Μια λέξη μονάχα χρειαζόταν κάποτε για να μπορέσουν δύο άνθρωποι να χαθούν μαζί σε μία στιγμή…
Πόσο μαγικό αυτό που κατάφερνε να κάνει ένα τραγούδι με δύο ψυχές και μια αγκαλιά…
Πόσο υπέροχο μυστήριο…
Τρία μονάχα λεπτά έφταναν για να μπορέσεις και να μαρτυρήσεις σε έναν άνθρωπο αυτό που μέρες…μήνες ή χρόνια λαχταρούσες να του εξομολογήσεις.
“Θα της ζητήσω να χορέψουμε!!!
Όμως…αν αρνηθεί;;;
Δεν με ενδιαφέρει…τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει…”
“Μα γιατί δεν μου ζητάει να χορέψουμε;;;
Δεν με θέλει…
Ω θεε μου…έρχεται…τρέμει η καρδιά μου!!!”
Και κάπως έτσι ξεκινούσαν όλα!
Μία αμήχανη στην αρχή στιγμή, που μόλις η απαλή και γεμάτη πάθος μουσική ξεκινούσε…τα ξεχνούσαν όλα.
Δεν υπήρχε κανείς πια τριγύρω…
Μόνο οι δυό τους…και ίσως λίγο σκοτάδι.
Το πρώτο άγγιγμα στα χέρια…Στη μέση το δεύτερο και στις καρδιές τους το τρίτο.
Εκεί που οι αμέτρητοι και δυνατοί χτύποι, γινόταν ένας.
Εκεί που τα βλέμματα αποφεύγονταν και για να λυτρωθούν κάπως απο την όμορφη αμηχανία, εκείνη χαμογελώντας, ακουμπούσε απαλά στον ώμο του κι εκείνος ακουμπούσε με το μάγουλό του στα μεταξένια μαλλιά της.
Και τα μάτια έκλειναν και ξαπόσταιναν για λίγο.
Όμως το χαμόγελο τους, έμενε επίμονα εκεί…Πάνω στα χείλη και βαθιά στη σκέψη…
Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια…δεν χρειάζονταν μηνύματα και άπειρα τυχαία ραντεβού για να καταλάβουν ότι υπάρχει κάποια σπίθα αναμμένη.
Όλα ήταν πιο εύκολα κάποτε.
Μονάχα με ένα χορό και δυό συγχρονισμένα βήματα.
Μα γιατί πια έχουμε αποβάλλει τα όμορφα πράγματα απ’την ζωή μας;
Γιατί αφήσαμε πίσω στιγμές και τόλμη που είχαν νόημα;
Γιατί πια παγώνουμε κάθε τι ζεστό και σκοτώνουμε κάθε τι ζωντανό;
Δεν καταλαβαίνω…
Ο κόσμος κάποτε ήταν πιο όμορφος…πιο γευστικός!!!
Οι ρόλοι όπως θα πρεπε…
Κι οι άνθρωποι αληθινοί…
Επιδιώξαμε να ξεχάσουμε το ωραίο.
Επιλέξαμε να ρίξουμε την αξία…
Την πραγματική και ουσιώδη αξία των πραγμάτων…των εμπειριών…των συναισθημάτων.
Βιαζόμαστε να πάμε μπροστά. Ακροβατούμε άσκεφτα σε τεντωμένα σχοινιά που κάποτε θα σπάσουν κι ενώ βλέπουμε ότι το μέλλον που χτίζουμε τρομάζει, αφήνουμε πίσω εκείνο το ξέγνοιαστο και όμορφο παρελθόν.
Εκείνο το παρελθόν που όλα ήταν πιο ανθρώπινα…πιο απλά…πιο αθώα…πιο καθώς πρέπει.
Εκείνο το παρελθόν που πλέον αντικρίζουμε μόνο σε κάποια ταινία εποχής και δεν είναι λίγες οι φορές που το αναζητάμε κρυφά, παρόλο που εμείς οι ίδιοι κάναμε τα πάντα για να το διαλύσουμε και να το αφανίσουμε.
Τι ειρωνεία…
Τα χρόνια περνούν…Ο άνθρωπος ραγδαία και ανεπιφύλακτα εξελίσσεται…
Όμως στο χέρι του είναι να κρατήσει ζωντανές κάποιες στιγμές που τον κάνουν ακόμα να χαμογελάει…που κάνουν την καρδιά του να χτυπάει σε σωστό ρυθμό.
Ένα τραγούδι…Δύο ψυχές και μια αγκαλιά…
Ας το ξανά ζωντανέψουμε αυτό…
Στο χέρι μας είναι…
Αφού σε όλους λείπει…ακομα και στις νέες γενιές που παρόλο που δεν το βίωσαν…το έχουν ανάγκη!
Γιατί άξιζε…αξίζει και θα αξίζει για πάντα κάτι τέτοιο.
Λίγο τόλμη χρειάζεται ξανά και μια λέξη μόνο…
“Χορεύετε;;;”
Γράφει η Ξένια Γουδή
