– Της Μάρλι Μάτλιν.
Όταν ήρθα αντιμέτωπη με τον χαμό της αγαπημένης μου γιαγιάς, ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα: «Γιατί βρισκόταν εδώ;». Καθημερινά αντίκριζα το ευγενικό της χαμόγελο και πάντα βίωνα τη φροντίδα της. Η απώλεια της ήταν για μένα πολύ οδυνηρή. Όμως όσο περνούσαν οι μέρες και οι μήνες, ο πόνος άρχισε να μετατρέπεται σε κάτι εντελώς νέο. Το κενό που άφησε στη ζωή μου άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει με ζεστασιά. Άρχισα να ξαναζώ και να εργάζομαι σε καθημερινή βάση και πάντα θυμόμουν τα λόγια συμπαράστασης που μου έδινε. Επιτυχία στη ζωή μου ήταν οι αγκαλιές της όταν τις είχα ανάγκη, οι ιστορίες, τα όνειρα και οι ελπίδες της για τα παιδιά και τα εγγόνια της, όταν εγώ δεν είχα τίποτα.
Για μένα λοιπόν η ερώτηση «γιατί;» έγινε ξεκάθαρη. Κατάλαβα πως η ζωή μου είναι μια προέκταση της δικής της. Όταν υπάρχει ένα κενό οπουδήποτε στον κόσμο, θεωρώ πως αυτό θα γεμίσει με ζεστασιά κάποια στιγμή. Πιστεύω πως βρισκόμαστε εδώ για τους άλλους. Για να προσφέρουμε, να ενθαρρύνουμε και να ονειρευόμαστε παρέα. Δίχως αυτό το πάρε δώσε θα πάψουμε να υπάρχουμε. Έτσι, προσπαθώ κι εγώ να προσφέρω στους άλλους. Στους συναδέλφους μου, στη προσωπική μου ζωή και στο κοινωνικό σύνολο. Όπως έκανε η γιαγιά μου σε μένα. Αυτός είναι ο λόγος που ζούμε. Αυτή είναι η αρμονία.
Μάρλι Μάτλιν, ηθοποιός (Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού)
