Και πάλι χειροκροτήματα και επευφημίες! «Από χωριό του Γράμμου περνάμε ή κάποιο χωριό στη Γαλλία;» – Το τοπίο διαστημικό, βλέπαμε βράχια, και ατμό που έβγαινε από την αχνιστή άσφαλτο
Γράφει για το cyclonews.gr ο Σπύρος Καρατζούλης
Brevet Καστοριάς 200 χλμ – Ο Γύρος του Γράμμου
Αν και η φετινή χρονιά, είχε πολλά προπονητικά χιλιόμετρα, η προετοιμασία για το Γύρο του Γράμμου ξεκίνησε τον Ιούνιο. Μια και ήταν αρκετά (έως πολλά) τα 3100 μ. που θα έπρεπε να ανέβουμε, έπρεπε να γίνουν αρκετές αναβάσεις. Μετά από 3 εβδομάδες και μερικές δυνατές προπονήσεις, ένοιωθα μια χαρά για την «μάχη» του Γράμμου.
Το πρωί του Σαββάτου ξύπνησα στις 4:50, αν και το ξυπνητήρι ήταν στις 5. Σηκώθηκα και σκέφτηκα «Κοιμήθηκα 4 ώρες, θα είναι αρκετές;» Τα περισσότερα πράγματα, όπως το ποδήλατο και οι προμήθειες, ήταν ήδη έτοιμα. Έφαγα ένα καλό πρωινό και 6:15 είχαμε φορτώσει ποδήλατα και μαζί με τον Άκη ξεκινήσαμε για Καστοριά.
Εκκίνηση με ατομική χρονομέτρηση
Φτάσαμε σχεδόν τελευταία στιγμή, σφραγίσαμε, ετοιμαστήκαμε και προλάβαμε το μπρεβετογκρουπ στα πρώτα φανάρια. Το δρομολόγιο μας έβαζε να κάνουμε το μικρό γύρο της λίμνης. Πολύ όμορφη διαδρομή, αλλά τα ελαστικά της κούρσας διαρκώς τσακώνονταν με το οδόστρωμα. Παρόλα αυτά, η χαλαρή βόλτα ήταν ιδανική για ψιλοκουβέντα.
Βγήκαμε στην άλλη μεριά και συνεχίσαμε προς Χλόη. Το πρώτο μας πρόβλημα ήταν ότι πάνω στη βιασύνη της εκκίνησης, δεν είχαμε προλάβει να ικανοποιήσουμε τη μητέρα φύση. Κάπου έπρεπε λοιπόν να σταματήσουμε.
Πήραμε τον παράπλευρο δρόμο, σταματήσαμε, ανακουφιστήκαμε και συνεχίσαμε. Πιστεύαμε ότι ο ρυθμός θα ήταν σχετικά χαλαρός, μια και ήταν ακόμα η αρχή. Αμ δεν… Όταν βγήκαμε στον κυρίως δρόμο δεν φαινόταν κανένας. Αρχίσαμε λοιπόν να ανοίγουμε το ρυθμό μας. Βρήκαμε 2 παιδιά από τον ΠΣΚ αλλά πήγαιναν χαλαρά και συνεχίσαμε. Αρχίσαμε τις αλλαγές, με ταχύτητες 27-33 χ.α.ω. «Κάπου θα τους πιάσουμε» σκεφτόμουν «αλλά πόσο θα κουραστούμε δεν ξέρω..»
Τελικά μετά το χωριό Μεταμόρφωση, τους πιάσαμε. Είχαμε ήδη κάνει 10 χλμ στο 90% και τώρα ήμασταν πλέον μέσα στο πελοτόν. Η διαδρομή δίπλα στη λίμνη, χωρίς κανένα αυτοκίνητο και με τον ήλιο χαμηλά ήταν πολύ όμορφη.
Με αεροπλάνα και…
Στρίψαμε προς Μελισσότοπο και τα πρώτα ανηφοράκια άρχισαν. Πηγαίναμε ήδη με 29-31 χ.α.ω., και ήδη μερικοί άρχισαν να μένουν πιο πίσω, για να συνεχίσουν με το ρυθμό τους. Φτάσαμε στο επόμενο χωριό, την Βασιλειάδα στο 41ο χλμ., όπου ήταν και το 1ο κοντρόλ. Σφραγίσαμε δίπλα στο αεροπλάνο και φύγαμε γρήγορα. Τελικά όχι τόσο γρήγορα, γιατί οι πρώτοι ήδη είχαν φύγει.
Γίναμε γρήγορα μια τετράδα και συνεχίσαμε. Σε λίγο βγήκαμε στο κεντρικό δρόμο που κατεβαίνει από Κλεισούρα. Στο βάθος, στα 3 χλμ τους είδα. Μπήκα μπροστά και αρχίσαμε τις αλλαγές. Δυστυχώς τους πλησιάσαμε όταν έστριψαν αριστερά για Λιθιά, οπότε συνεχίσαμε με το ρυθμό μας πίσω τους.
Η ανηφορική σάουνα
Περιμέναμε εκείνη την απότομη ανάβαση, που μας έλεγαν όλοι. Στα χαρτιά φαινόταν αρκετά απαιτητική. Εκεί που κατηφορίζαμε μια χαρά, βλέπω αριστερά ποδηλάτες να ανεβαίνουν μια μεγάλη κλίση «Εδώ είμαστε» σκέφτηκα, κατέβασα όλες τις ταχύτητες και ετοιμάστηκα.
Δεν έκανε πολύ ζέστη, μια και είχαμε ξεκινήσει νωρίς. Μετά τις πρώτες φουρκέτες όμως, η κλίση δεν έπεφτε με τίποτα. Έβγαλα τα γάντια, αλλά μετά το μετάνιωσα. Το δάσος από πεύκα έβγαζε τόση υγρασία, που με τον ήλιο από πάνω, ήταν σαν να ήμασταν σε σάουνα. Τα χέρια ίδρωναν πιο γρήγορα απ ότι μπορούσα να τα σκουπίζω. Τα πόδια ήταν στο 90%, αλλά δεν μπορούσα να το αναλύσω εκείνη τη στιγμή. Αν η ανάβαση ήταν γεύμα, τα 10ρια ήταν το βασικό πιάτο και τα 12αρια το επιδόρπιο. Έπιασα ένα καλό ρυθμό και συνέχισα.
Σε κάποια φάση βλέπω ταμπέλα για κάποιο εκκλησάκι και λέω «Ωραία…» Μετά καταλαβαίνω ότι στο εκκλησάκι τελειώνει η ανάβαση, και βλέπω μπροστά μου ένα τοίχο. Ο Άκης είναι στα 50 μέτρα και ο επόμενος στα 80 μέτρα κάνοντας συγχρονισμένα ζιγλ ζαγκ. Όταν ο ένας πήγαινε αριστερά, ο άλλος πήγαινε δεξιά. Έκανα να γελάσω, αλλά μετά σκέφτηκα ότι είμαι ο τρίτος για συγχρονισμό.
Συνέχισα σφίγγοντας τα δόντια. Στο κοντέρ εκείνο το 5αρι δεν ανέβαινε με τίποτα «Και δεν το παίρνω στα πόδια» σκέφτηκα «… με την ίδια ταχύτητα θα ανεβαίνω». Γέλασα από μέσα μου και κάπως έτσι βγήκε ο τοίχος. Συνεχίσαμε, κάπου ακόμα ένα τοίχος και μετά ένας έντονος θόρυβος. Νόμισα ότι κάποια σφήγκα με πλησιάζει. Μετά κατάλαβα…. Ήταν από πάνω μου ένα ντρον!
Φτάσαμε κορυφή και ο Νίκος από τον ΠΣΚ μας υποδέχτηκε. Συνεχίσαμε με λίγο δράμα και μια ο Άκης έχασε το ένα παγούρι, αλλά το ηθικό ήταν μια χαρά.
Ο δρόμος για το Βογατσικό, στο επόμενο κοντρόλ είχε συνεχόμενα πάνω κάτω. Διατηρούσαμε ένα καλό τέμπο και πριν το χωριό, συναντήσαμε ακόμα μια ανηφόρα.
Βογατσικό μια χαρά
Κοντά στο 71ο χλμ φτάναμε στο χωριό. Τα παιδιά από τον ΠΣΚ μας υποδέχτηκαν με χαμόγελα και φωτογραφίες. Πολύ σημαντικό σε μια τόσο απαιτητική διαδρομή. Ρωτήσαμε για το πρώτο γκρουπάκι και είχαν φύγει κάνα 20’ . Δημήτρη Καλτσά άμα σε πιάσω…
Ακόμα και το 10λεπτο που καθίσαμε ήταν μια μικρή ξεκούραση. Αποφασίσαμε να πιούμε το καφεδάκι στο Άργος το Ορεστικό. Επιτέλους κατηφορίζαμε, έτσι για αλλαγή. Και βεβαίως βεβαίως πολύ το χαιρόμασταν!
Ο πολυπόθητος καφές
Μισή ώρα μετά μπαίναμε Άργος Ορεστικό. Βρήκαμε τον πεζόδρομο με τις καφετέριες και επιλέξαμε αυτήν με τον καλύτερο ίσκιο. Αρχίσαμε το ξεφόρτωμα… Τζελάκια, μπαντάνες, μπανάνες, μαντολάτα. Οι Αργείτες που απολάμβαναν το καφέ τους μας κοιτούσαν περίεργα…
Ευχαριστηθήκαμε δεόντως τον καφέ μας, αλλά η Κοτύλη μας περίμενε. Ένοιωθα στο 80% έχοντας κάνει 90 από τα 200 χλμ και το 1/3 των συνολικών υψομετρικών. «Όχι καλά τα προγνωστικά» σκέφτηκα. «Πάρε ένα ακόμα τζελάκι» μου πρότεινε ο Άκης, μια και είχα μόνο ένα μαζί μου.
Στο δρόμο για Κοτύλη
Βγήκαμε από την πόλη και συνεχίσαμε στον ένα και μοναδικό δρόμο. Αρχίσαμε να μαζεύουμε κόσμο και τελικά μείναμε με ένα παλικάρι από το Βόλο. Άρχισαν οι ανωφέρειες και ένοιωθα τα πόδια βαριά. Κουνούσα (από μέσα μου) το κεφάλι για τα βουνά που ήταν εμπρός.
Περνώντας από Μελάνθιο, οι κάτοικοι μας χειροκροτούσαν και μας παρότρυναν. Μεγάλη επιτυχία να αγκαλιάζουν οι κάτοικοι μιας περιοχής ένα ποδηλατικό γεγονός! Άρχισαν πάλι ανηφόρες και ενώ ο άνεμος ήταν πλάτη, δεν την πάλευα. Ήμουν στο 60%, πήρα το πρώτο τζελάκι και άρχισα να νοιώθω καλύτερα.
Όταν είδα το ποταμό Αλιάκμονα στα δεξιά μας, ήξερα ότι η πρώτη ανάβαση ήταν προ των πυλών.
Ανάβαση Κοτύλης
Έβγαλα βιαστικά μια φωτό από την πινακίδα και συνέχισα. Η ανάβαση άρχισε απότομα με το καλημέρα και ήταν φανερό ότι δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω. Πλέον στο 40% και στο πλάτωμα σταμάτησα για μια φωτογραφία του Νεστορίου. Η θερμοκρασία ανέβηκε απότομα και τα καύσιμα είχαν τελειώσει στο ρεζερβουάρ. Δοκίμαζα ορθοπέταλο αλλά καθόμουν πάλι σέλα, γιατί τα πόδια δεν έβγαζαν δύναμη. Κοινώς είχα σουρώσει…
Είπα λοιπόν μέσα μου «…αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, ας το διασκεδάσω..» Έβαλα Μάλαμα για το χαλάρωμα στο κινητό, και άρχισα να τρώω σιγα σιγά και να πίνω. Η ανηφόρα φαινόταν πιο σκληρή απ’ ότι ήταν. Είδα σε κάποια φάση μακριά κάτι κεραίες και σκέφτηκα ότι πάντα τις βάζουν στο ψηλότερο σημείο. Σταμάτησα για φώτο και λίγο πιο πάνω, νάτος ο Νικολάκης από το ΠΣΚ χαμογελαστός. «Πόσο για κορυφή;» ρώτησα «Κάπου 3 χλμ» μου απάντησε αλλά κατάλαβα ότι ήταν πολλά περισσότερα.
Σε κάποια φάση το μαρτύριο τελείωσε και η κλίση γλύκανε αρκετά. Αλλά τελείωνε το νερό. Άρχισα λοιπόν τις μισές γουλιές και έπινα περισσότερο ηλεκτρολύτες. Το καλό ήταν ότι όσο ανέβαινα υποχωρούσε η ζέστη και ένοιωθα καλύτερα. Ήμουν πάλι στο 60%. Σε κάποια φάση, είδα από μακριά την Κοτύλη, αλλά μου πήρε ακόμα 20’ για να την φτάσω.
Η μεγάλη ανάβαση έφτανε στο τέλος της. Συνέχισα και είδα τον Άκη στη μέση του δρόμου να μου κουνάει τα χέρια και κάτι να λέει… «Καλά τόσο γρήγορα πάω;»
Σταμάτησα και γέμισα νερό από την πηγή. Ήπια κατευθείαν ένα παγούρι και το ξαναγέμισα. Είπαμε 3 χαζομάρες (όχι 4), βάλαμε αδιάβροχα γιατί έπιανε βροχή και συνεχίσαμε.
Χρυσή
Η κατηφόρα ήταν τεχνική. Τα παιδιά έφυγαν μπροστά αλλά δεν είχα όρεξη να πατήσω. Απολάμβανα την υπέροχη κοιλάδα, με το ποτάμι στο τέρμα της.
Χωρίς να το καταλάβω φτάσαμε στο 3ο κοντρόλ, στο 140ο χλμ, στη διασταύρωση για Ιωάννινα. Ο Γιάννης με τον Δημήτρη από τον ΠΣΚ μας περίμεναν με πατατάκια, νερό, παγάκια, μπανάνες και χυμούς. Πρότεινα και κρεβάτι για μασάζ για το επόμενο μπρεβέ και είμαι σίγουρος ότι θα το φέρουν κι αυτό!
Έπιασα πολυθρόνα και την έπεσα στα αλμυρά με μανία. 2 χυμούς και 2 πατατάκια μετά, ξεκινούσαμε και πάλι για την επόμενη ανάβαση. Ήδη με τα αλμυρά ένοιωθα καλύτερα. Χτύπησα και το 2ο τζελάκι και τα πόδια άρχισαν να ελαφρώνουν.
Μετά τη Χρυσή, βρήκα τα παιδιά σε ένα πλάτωμα με καταρράκτες. Σταματήσαμε, φάγαμε (μιλάμε για πολύ φαγητό σε αυτό το μπρεβέ..) και συνεχίσαμε.
Το θαύμα…
Η βροχή μας πλησίαζε κι εγώ ένοιωθα πλέον μια χαρά. Αστειευόμενος έλεγα στα παιδιά ότι κάτι είχε το νερό στους καταρράκτες.
Όταν άρχισαν πάλι οι ανηφόρες, η δύναμη μου είχε επανέλθει. Τα πόδια δούλευαν στο 95% ενώ είχαμε κάνει 150 χλμ και 2500 μ.!!! Λες και το σώμα είχε ξεχάσει ό,τι έγινε, και ξεκινούσε από την αρχή.
Τραβούσα συνεχώς τους υπόλοιπους, μέχρι που ξεκίνησε η βροχή. Σταματήσαμε για τα αδιάβροχα, αλλά η βροχή έγινε καταιγίδα. Συνεχίζαμε με τέμπο, ενώ το νερό μας μαστίγωνε αλύπητα. Μετά από 20 λεπτά που φάνηκαν αιώνες, η βροχή έκοψε αλλά δεν σταμάτησε. Πιάσαμε ένα αρκετά μεγάλο λόφο και ανεβαίναμε όλοι μαζί. Το τοπίο διαστημικό, γιατί βλέπαμε βράχια, και ατμό που έβγαινε από την αχνιστή άσφαλτο.
Κατηφόρα και ξανά κατηφόρα και αρχίσαμε να στεγνώνουμε. Περάσαμε μέσα από ένα ακόμα χωριό και πάλι χειροκροτήματα και επευφημίες! «Από χωριό του Γράμμου περνάμε ή κάποιο χωριό στη Γαλλία;» σκέφτηκα. Κάπου βρέθηκε ένα παιδί που μας περίμενε για υδροδοσία. Γεμίσαμε πάλι και φύγαμε. Κατεβαίναμε συνεχώς μια κοιλάδα και θαυμάζαμε το τοπίο.
Μια δεύτερη καταιγίδα μας έπιασε, ευτυχώς όχι τόσο δυνατή όσο η πρώτη αλλά αρκετή για να μας μουσκέψει πάλι.
Νεστόριο
Νεστόριο 27 χλμ., έλεγε μια πινακίδα. Έτρωγα, έμπαινα μπροστά και πάταγα δυνατά. Σκεφτόμουν ότι και να μείνω, θα με τραβήξουν οι άλλοι, αλλά δεν έμενα με τίποτα. Σε κάποια φάση τους έχανα και αναγκαζόμουν να κόψω για να μαζευτούν. Τόσα χρόνια που κάνω ποδηλατικές διαδρομές, δεν μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο.
Φτάσαμε Νεστόριο και πλέον είχαμε στεγνώσει και από την δεύτερη βροχή. Πήρα τηλέφωνο «Γιάννη, μέσα από το χωριό ή έξω;» Όπου και να πάτε, θα βγείτε Καστοριά ήταν η απάντηση, οπότε συνεχίσαμε στο δρόμο μας. Ήταν πλέον λιγότερα από 30 χλμ για τον τερματισμό μας, οπότε ο ρυθμός ήταν αμείλικτος.
Τερματισμός
Το κοντεράκι έγραψε μετά 32 μ.ω.τ. για τα τελευταία αυτά χιλιόμετρα. Όταν φτάσαμε στα φανάρια της Λεύκης, έμενε ακόμα ένας λόφος για Καστοριά. «Παιδιά, ο τελευταίος λόφος μας» φώναξα «….ας τον απολαύσουμε γιατί δεν έχουμε άλλο».
Μπήκαμε στη Λεωφόρο Κύκνων, δίπλα στη λίμνη. Το αίσθημα της ολοκλήρωσης μιας απαιτητικής διαδρομής, με κατέκλυσε. Είναι το μικρόβιο των μεγάλων αποστάσεων, που άμα το κολλήσεις δύσκολα το αποβάλλει ο οργανισμός. Εγώ το έχω κολλήσει χρόνια τώρα, απλά παίρνω «αντιβίωση» για να είναι σε καταστολή…
Τα παιδιά από το σύλλογο μας υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και χαμόγελα. Σίγουρα, αυτά είναι από τα περισσότερα χειροκροτήματα που έχω δεχθεί σε ποδηλατική διαδρομή. Φαγητό άφθονο από μακαρόνια έως μπιφτέκια, κρύο νερό και κρύες μπύρες, μουσική και εορταστικό κλίμα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διοργανωτές και εθελοντές του Π.Σ. Καστοριάς, που μας φιλοξένησαν στην πόλη τους και μας έδωσαν την ευκαιρία να ποδηλατήσουμε στον απαιτητικό αλλά όμορφο Γράμμο. Σκληρή διαδρομή, απίστευτες καιρικές συνθήκες, πόνος αλλά και χαμόγελα.
Αυτή είναι η χαρά της (δικής μου) ποδηλασίας…
Δείτε σειρά φωτογραφιών στο cyclonews.gr
