Από όλες τις φωτογραφίες της αρκούδας, αυτή στην οποία φαίνονται και τα σπίτια της πόλης μας, μου αρέσει περισσότερο και μου φέρνει μια συγκίνηση.
Βλέπουμε την αρκούδα, η οποία αντιπροσωπεύει την άγρια φύση,τη φύση γενικά, να βαδίζει αργά-λόγω βάρους -ειρηνικά θα έλεγε κανείς, πάνω στον πάγο.
Από την άλλη βλέπουμε τα σπίτια της πόλης μας ,τα οποία αντιπροσωπεύουν τον πολιτισμό ,το επίτευγμα του ανθρώπου να ξεφύγει από την άγρια φύση.
Αυτή η ειρηνική συνύπαρξη του πολιτισμού με την άγρια φύση, του ανθρώπου με τη φύση, είναι ,νομίζω, που φέρνει τη συγκίνηση .
Το ίδιο αισθανόμουν στη Γερμανία, όταν έβλεπα τους λαγούς, μέρα-μεσημέρι να περνάν τις γραμμές του τραίνου, δίπλα στο σταθμό της Neckarsulm.
Ίσως είναι στο χέρι μας , όχι μόνα να δαμάσουμε τη φύση, αλλά και να συνυπάρξουμε μαζί της ειρηνικά.
Για τις άλλες φωτογραφίες της αρκούδας, που δε φαίνονται τα σπίτια της πόλης, νομίζω, ότι το κυρίαρχο αίσθημα είναι αυτό της μοναξιάς :
Ένα άγριο ζώο μόνο του ,τελείως μόνο του,δεν το συντροφεύει κανένα άλλο αντικείμενο στον άδειο ορίζοντα, πάνω στον πάγο,στην πιο άγρια εκδοχή της φύσης ,πάνω στο γκρίζο,στο πιο ουδέτερο χρώμα: η πιο άγρια μοναξιά,με κοσμικές θα έλεγε κανείς διαστάσεις,ίσως και γι’αυτό ν΄αρέσει, γιατί μας παραπέμπει προς τα πίσω ,στο πιο μακρινό μας παρελθόν, στην εποχή των παγετώνων….
Η αίσθηση της απόλυτης ,της απέραντης μοναξιάς.
Θεέ μου τι μοναξιά !
Το σχόλιο του κ. Φ.Κουκουφίκα έγινε ΕΔΩ
Φωτο: Δημήτρης Σμιξιώτης
