Σε ανύποπτο χρόνο ο μακαρίτης ο πατέρας μου μου είχε πει πως όταν πληρώνεσαι για την δουλειά σου, είτε συμφώνησες να παίρνεις μία δραχμή, είτε χίλιες, θα πρέπει να προσφέρεις το περισσότερο και το καλύτερο που μπορείς. Διαβάζοντας ωστόσο στο κατόπιν Μαρξ, διαπίστωσα πως στον καπιταλισμό ίσχυε και μια άλλη άποψη όπου ήθελε τα μεν αφεντικά να πληρώνουν τους εργαζόμενους τόσο, όσο να μη τους φύγουν και οι δε εργαζόμενοι να δουλεύουν τόσο, όσο να μη τους διώξουν. Κι ακόμη πιο μετά συγχρωτιζόμενος με Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους σιγουρεύτηκα πως η ρήση του πατέρα μου ήταν -το λιγότερο- αναχρονιστική.
Κάθε φορά που έβλεπα μια εξαίρεση την αναγνώριζα σαν τέτοια. Αλλά περιέργως συν τω χρόνω διαπίστωνα πως οι εξαιρέσεις γινόντουσαν υπερβολικά κι αφύσικα πολλές στον τομέα της δημόσιας υγείας. Τόσες πολλές ώστε να μη μπορούν πλέον να καλύπτονται από το πέπλο του στατιστικού λάθους και να δημιουργούν μια συγκεκριμένη κατάσταση. Αλλωστε καμία εξαίρεση ποτέ δεν επιβεβαιώνει έναν κανόνα. Δοκιμάζει Απλώς τα όρια αντοχής του. Κι όταν ο κανόνας καταπίπτει τότε η εξαίρεση παίρνει την θέση του.
Κοντολογής στο ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Παρόλη την έλλειψη χρημάτων, παρόλη την ατονία των μισθών το σύστημα συνεχίζει να ΔΟΥΛΕΥΕΙ. Κι όχι μόνον αυτό. Δουλεύει άψογα!! Αν όχι τόσο στις ξενοδοχειακές του παροχές, τουλάχιστον στις ιατρικές του υπηρεσίες και στην σχέση μεταξύ ιατρού και ασθενή. Ειδικά στην τελευταία.
Πήγαμε σήμερα την μητέρα μου στο Γενικό Καστοριάς.
Σχεδόν παρατύπως στα επείγοντα ενώ δεν συνιστούσε και 100% επείγον περιστατικό όπως μας υπέδειξαν. Κι όμως μας δέχτηκαν. Κι όμως μας εξυπηρέτησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και όμως την υπέβαλαν σύμφωνα με το πρωτόκολλο τους σε πλήρη σειρά εξετάσεων.
Κι όχι μόνον αυτά.
Ο ιατρός του περιστατικού βγήκε μετά και κάθησε μαζί μας στην άδεια (ευτυχώς κατά σύμπτωση) αίθουσα αναμονής και επί μισή ώρα μας εξηγούσε εμένα και της αδελφής μου τα ΠΑΝΤΑ. Οταν λέμε τα ΠΑΝΤΑ, εννοούμε τα πάντα. Μετά επισκέφτηκε την ίδια την μητέρα μου και μίλησε μαζί της με μια άλλη πιο στρωτή, πιο ξακρισμένη γλώσσα ως προς το το τι έπρεπε να προσέξει, τι αγωγή έπρεπε να πάρει, ποιες παραπέρα ειδικότητες θα έπρεπε να δει.
Και εν κατακλείδει:
Μας έδωσε το τηλέφωνο του, να τον ενημερώσουμε, λέει, -έτσι από περιέργεια- τι αγωγή θα έπαιρνε από τους εξωτερικους συνάδελφους του και πόσο αποτελεσματική θα δειχνότανε αυτή…
Οι καλοί γιατροί σε αυτή την πόλη δεν είναι εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Εύγε!
