Οι άνθρωποι διαφέρουμε ως προς το πώς εκφράζουμε όσα νιώθουμε.
Επίσης διαφέρει και ο βαθμός έντασης που βιώνουμε τον ενθουσιασμό, τη χαρά και τη λύπη αλλά και στο πώς έχουμε μάθει να εκφράζουμε τον έρωτα και την αγάπη.
Έτσι είσαι κι εσύ. Ανήκεις σε αυτούς τους ανθρώπους που αδυνατούν να εκφράσουν ότι νιώθουν. Είτε με λόγια είτε με πράξεις.
Πάντοτε στις σχέσεις σου αντιμετώπιζες αυτό το πρόβλημα. Και η κατηγορία ήταν πάντοτε η ίδια. Σε κατηγορούν ότι δεν νιώθεις, σε ρωτούν γιατί δεν το «δείχνεις» και ειδικά όταν ο άλλος είναι παθιασμένος εκφραστής όσων νιώθει και βιώνει τα πάντα στο έπακρο και στον υπερθετικό βαθμό, βρίσκει σε σένα έναν απροσπέλαστο τοίχο.
Πάντα απαιτεί. Πολλά. Και εσύ προσπαθείς αλλά δεν μπορείς. Και συνήθως ένας από τους δύο τελικά αποχωρεί. Ίσως είσαι εσύ κάποιες φορές αυτός που εγκαταλείπει, αλλά τις περισσότερες φεύγει ο άλλος.
Κουβαλώντας πάντα φορτίο με παράπονα, «κατηγορώ» και μεγάλη απογοήτευση. Εσύ φταις κατά την άποψή του. Ίσως και να έχει δίκιο σκέφτεσαι. Όπως η πόρτα κλείνει αφήνοντάς σε στο κενό και με ένα συναισθηματικό άδειασμα αφόρητο (κι ας σε κατηγορούν ότι δεν έχεις συναισθήματα), θέλεις να μιλήσεις ναι!
Για πρώτη φορά θες να φωνάξεις. Θες να σπάσεις επιτέλους τη σιωπή σου και να βγάλεις από μέσα σου αυτά που νιώθεις. Να πεις. Να εξηγήσεις…
«Ποτέ δεν σου είπα όλα όσα ήθελα. Ποτέ δε σου έδειξα τι ένιωθα. Δε σου βροντοφώναξα πως σ’ αγαπώ.
Στο έδειχνα όμως. Αν κοιτούσες καλύτερα στα μάτια μου θα το έβλεπες. Εσύ όμως έμενες μόνο στην επιμονή σου να στο επιβεβαιώσω. Όταν σε είχα αγκαλιά νόμιζα πως ήταν αρκετό να το καταλάβεις.
Δεν έχω μάθει να λέω μεγάλα λόγια χωρίς νόημα.
Ίσως και να φοβάμαι. Φοβόμουν πως αν σου έλεγα πώς νιώθω θα έμενα τόσο γυμνός, τόσο εκτεθειμένος μπροστά σου. Και δεν έχω μάθει να αφήνω τη καρδιά μου τόσο ορθάνοιχτη. Φοβόμουν πως αν με πλήγωνες η ζημιά μετά θα ήταν ανεπανόρθωτη.
Θύμωνες που δε φώναζα και δεν έλεγα τίποτα όταν διαφωνούσαμε. Γιατί να φωνάξω; Γιατί να πω πράγματα που θα σε πονέσουν και θα τα μετανιώσω μετά; Τα λόγια δεν γυρίζουν πίσω. Και σε αυτό επιμένω.
Οι λέξεις χρειάζονται προσοχή. Και οι καλές και οι κακές.
Μάθε, λοιπόν, αυτό. Ένιωθα. Περισσότερα από όσο νόμιζες. Πιο πολλά από όσα άφηνα να φανούν.
Και τώρα νιώθω. Η φυγή σου ήταν ότι χειρότερο μπορούσες να μου κάνεις. Πονάω πολύ. Κι ας μην είπα τίποτα. Ας ήμουν σιωπηλός και αγέρωχος καθώς έφευγες. Περίμενα να κλείσεις την πόρτα για να λυγίσω.
Γιατί ακόμα και τώρα ίσως είμαι πολύ εγωιστής ή πολύ δειλός ή φοβισμένος για να σου ζητήσω να μείνεις. Για να σου εξηγήσω με λόγια αυτά που νιώθω. Δεν μπορώ. Δε θέλω να στα πω».
Δεν αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι αγαπάμε ηχηρά, άλλοι σιωπηλά. Κι έτσι ακριβώς πονάμε κιόλας.
Όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας ανθρώπους πιο παθιασμένους και πιο εκφραστικούς, που μπορούν και με λόγια αλλά και με πράξεις να δείξουν ότι νιώθουν.
Είναι όμως κι αυτοί οι πιο κλειστοί άνθρωποι που δύσκολα καταλαβαίνεις τι νιώθουν. Δεν έχουν μάθει να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, δεν βιώνουν ότι τους συμβαίνει με υπερβολή και στα λόγια τους είναι πάντα συγκρατημένοι και λακωνικοί.
Όταν όμως κάποιος αδυνατεί να εκφραστεί, ή δυσκολεύεται να δείξει το πώς νιώθει, σημαίνει πως δεν νιώθει κιόλας;
Συχνά κατηγορούμε τους άλλους πως δε μας δείχνουν την αγάπη τους. Συμπεραίνουμε πως δεν υπάρχει τελικά αγάπη από μεριάς τους. Ίσως όμως να μην είναι έτσι. Ίσως την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε έναν τέτοιο άνθρωπο να μπορέσουμε να τον καταλάβουμε. Και πάνω από όλα να μην τον πιέσουμε και να μην τον αμφισβητήσουμε.
Αν προσπαθήσουμε να δούμε καλύτερα, όντως, μας δείχνει τι νιώθει. Έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο να περνά τα δικά του μηνύματα. Αν είσαι τυχερός και υπομονετικός θα τα λάβεις.
Κείμενο: Ράνια Ψύλλα
Πηγή: ilov.gr
Artist: Andreas Heumann (λεπτομέρεια)
