Δεν είχα πει σε κανέναν τον λόγο που “χτύπησα” τατουάζ έναν χαμογελαστό ήλιο στην πλάτη. Η περίεργη η σχέση μου με τον καιρό, καθώς και η επίδραση του στην ψυχολογία μου, γέννησε την “ψυχική ανάγκη” να έχω κάτι πάνω μου για να μου υπενθυμίζει τις “συννεφιασμένες” μέρες πως ο ήλιος θα ξαναβγεί.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να αποδεικνύει ότι το φως επηρεάζει την ψυχολογία του ατόμου, και προσωπικά δε με ενδιαφέρει, αφού για μένα ίσχυε.
Όλα αυτά μέχρι πρότινος. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που στην πόλη μου επικρατεί πολικό ψύχος και χιονιάς, με αποτέλεσμα το ολοκληρωτικό πάγωμα της λίμνης. Φέτος κάτι άλλαξε μέσα μου .
Τα παράπονα και η γκρίνια μου για το κρύο έχουν σταματήσει.
Ο παγετός σαν πραγματικός καλλιτέχνης χορεύοντας αγκαλιά με το χιόνι έχει δημιουργήσει τοπία απίστευτης ομορφιάς. Τα δέντρα ντύθηκαν με φορέματα σταλακτίτη .Η λίμνη μεταμορφώθηκε σε μια απέραντη πίστα πατινάζ, όπου κύκνοι και πελεκάνοι διεκδικούν βραβείο ομορφιάς γλιστρώντας δίπλα δίπλα.
Πλατανόφυλλα φυλακισμένα σε κελιά πάγου και βάρκες ακινητοποιημένες ολοκληρώνουν το σκηνικό.
Κι εγώ, με ένα γλυκό άγχος να παρακαλάω να μη τελειώσει ποτέ αυτό.
Να περιμένω να περάσει η ώρα για να φύγω από τη δουλειά και να βγω έξω για τρέξιμο.
Να μένω ανήσυχος όλη τη νύχτα για να ξημερώσει και να πάω στη γυρολιμνιά για φωτογραφίες .
Κι ο ήλιος;
Όχι, δεν έχω ανάγκη κανέναν ήλιο πια.
Έχω απλά ανάγκη να νιώθω αυτή τη λαχτάρα μέσα μου.
Λαχτάρα για την ίδια τη ζωή, με ό,τι αυτή φέρνει μπροστά μου!
Κείμενο – Φωτογραφίες: Δημήτρης Αφεντουλίδης
