Κάποτε, λέει ο Ηρόδοτος, κάποιοι Σάμιοι πρόσφυγες καταδιωγμένοι από την πατρίδα τους κατέφυγαν στη Σπάρτη, και ζούσαν εκεί στα προάστια της πόλης με πολλές στερήσεις. Όταν είδαν κι απόειδαν από τον τρόπο ζωής τους, ζήτησαν ακρόαση από το συμβούλιο των αρχόντων προκειμένου να πάνε να παραθέσουν εκεί τα προβλήματα τους.
Το αίτημα τους έγινε αποδεκτό κι αυτοί παρουσιάστηκαν στους άρχοντες κι άρχισαν να περιγράφουν την ένδεια τους με πολλά λόγια και με μελανά χρώματα. Οι Σπαρτιάτες τους άφησαν μεν να ολοκληρώσουν αλλά κατόπιν πολύ εκνευρισμένοι τους απέπεμψαν, λέγοντας πως με την τόση φλυαρία τους είχαν καταφέρει και την αρχή του λόγου τους να τους κάνουν να ξεχάσουν και την κατάληξη του να μη κατανοήσουν.
Οι Σάμιοι έφυγαν με άδεια χέρια, γύρισαν στον καταυλισμό τους, κάθησαν και το μελέτησαν το πράμα και μετά από μερικές μέρες υπέβαλαν καινούργιο αίτημα ακρόασης.
Όταν έγινε κι αυτό αποδεκτό παρουσιάστηκαν για δεύτερη φορά ενώπιον του συμβουλίου και δασκαλεμένοι πια και με περισσότερη πείρα από την μανία των Λακεδαιμονίων με την οικονομία λόγου, συμμορφώθηκαν κατά το δυνατόν.
Περιορίστηκαν στο να παρουσιάσουν στους άρχοντες ένα ταγάρι και να τους πουν πως το ταγάρι αυτό γύρευε γέμισμα με αλεύρι.
Τι την ήθελαν την λέξη ‘ταγάρι’; Ήταν τελείως περιττή, τους απάντησαν οι Σπαρτιάτες.
