Είναι η ηρεμία κατά την πτώση; Τα παγωμένα χέρια; Η απόκοσμη ησυχία; Τα παιχνίδια με φίλους; Η θέα του μέσα από το παράθυρο; Οι βόλτες; Ζητήσαμε από ανθρώπους της Καστοριάς και του Άργους Ορεστικού να μας γράψουν μια δική τους ανάμνηση με σημείο αναφοράς το χιόνι.
Επιμέλεια άρθρου: Χριστίνα Αγγελή, Μάρκος Πετρόπουλος
βδομήντα εκατοστά χιόνι ήταν αρκετό για να καλύψει κάθε φυσική ομορφιά στη μέση του νεκρικού χειμώνα, στο πάντα γραφικό Νιχώρι του Κ.Π. Καβάφη, όπου ξυπνάει η φύση σαν υπόσχεση προς τους Βοσπορινούς Ρωμιούς. Ήταν ικανό για να ξυπνήσει θύμισες μιας άλλης εποχής, προ είκοσι ετών. Η ζωή δεν σταματά, καθώς εισβάλει σαν το φως απ’ το παράθυρο του ψύχους, όπως εισέρχεται το φως απ’ τα παράθυρα των μυστηρίων, που συντηρούν και προάγουν την ζωή και την δημιουργία.
+ Αρχιμ. Αγαθάγγελος Σίσκος, Βιβλιοφύλαξ των Πατριαρχείων
ερπατώντας πάνω σε αναμνήσεις και χιονισμένους δρόμους, γλίστρησα σε ένα παγωμένο όνειρο.
-Εϊ ,σα να μου φώναξε κάποιος . Χορεύουμε;
Και ήταν αυτός , αυτός ο παγωμένος μου φίλος με το πιο ζεστό χαμόγελο, που μου κρατούσε συντροφιά ανάμεσα από το τζάμι που μας χώριζε.
Άρρωστη τον πιο κρύο χειμώνα θαρρώ και εγώ παιδάκι γεμάτη χαρά περίμενα το χιόνι που θα έπεφτε βάση της πρόβλεψης καιρού , όμως τα λόγια της μητέρας μου ορθά κοφτά με έστειλαν στο κρεβάτι μου για ύπνο .
-Δεν θα βγεις έξω το απαγορεύει ο γιατρός .
Ξημέρωσε… Τίναξα από πάνω μου το πάπλωμα που μου ζέσταινε τα νυχτερινά μου όνειρα και έτρεξα στο παράθυρο μου. Εκεί έστεκε και με περίμενε με το πιο ψυχρό-ζεστό χαμόγελο που είχα ξανά δει . Κεφάλι ολοστρόγγυλο άσπρο , κορμί και πόδια το ίδιο. Μάτια δυο κάστανα , μύτη ένα καρότο , ένα φύλλο για χαμόγελο , χέρια κλωναράκια ξύλου και το πολύχρωμο κασκόλ μου περασμένο στο λαιμό του να τον ζεσταίνει. Και ένα ασυνήθιστο μαύρο καπέλο να του χαρίζει μια επίσημη πινελιά.
-Θες να χορέψουμε; μου ψέλλιζε και γλιστρούσαμε αγκαλιά πάνω στην παγωμένη μου αυλή χορεύοντας το βαλς των παιδικών μου χρόνων.
Αναστασία Λιάπη
ταν Γενάρης με μια ησυχία σαν αυτές που προμηνύουν τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές. Στο σπίτι, χωρίς σκέψεις. Μόνο με την αγωνία της επερχόμενης καταστροφής. Αυτή όμως ήταν ήδη μέσα μου. Νύχτωσε και το βλέμμα μου καρφωμένο στο παράθυρο, βλέπει έντονο χιόνι να πέφτει. Ξαφνικά! Όπως ακριβώς γίνονται οι καταστροφές. Περνάει ώρα και το τοπίο γίνεται κάτασπρο. Πυκνές νιφάδες ξεκινούν το ταξίδι τους και καταλήγουν στο έδαφος. Τις παρατηρώ και σκέφτομαι πως γίνονται το παράδειγμα μου. Μου διδάσκουν πως δεν νοιάζονται που θα προσγειωθούν ή αν σε λίγη ώρα θα λιώσουν. Απολαμβάνουν τη διαδρομή τους. Δεν φοβούνται. Έτσι εύθραυστες, ευάλωτες. Με ξυπνούν. Μου μαθαίνουν πως όσο ευάλωτος ή εύθραυστος κι αν είσαι, αυτό δεν σου στερεί σε τίποτα από το να δοκιμάσεις, να ταξιδέψεις, να γευτείς το εδώ και το τώρα.
Βασίλης Κιοσσές
υτές οι μέρες, μου θυμίζουν έντονα τα παιδικά μου χρόνια! Βάζαμε τα χοντρά μας… Και παίζαμε χιονοπόλεμο με τα φιλαράκια μου, μέχρι τελικής πτώσεως. Τότε ανέβαινα σπίτι, άνοιγμα τον θερμοσυσσωρευτή του σπιτιού και καθόμουν δίπλα του, να με χτυπά ο ζεστός αέρας με τις ώρες!
Γιάννης Τσότσος
εντονότερη ανάμνηση που μου ‘ρχεται στο νου όταν βλέπω χιόνι είναι κωμικοτραγική. Θυμάμαι ήμουν στο γυμνάσιο, είχε χιονίσει πολύ, είχε πιάσει η νύχτα και το χιόνι άρχισε να παγώνει κι εγώ με μια παρέα φίλων έπρεπε να κατέβουμε με τα πόδια από την Ομόνοια στη Βαν Φλιτ. Χάσαμε κυριολεκτικά τον αριθμό από τις τούμπες που φάγαμε κι όταν φτάσαμε τελικά στον προορισμό μας ευχαριστήσαμε την καλή μας τύχη που ήμασταν ακόμα αρτιμελείς χωρίς να έχουμε σπάσει κάποιο χέρι ή πόδι. Ίσως λίγο επώδυνη τότε εμπειρία, αλλά πλέον σήμερα με το πέρασμα του χρόνου διασκεδαστική.
Παναγιώτης Κωστούλας
Διαβάστε τη συνέχει στο inkastoria.gr
