Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η νοημοσύνη συνιστά αναγκαίο sine qua non όρο επιβίωσης κάθε όντος, μπορεί κανείς εύκολα να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η υπόθεση ‘Ελλάδα’ παρουσιάζει εγγενή και πολύ σοβαρά προβλήματα.
Απ΄ότι δείχνουν τα πράγματα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας έχει απολέσει μερικώς ή ολικώς την ικανότητα του συλλογίζεσθαι και της αντίληψης της πραγματικότητας.
Δεν είναι δηλαδή σε θέση να αντιληφθεί την κανονική διαδοχή των γεγονότων ή να αποδώσει τα συμβάντα σε ουσιαστικά κι όχι σε φαντασιακά ή επινοημένα αίτια. Κοντολογίς δεν αντιλαμβάνεται σε τι οφείλονται τα πράγματα και γιατί το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει είναι αυτό που είναι. Αυτό είναι πρωτίστως θέμα παιδείας αλλά είναι επίσης και θέμα ιδεολογικής αλλοτρίωσης. Οπου ουτοπίες έρχονται και υποκαθιστούν αλήθειες ή τελείως αντικρουόμενες μεταξύ τους απόψεις συνυπάρχουν μέσα στο μυαλό κάποιου μόνον και μόνον επειδή στερείται της ικανότητας να πραγματοποιήσει αναγνώριση και σύγκριση τους.
Ο περισσότερος κόσμος για παράδειγμα -τελείως παραπλανημένα- υποθέτει ότι η οικονομική κρίση την οποία βιώνει είναι απόρροια των μνημονίων και όχι της υπέρβασης των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας ΠΡΙΝ από τα μνημόνια. Τα ίδια τα μνημόνια ο πολύς κόσμος τα θεωρεί κακό αντί για καλό και δεν καταλαβαίνει ότι δίχως αυτά θα είχε εκλείψει σήμερα σαν είδος.
Τους δανειστές της χώρας τους θεωρεί εχθρούς αντί για φίλους. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι αν ήθελαν να εξαγοράσουν πάμφθηνα το σύνολο της χωρας το μόνο που χρειαζόταν να κάνουν θα ήταν να ΜΗ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΣΟΥΝ αντί να μας δανείζουν.
Τις κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μεταρρυθμίσεις οι πολίτες τις θεωρούν κακές ενώ εκείνες που υποσχέθηκαν ασύλληπτες ανοησίες τις θεωρούν καλές.
Αποδίδουν την τρελλή υπερφορολόγηση σε επιθυμίες εξωτερικών κέντρων ισχύος και όχι στην κακή/ κάκιστη οικονομική πολιτική που ελεύθερα επιλέγει η κυβέρνηση τους προκειμένου να ταΐζει τις στρατιές πελατών της.
Την έξοδο της χώρας από την ευρωπαϊκή ένωση την θεωρούν αντί για ένα ανησυχητικό και απευκταίο ενδεχόμενο διεθνούς απομονωτισμού, σαν μία καλοδεχούμενη και διεκδικούμενη πολιτική. Πιστεύουν τελείως λαθεμένα ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα φέρει ανάπτυξη, ενώ όλα τα δεδομένα και τα στοιχεία είναι πρόχειρα και δείχνουν, πέραν πάσης αμφισβήτησης, το τελείως αντίθετο.
Οι Αριστεροί συμμαχούν με ακροδεξιούς εθνικιστές δίχως κανένα ιδεολογικό πρόβλημα. Οι Χρυσαυγίτες υψώνουν και χαιρετούν με ευλάβεια και καμάρι την σημαία εκείνου του στρατού που επιτέθηκε ως εχθρός στην χώρα μας ψέλνοντας την ίδια στιγμή τον ύμνο της χώρας μας. Οι Συνταξιούχοι είναι πεπεισμένοι ότι δικαιούνται μέχρι το τελευταίο ευρώ τα υπέρογκα και αναντίστοιχα με τις εισφορές τους ποσά των συντάξεων τους. Οι ιδιώτες βρίζουν ολημερίς και οληνυχτίς τους δημόσιους υπαλλήλους φιλώντας κατουρημένες ποδιές για να γίνουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους δημόσιοι υπάλληλοι.
Αυτή η χώρα του παραλόγου ελπίζει ότι τελικά θα καταφέρει να επιβιώσει. Εάν και εφ’ όσον το πετύχει θα έχει πραγματικά επιτελέσει έναν κολοσσιαίο άθλο ενάντια σε κάθε συμπαντικό νόμο εξέλιξης.
