Το παραμύθι της Β’ τάξης του Σχολείου μας «Ειρηνούπολη – Η πόλη της Ειρήνης» κέρδισε το 1ο βραβείο της κατηγορίας του διαγωνισμού για Α’ & Β’ τάξεις του 1ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Συγγραφής Παραμυθιού με θέμα την Ειρήνη
Στον ίδιο διαγωνισμό πήραν μέρος και οι μαθητές της Δ’ Τάξης μας με το παραμύθι «Μην κλαις Ειρήνη…» και τις υπέροχες ζωγραφιές τους.
Το νικηφόρο αποτέλεσμα είναι η ανταμοιβή τους, η ικανοποίηση της επιβράβευσης που δίνει στα παιδιά δύναμη, νέα ορμή για μάθηση και δημιουργία, όχι μόνο στους νικητές αλλά και στους συμμετέχοντες, διότι βλέπουν ότι αξίζει να προσπαθούν, διότι αξία έχει και η συμμετοχή και η προσμονή για το αποτέλεσμα!
Συγχαίρουμε θερμά όλους τους μαθητές μας και τις εκπαιδευτικούς για τη συμμετοχή τους!
Συγχαίρουμε θερμά τους μαθητές της Β’ τάξης: Αλεξιάδη Νικολέτα, Γκέτσιο Θωμά, Καζάκο Γεώργιο, Καλλιφατίδου Ναταλία, Καραβατάκη Κωνσταντίνο, Kureta Mihal, Μαρκόπουλο Λάζαρο, Μεσημέρη Σταύρο, Μιχαηλίδη Ιωάννη, Ντόγκα Ευάγγελο, Νώτη Ιωάννα, Ραπτόπουλο Οδυσσέα, Σέτκο Ζήση και Χύσκα Ναταλία τη συντονίστρια του παραμυθιού κ. Σοφία Τζουτζίδου και τη δασκάλα της τάξης κ. Βάσω Ριζοπούλου!
Η Δ/ντρια του Σχολείου
Δώρα Τελλίδου – Τζηκαλάγια
EΙΡΗΝΟΥΠΟΛΗ – Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια μακρινή και πανέμορφη πόλη, την Ειρηνούπολη, μια όμορφη πριγκίπισσα που την έλεγαν Ειρήνη.
Ήταν καλόκαρδη, πάντα χαμογελαστή και αγαπούσε όλους τους ανθρώπους.
Ήθελε να είναι όλοι αγαπημένοι και ευτυχισμένοι. Μισούσε τους πολέμους και τους τσακωμούς.
Μια μέρα έτυχε να περνάει από την πόλη αυτή μια μάγισσα η Κατσουφοαγέλαστη. Όνομα και πράγμα! Δε γελούσε ποτέ. Η μόνη της χαρά ήταν να βάζει τους ανθρώπους να μαλώνουν.
-Χμ! Αν δεν αλλάξω εγώ αυτήν την πόλη να μη με λένε Κατσουφοαγέλαστη.
Θα τη σβήσω από το χάρτη! Ακούς εκεί να υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι! Δεν είναι δυνατόν!(Μονολογούσε.)
Έτσι, σκέφτηκε, σκέφτηκε και τι βρήκε… Έκανε ένα μαντζούνι και έβαλε μέσα
κακία, θυμό, ζήλεια, νεύρα, εγωισμό. Το βράδυ την ώρα που κοιμόταν όλοι, το έριξε πάνω από τα σπίτια, τα πάρκα, τα καταστήματα, τα σχολεία.
Το πρωί ξεκίνησαν οι άνθρωποι για τις δουλειές τους, όμως δεν ήταν χαμογελαστοί, δεν έλεγαν καλημέρα, τα πρόσωπά τους ήταν κατσουφιασμένα
Η Ειρηνούλα ήταν πολύ στενοχωρημένη. Δεν ήξερε τι να κάνει. Όπου κι αν πήγαινε, έβλεπε τα χειρότερα. Οι άνθρωποι μάλωναν μεταξύ τους, τα παιδιά δεν έπαιζαν όλα μαζί ,δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Ήταν όλοι σαν ξένοι.
Τα δάκρυά της έτρεχαν ποτάμι. Έπεφταν τα δάκρυά της στο χώμα κι εκεί φύτρωσε ξαφνικά ένα παράξενο μα τόσο όμορφο λουλούδι! Είχε ανθρώπινη φωνή και είπε:
-Μην κλαις, Ειρήνη, είμαι η Ελπίδα και θα σε βοηθήσω να γίνει η πόλη σου όπως ήταν πριν. Πρέπει όμως να μάθεις ότι η αιτία του κακού είναι η κακία της Κατσουφοαγέλαστης.
Η Ειρήνη χαμογέλασε, η ελπίδα γέμισε την ψυχή της και ρώτησε:
-Πως όμως θα με βοηθήσεις; Τι πρέπει να κάνουμε;
-Θα ξεγελάσουμε την Κατσουφοαγέλαστη και θα της δώσουμε να πιει το ποτό της Λησμονιάς. Αν το πιει ,θα ξεχάσει πώς ήταν η ζωή της πριν και θα προσπαθεί μόνο για το καλό και δίκαιο των ανθρώπων.
-Πώς όμως θα την ξεγελάσω;
-Θα κάνεις τη φίλη της για να μπορέσει να σ΄ εμπιστευτεί και μετά θα την κεράσεις. Πρέπει όμως ν΄ ανεβείς νύχτα στο βουνό μόνη σου και να τη βρεις στη σπηλιά της. Ό,τι και ν΄ακούσεις, ό,τι και να δεις δε θα γυρίσεις πίσω. Θα προχωράς μπροστά.
Αυτή ήταν η δοκιμασία που έβαλε η Ελπίδα στην Ειρήνη.
Το ίδιο βράδυ, η Ρηνούλα κρατώντας το ποτό της Λησμονιάς άρχισε ν’ ανεβαίνει το βουνό. Όμως τι τρομακτικά που ήταν! Ο φόβος της ήταν πολύ μεγάλος, έβλεπε σκιές, άκουγε φωνές τρομακτικές, όμως αυτή θυμόταν πώς ήταν παλιά η αγαπημένη της πόλη και προχωρούσε…
Η επιθυμία και η λαχτάρα νίκησε το φόβο της. Έφτασε στη σπηλιά και βρήκε την Κατσουφοαγέλαστη να ετοιμάζει τα φίλτρα της.
-Πώς ανέβηκες ως εδώ; Τι ήρθες να κάνεις; Τη ρώτησε θυμωμένα
– Ήρθα να σ’ ευχαριστήσω για το καλό που μου έκανες. Είχα βαρεθεί σ’ αυτήν την πόλη. Κανένας δε μάλωνε, όλοι ήταν χαρούμενοι. Τι βαρετό πράγμα! Ήρθα να σε κεράσω το αγαπημένο μου ποτό.
-Χμ! Καλό αυτό, μαζί θ’ αλλάξουμε τον κόσμο. Δώσε μου να πιω γιορτάσουμε τη συνεργασία μας.
Μόλις το ήπιε το πρόσωπό της άρχισε ν’ αλλάζει, προσπαθούσε να θυμηθεί πού ήταν, τι έκανε ποια ήταν. Ένα γλυκό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της,
Κοίταξε την Ειρήνη και ρώτησε:
-Ποια είσαι; Ποιος καλός άνεμος σ’ έφερε εδώ;
-Είμαι η Ειρήνη και μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις. Θέλω η πόλη μου, οι άνθρωποι. να ξαναγίνουν όπως ήταν πριν, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι.
-Φυσικά και θα σε βοηθήσω, της απάντησε.
Όλη τη νύχτα ετοίμαζαν μαζί τη μαγική σκόνη και τα χαράματα η Χαρουμενογελαστή πια, μαζί με την Ειρήνη έριξαν τη σκόνη πάνω από την πόλη. Τότε σ’ όλη την πόλη απλώθηκε ένα φως και πήρε όλη τη δυστυχία, την κακία, τον πόνο. Οι άνθρωποι χαμογελαστοί, χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον, πήγαιναν στις δουλειές τους χαρούμενοι. Τα παιδιά έπαιζαν όλα μαζί αγαπημένα χωρίς να μαλώνουν. Όλοι μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι τραγουδούσαν και χόρευαν το τραγούδι της Ειρήνης:
θέλουμε ειρήνη, θέλουμε αγάπη, θέλουμε να ζούμε ειρηνικά, χαρά για όλου του κόσμου τα παιδιά!
ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Αλεξιάδη Νικολέτα, Γκέτσιο Θωμά, Καζάκο Γεώργιο, Καλλιφατίδου Ναταλία, Καραβατάκη Κωνσταντίνο, Kureta Mihal, Μαρκόπουλο Λάζαρο, Μεσημέρη Σταύρο, Μιχαηλίδη Ιωάννη, Ντόγκα Ευάγγελο, Νώτη Ιωάννα, Ραπτόπουλο Οδυσσέα, Σέτκο Ζήση και Χύσκα Ναταλία
ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΕΣ:
Η συντονίστρια του παραμυθιού κ. Σοφία Τζουτζίδου
Η δασκάλα της τάξης κ. Βάσω Ριζοπούλου!
