Οι πράξεις του δράματος
Αυτό που συνέβη στο Euro Group της 15 ης Ιουνίου είναι απόλυτα τραγικό. Για την ακρίβεια πρόκειται για τα τελευταία στάδια μιας προαναγγελθείσας εκτέλεσης που ξεκίνησε με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, συνεχίστηκε με το δεύτερο και κορυφώθηκε με την ταπεινωτική υπαγόρευση ,στο σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης της χώρας ,των όρων του τρίτου μνημονίου και των προληπτικών μέτρων για το 2019-20 που ουσιαστικά αποτελούν το τέταρτο μνημόνιο .
Η τραγικότητα εντοπίζεται τόσο στη γκροτέσκα στάση της κυβέρνησης που τη γελοιοποίησε τελικά στα μάτια των ετέρων της εντός και εκτός Ελλάδας ,όσο και στην οδυνηρή για το λαό αυτής της χώρας συμφωνία που δέχτηκαν οι αυτοχρισμένοι «διαπραγματευτές της αριστερής κυβέρνησης».
Και καλά ….Όσον αφορά το επικοινωνιακό φιάσκο του Tσίπρα, ο οποίος πουλούσε φούμαρα περί γραβάτας και βρέθηκε ,όπως ορθά τον χλεύασε ο Βενιζέλος, να φοράει σαλιάρα ,το κακό είναι μικρό. Μαθημένος είναι ο κόσμος από τις φτιασιδομένες αντιδράσεις , τους δήθεν παλικαρισμούς και τα ήξεις αφήξεις της κυβέρνησης .
Το άλλο όμως ,το τίμημα αυτής της ανερμάτιστης πολιτικής ,οι καταστρεπτικές συνέπειες που συνεπάγεται η εμμονή τους να μη χάσουν την καρέκλα , αυτό αποτελεί την απόλυτη τραγωδία για τον τόπο.
Παίζοντας με το χρέος – καταστρέφοντας τη χώρα
Είναι σαφές ,λοιπόν, έπειτα από επτά χρόνια εφαρμογής μνημονίων , πως ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί η τακτική των δανειστών και της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά αποσκοπεί στην επίλυση του προβλήματος του χρέους με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης .Το αντίθετο μάλιστα ,έπειτα κι από την τελευταία απόφαση του Euro Group, φαίνεται ότι επιλέγεται η τακτική της καταλήστευσης της χώρας και της εξόντωσης των πολιτών της .
Παρακάμπτοντας την πομπώδη ανοητολογία για τα αντίμετρα , την έξοδο από τα μνημόνια και την δημιουργία ασφαλούς περιβάλλοντος για την προσέλκυση επενδύσεων επιβάλλεται να σταθούμε τόσο στα μέτρα για τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων που καταδεικνύουν την κοινωνική αναλγησία της κυβέρνησης ,όσο και στην αποδοχή των πλεονασμάτων του 3,5 και 2% ως το 2022 και 2060 αντίστοιχα, που καταρρίπτει κάθε αμφιβολία σχετικά με τον κυνισμό και την τρέλα των κυβερνητικών επιλογών .
Με επιπολαιότητα νηπίου ή με υστεροβουλία καιροσκόπου η ομάδα του Τσακαλώτου δέχτηκε τα παραπάνω πλεονάσματα και οι 153 ,σαν έτοιμοι από καιρό, υπάκουσαν ψηφίζοντάς τα .
Το ότι έπραξαν ,όμως, με ακραία ιδιοτέλεια κι όχι με γνώμονα το συμφέρον της χώρας φαίνεται από την ανάλυση των παρακάτω στοιχείων τα οποία ,ενώ είναι ευκόλως προσιτά ,εκείνοι, μάλλον, προτιμούν να αγνοούν:
– Τα 52,9 δις από το πρώτο μνημόνιο που δάνεισαν τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ θα αρχίσουν να εξυπηρετούνται μετά το 2020
– Τα 141,8 δις του EFSF (τα 130,9 ευρώ εκκρεμούν) θα αρχίσουν να εξυπηρετούνται μετά το 2021.
– Τα δάνεια 86 δις ευρώ(31,7 δις ευρώ έχουν καταβληθεί) του τρίτου μνημονίου που λήγει το 2018 θα αρχίσουν να εξυπηρετούνται την περίοδο 2034 έως 2057.
Εν ολίγοις από τα 326,5 δις ευρώ που είναι το χρέος της χώρας ,αυτή τη στιγμή εξυπηρετείται το 35% περίπου και αυτό της κοστίζει 6 δις ευρώ το χρόνο για τόκους. Μετά το 2020-2021 που θα ενεργοποιηθεί η εξυπηρέτηση και των άλλων δανείων η χώρα θα πρέπει να πληρώνει γύρω στα 13 δις ευρώ το χρόνο ,δηλαδή το 7% του ετήσιου ΑΕΠ ,αν αυτό διατηρηθεί γύρω στα 180 δις ανά έτος.
Κι ακόμη χειρότερα ,αν βγούμε στις αγορές ,έστω και επιτυχημένα, τότε το επιτόκιο δανεισμού δε θα είναι 2% αλλά 4,95% (περίπτωση δανεισμού το Μάιο του 14) πράγμα που σημαίνει πως οι τόκοι θα εκτιναχθούν στα 20 δις ετήσια.
Να πούμε στο σημείο αυτό πως οι Ευρωπαίοι που θεωρούν βιώσιμο το χρέος βάζουν ακόμη πιο πάνω τον πήχη : σύμφωνα με τον μέσο όρο των χωρών μελών του ΟΟΣΑ τον οποίο δέχονται και οι Ευρωπαίοι δανειστές , βιώσιμο χρέος είναι αυτό όπου οι χρηματοδοτικές ανάγκες εξυπηρέτησής του δεν είναι μεγαλύτερες από το 15% του ΑΕΠ. Να πούμε όμως πως αυτό το 15% προκύπτει με τη συμμετοχή των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας ,κράτη που ,αν για αυτονόητους λόγους εξαιρεθούν, ρίχνουν το ποσοστό στο 7% . Τι σημαίνει αποδοχή 15% του ΑΕΠ για εξυπηρέτηση του χρέους ; Σημαίνει με ΑΕΠ 180+ δις περίπου 27 με 30 δις ετησίως για τόκους. Πέντε φορές περισσότερα δηλαδή από ότι δίνουμε τώρα , δύο φορές πάνω απ ότι πρέπει να δίνουμε αν ενεργοποιηθεί η εξυπηρέτηση και των άλλων δανείων και πολύ περισσότερο από τα ποσά που θα απαιτούνται για τόκους αν δανειοδοτείται η χώρα από τις αγορές.
Έπειτα απ όλα αυτά είναι ν απορεί κανείς ,όχι με την επιτηδευμένη χαρά , αλλά με την αδιαντροπιά της κυβέρνησης η οποία παριστάνει την επιτυχημένη ενώ στην πραγματικότητα έχει αποδεχθεί όλες τις ολέθριες επιβαρύνσεις με τις οποίες δέσμευσαν την χώρα .
Γιατί ο,τι δυσβάστακτο έχει περιγραφεί πιο πάνω προϋποθέτει σταθερό χρέος .Πως όμως να παραμείνει το ήδη υπέρογκο χρέος σταθερό όταν ένα ΑΕΠ180 δις με πλεόνασμα 1% σου δίνει 2 δις το χρόνο και αναγκάζεσαι να δανειστείς άλλα 4 δις για να πληρώσεις τους τόκους των 6 δις ανα έτος οι οποίοι από το 2021-2022 θα γίνουν 13 δις;
Η λύση που βρήκε η Γερμανία και αποδέχθηκε ο τσίπρας είναι απλή ,όσο και τερατώδης: «Φέρτε πλεόνασμα 3,5% ώστε να μαζεύετε τα 6 δις χωρίς ανάγκη δανεισμού» .
Και πως θα μαζευτούν τα 6 δις που συνεπάγεται η απαίτηση για 3,5% πλεόνασμα από μια οικονομία με 100 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμα προς το κράτος, μία τρύπα 100 δισ. ευρώ στα αποθεματικά των ταμείων, 30-40 δισ. ευρώ χρέος προς ΔΕΗ και ταμεία, 220 δισ. ευρώ ιδιωτικό χρέος, 100 δισ. ευρώ κόκκινα δάνεια;
Για να βγει το 3,5% για 5 χρόνια και το 2% για 40 που αποδέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει η χώρα να γίνει «κρανίου τόπος».
Είναι ξεκάθαρο πια πως η κυβέρνηση και ο συριζα παίζουν ένα ,όπως και να το δει κανείς, βρώμικο παιχνίδι σε βάρος μας με αποκλειστικό σκοπό τη διατήρηση της εξουσίας και τη διαχείριση της επόμενης μέρας . Οι φλυαρίες για το τέλος των μνημονίων το 2018 ,ενώ οι πάντες γνωρίζουν πως η επιτροπεία θα συνεχιστεί μέχρι την αντικατάσταση με χρήμα των αγορών του 75% του δανείου ,δεν είναι τίποτε άλλο από στάχτη στα μάτια του κόσμου και φτηνό άλλοθι για τους διακινητές της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Το Γενάρη του 2015 ο σύριζα ανέτρεψε την κυβέρνηση Σαμαρά προτείνοντας στον κόσμο ένα εντελώς άλλο πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης που στηριζόταν στην κοινωνική ευαισθησία και την δικαιοσύνη .Λίγο καιρό μετά και ,ενώ ο πολιτικός του αντίπαλος εφαρμόζοντας σκληρά μέτρα επί δικαίων και αδίκων κατάφερνε ,όπως υπολόγιζαν το ΔΝΤ και η Ευρώπη, να περιορίσει το χρέος κάτω από το 100% του ΑΕΠ μέχρι το 2025 και κοντά στο 60% μέχρι το 2040, με πλεονάσματα 1.5% από το 2023 και με μέγιστες χρηματοδοτικές ανάγκες μεταξύ 12-14 ΑΕΠ, σήμερα, έπειτα από τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ το χρέος υπολογίζεται στο 160% το 2025 και πάνω από το 260% το 2060, με μέγιστες χρηματοδοτικές ανάγκες που εκτινάσσονται στο εξωφρενικό 62% του ΑΕΠ .
Κοντολογίς, αν ο Τσίπρας έριξε τον Σαμαρά για να εφαρμόσει κι αυτός μνημονιακή πολιτική δεν εγκλημάτησε μόνο απέναντι στον εαυτό του και στην αριστερά αφού κατέληξε μνημονιακό κακέκτυπο και διέσυρε όσους μιλούσαν για «άλλη λύση» ,εγκλημάτησε κυρίως απέναντι στη χώρα.
Το ευτυχές γι αυτόν, όπως και για τους προηγούμενους, είναι πως κάτω απ το χαλί της φράσης που ξεστόμισε κάποτε ο Κ. Καραμανλής: «οι πρωθυπουργοί δεν πηγαίνουν στη φυλακή, πηγαίνουν στο σπίτι τους» έχουν κρυφτεί όλες οι αθλιότητες της μεταπολίτευσης.
