Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων με νεύρα σε αυτό τον κόσμο. Αυτοί που γεννήθηκαν με νεύρα κι αυτοί που τα απέκτησαν στην πορεία. Δεν έχει σημασία ο λόγος που τα απέκτησαν. Λίγο οι συμπεριφορά των φίλων σου, των γονιών σου, λίγο οι άνθρωποι γύρω σου που δε λένε να σταματήσουν να φέρονται και να μιλούν παράλογα. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν μας ψεκάζουν. Δεν μπορώ να εξηγήσω πλέον αυτό το φαινόμενο. Οι ηλίθιοι αυξάνονται και πληθύνονται.
Νευριάζουμε γιατί συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να αποτρέψεις ορισμένες καταστάσεις με αποτέλεσμα να ξεσπάς. Με κάθε δυνατό τρόπο. Άλλοι κλαίνε από τα νεύρα, άλλοι σπάνε ότι βρουν μπροστά τους, άλλοι σκίζουν πράγματα, άλλοι απλά σιωπούν (ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς!).
Είναι δύσκολο. Είναι ακόμη πιο δύσκολο όμως όταν προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου και συνειδητοποιείς ότι μάταια προσπαθείς. Όταν ελπίζεις ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι δίπλα σου που σε πονούν θα σε καταλάβουν. Μάταια ελπίζεις κάτι τέτοιο. Αυτό θα συμβαίνει πάντα. Γιατί κανείς δεν κατάφερε να ζήσει χωρίς φωνές, κλάματα, παράπονο και ζόρι.
Καμιά φορά όμως όλα αυτά συμβαίνουν και χωρίς λόγο. Αλλά όχι δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο τρελό. Είναι η ζωή ενός ευαίσθητου ανθρώπου. Σκέψου το λίγο όμως… πως θα ήταν η ζωή αυτού του ανθρώπου αν δεν του έκαναν τη ζωή δύσκολη; Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που στηρίζονται στη λογική. Που πράττουν το σωστό και είναι περήφανοι γι αυτό. Πώς θα ήταν λοιπόν η ζωή μας αν όλοι μας στηριζόμασταν στη λογική και στο σωστό;
Μόνο που η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή τελικά. Μόνο που το σωστό δεν φαντάζει το ίδιο σωστό στα μάτια όλων των ανθρώπων. Και αυτό είναι λυπηρό.
Για εμάς τους ευαίσθητους όμως ισχύει το εξής: Δεν είναι που τα νεύρα μας είναι έμφυτα. Δεν το παίζουμε έξυπνοι. Δε θέλουμε να αποδείξουμε τίποτα. Θέλουμε απλά μια ζωή με ηρεμία, με γαλήνη με ευτυχία και αγάπη. Το να προσπαθεί ο καθένας να σου ρίξει την ψυχολογία είναι λυπηρό. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αυτή η τεράστια διαφορετικότητα των ανθρώπων καταστρέφει την ισορροπία του κόσμου.
Και κάπου εδώ έρχεται η θέση της Εκκλησίας. Γεννηθήκαμε σε έναν κόσμο όπου μοναδικός μας σκοπός είναι η αγάπη, η αλληλουποστήριξη, ο σεβασμός, και πολλά άλλα τα οποία δεν αξίζει να αναφέρω. Δεν πρόκειται άλλωστε να δώσει κανείς σημασία. Γιατί αυτοί είμαστε. Κανείς δε θα δώσει σημασία σε αυτές τις λέξεις. Θα τις θεωρήσει παιδιάστικες, ανούσιες και ανιαρές. Με ποια λογική λοιπόν εγώ θα πρέπει να κατανοήσω και να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά κάποιου απέναντί μου που δε στηρίζεται σε αυτά τα στοιχεία. Κι αν πιστεύετε ότι εμείς οι ευαίσθητοι και συναισθηματικοί με τα πολλά νεύρα ζούμε σε ένα ροζ συννεφάκι χαμένοι στον κόσμο μας… σας απαντώ! Με γεια μας με χαρά μας! Η εικόνα αυτού του κόσμου διαφέρει στα μάτια κάθε ανθρώπου.
Ένα μονάχα πράγμα θα πω και θα κλείσω αυτό το παραπονεμένο άρθρο. Σπάνια θα συναντήσεις άνθρωπο που γεννήθηκε με νεύρα. Τις περισσότερες φορές φταίει ο κοινωνικός περίγυρος. Και το εννοώ. Άλλωστε αν υποστηρίξουμε τη θέση ότι υπάρχουν άτομα που γεννήθηκαν με νεύρα αυτό σημαίνει ότι κρύβονται κι άλλοι παράγοντες πίσω από αυτό. Άρα συμπεραίνουμε και πάλι ότι όλα πηγάζουν από το κοινωνικό μας περιβάλλον.
Εμείς οι ευαίσθητοι που νευριάζουμε με το παραμικρό κατά τα λεγόμενα σας είμαστε περήφανοι γι αυτό που είμαστε. Εσείς οι σκληροί όμως που έχετε πάντα δίκιο και είστε σωστοί σε όλα αναλογιστήκατε ποτέ τις συνέπειες που μπορεί να έχει η συμπεριφορά σας;
Μαρία Μπρέντα
