισβήτητα πλέον γνωστό, και αυτό ασχέτως εθνικών σκοπιμοτήτων, ότι το βυζαντινό κράτος είναι η οργανική συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ότι η τέχνη του χρωστά πολλά στο ελληνιστικό κατόρθωμα και στην ανατολική εμπειρία των χρόνων εκείνων, αλλά ως πολιτιστική συνέχεια (και όχι μόνο γλωσσική) εγγράφεται το Βυζάντιο μονάχα ως βίωμα του Ελληνισμού.
Γιάννης Γιαννέλλης-Θεοδοσιάδης • Ισμαήλ και Ρόζα (Εκδόσεις Πατάκης)
Η αινιγματική Σμυρνιά γερόντισσα Ρόζα και ο πανίσχυρος Ισμαήλ ζουν επί δεκαετίες με το βάρος ενός μυστικού σημαδεμένου από τη βία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το συλλεκτικό πάθος ενός αρχιτέκτονα, μια παλιά φωτογραφία και ένα νυφικό λερωμένο με αίμα γίνονται η αφορμή για ν’ ανασυρθεί η ιστορία τους από το παρελθόν και μαζί της κομμάτια της παρουσίας και της δράσης του ελληνισμού στη Μικρασία.
Δημήτρης Μπουραντάς • Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω (Εκδόσεις Πατάκης)
Όπως και στο πρώτο µου µυθιστόρηµα, το Όλα σού τα’ µαθα, µα ξέχασα µια λέξη, έτσι και σε τούτη τη συνέχειά του, το νόημα για μένα είναι να αποτελέσει έναν καθρέφτη για να δούµε πιο ξεκάθαρα τον εαυτό µας και τους θεµελιώδεις κοινωνικούς ρόλους που έχουμε ως σύντροφοι, γονείς, εργαζόµενοι και πολίτες. Να µας δώσει ιδέες –ή έστω και μόνο µία– για να κάνουµε σωστές επιλογές και να ζήσουµε όσο γίνεται καλύτερα και πιο πλούσια τη µία και µικρής διάρκειας ζωή µας σε µια κοινωνία συνοχής και ευηµερίας, σε µια πατρίδα που αξίζει σε µας και στα παιδιά µας. Για να δώσουµε, δηλαδή, ζωή στα χρόνια µας. Εύχοµαι ολόψυχα αυτό να συµβεί σε σας και σ’ αυτούς που αγαπάτε.
Τζο Νέσμπο • Η Δίψα (Εκδόσεις Μεταίχμιο)
«Σιωπηλές κραυγές φούντωναν μες στο κεφάλι του, κατέκλυζαν το δωμάτιο και το κορμί του. Κραυγές που ήθελαν να δραπετεύσουν, που έπρεπε να δραπετεύσουν. Μήπως αποτρελαινόταν; Σήκωσε το βλέμμα προς το τζάμι του παραθύρου. Το μόνο πράγμα που φαινόταν στο σκοτάδι ήταν η αντανάκλασή του. Ήταν εκείνος. Εκεί έξω ήταν εκείνος. Τους περίμενε. Τραγουδώντας. Βγείτε να παίξουμε! Ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του. Όχι, δεν τους περίμενε. Τον περίμενε. Περίμενε τον Χάρι. Βγες να παίξουμε!» Πλινκ: Ο ήχος του ταιριάσματος στο Tinder είναι ο τελευταίος που θα ακούσει η Ελίζε Χέρμανσεν πριν πέσει θύμα δολοφονίας μες στο διαμέρισμά της. Το νεκρό κορμί της θα βρεθεί από την αστυνομία σημαδεμένο και στραγγισμένο από αίμα. Όταν μια ακόμα γυναίκα δολοφονείται, τα αντανακλαστικά του πρώην επιθεωρητή και νυν καθηγητή στην Αστυνομική Ακαδημία Χάρι Χόλε, θρυλικού διώκτη σίριαλ κίλερ, ενεργοποιούνται… Άλλωστε ένας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης στοιχειώνει τον ύπνο του, φωνές κατακλύζουν κάθε τόσο το μυαλό του: υπάρχει ένας δολοφόνος που ο Χάρι δεν κατάφερε να συλλάβει. Μήπως ήρθε η ώρα να αναμετρηθούν ξανά;
Ζιλ Έντουαρντς • Άλλα τις σκέψεις σου, άλλαξε τη ζωή σου (Εκδόσεις Διόπτρα)
Γεφυρώνοντας την επιστήμη και την πνευματικότητα, το βιβλίο αυτό εξηγεί μέσα από μια επαναστατική θεραπευτική προσέγγιση, που βασίζεται στις τελευταίες έρευνες, ότι ο νους και το σώμα αποτελούν αδιαχώριστα μέρη της ίδιας δομής και ότι τα συναισθήματα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην υγεία και στη νόσηση.
Μίκης Θεοδωράκης • Μονόλογοι στο λυκαυγές (Εκδόσεις ΙΑΝΟS)
Στο παρόν βιβλίο περιλαμβάνονται κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη της χρονικής περιόδου 1996 έως 2016, όπως ανασύρθηκαν από το Αρχείο του. Η επιλογή έγινε από τον ίδιο, καθώς και η σειρά καταχώρησής τους. Θέλοντας να εισαγάγει τον αναγνώστη στη βαθύτερη ουσία της σκέψης του, σε εκείνες ακριβώς τις ιδέες που επανέρχονται τακτικά και διατρέχουν το σύνολο του έργου του και της προσωπικής του φιλοσοφίας, προτίμησε να τις προτάξει στο Α΄ Μέρος, ασχέτως χρονολογίας. Το υλικό του Β΄ Μέρους, όπου περιλαμβάνονται ομιλίες, δηλώσεις και άρθρα, ακολουθεί τη χρονολογική σειρά, με στοιχεία ανασκόπησης των σημαντικότερων γεγονότων αλλά και της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας ανά έτος.
Κική Δημουλά • Άνω Τελεία (Εκδόσεις Ίκαρος)
ΠΡΕΠΕΙ Τηρώ, Χρέος, το κατά δύναμιν τις εντολές σου τα δύσκολα Πρέπει σου. Υπάκουες δείχνουν οι σκέψεις αλλά όρκο δεν παίρνω μια και έχουν την άνεση να παραβαίνουν εν κρυπτώ. Αλλά τις πράξεις μου πώς να τις δαμάσω; Βγαίνουν έξω κόσμο συναντούν γείτονες πειρασμούς να μην κοντοσταθούν; Μα φταίνε κι οι εντολές σου ούτε πλήρεις ούτε ξεκάθαρες είναι. Για παράδειγμα: Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη; Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει; με σταυρωμένα τα χέρια ν’ αγαπάμε;
Μεταξία Κραλλή • Κάποτε στη Σαλονίκη (Εκδόσεις Ψυχογιός)
Η Χριστίνα Παπάζογλου και ο Αλμπέρτο Ματαλών συναντιούνται στη Θεσσαλονίκη το 1927. Είναι γείτονες και πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο. Αυτά είναι και τα μοναδικά πράγματα που τους ενώνουν. Εκείνη είναι ανιψιά του μητροπολίτη της πόλης κι εκείνος γιος μιας εύπορης εβραϊκής οικογένειας. Ο έρωτας που θα γεννηθεί μεταξύ τους μοιάζει καταδικασμένος. Στη Θεσσαλονίκη του μεσοπολέμου –ένα μωσαϊκό προσφύγων, φτωχολογιάς, αλλά και μιας πλούσιας, ανθηρής ισραηλιτικής κοινότητας– οι κανόνες της κοινωνίας και της θρησκείας δεν αφήνουν άλλο περιθώριο στο ζευγάρι παρά να ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους. Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα κι από κει στη μακρινή Βιέννη, ο Αλμπέρτο και η Χριστίνα γίνονται μάρτυρες των ταραγμένων στιγμών πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όταν αυτός ξεσπάει, ό,τι ως τότε θεωρούνταν δεδομένο ανατρέπεται μέσα στη λαίλαπα των γεγονότων. Η Χριστίνα, ο Αλμπέρτο, ο Μπενίκο, η Νινόν, η Ρούλα και ο Αστέ- ρης θα κληθούν να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους και τις πεποιθήσεις τους, αλλά και με όσα, σε πείσμα των καιρών, ποτέ δεν απαρνήθηκαν. Ένα βιβλίο για μια πόλη, δυο κοινότητες και τους ανθρώπους που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και την Ιστορία.
Αλκυόνη Παπαδάκη • Μια Ατέλειωτη Φυγή (Εκδόσεις Καλέντη)
Το ημερολόγιο μιας γυναίκας, η διαδρομή της, με τις ιστορίες προσώπων που έγιναν σταθμοί στη ζωή της. Ιστορίες ανθρώπινες και αληθινές. Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής. Όχι να φεύγω γι’ άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα «στοπ» στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν’ αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή. Σα να με κυνηγούσε πάντα ο εαυτός μου. Και μόλις έβρισκα ένα ξέφωτο, να πάρω μια ανάσα, βρε αδερφέ, να στήσω μια σκηνή να ξαποστάσω, βαρούσε ο συναγερμός μέσα μου και με ξεκούφαινε. Φεύγοντας, άφησα πίσω μου πολλά σκουπίδια. Άφησα όμως, στη φούρια μου, και πράγματα πολύ σημαντικά. Κάτι κοσμήματα, ας πούμε, ακριβά, που κάποιοι μου είχαν χαρίσει για να στολίσω την ψυχή μου…
