Καστοριανέ επισκέπτη, ερχόσουν να γεμίσεις με την παρουσία σου τα καστοριανά μπουλούκια. Ήσουν ο άνθρωπος που αγάπησε τον τόπο του και τα έθιμα του. Ήσουν αυτός που έδινες πνοή στο μπουλούκι στο Απόζαρι, όλοι είχαν κάτι όμορφο να πουν για σένα, όλοι είχαν και μια ανάμνηση από εσένα. “Ζωζεφίνα, Ζωζεφίνα”, διαπεραστική η φωνή σου, “βάλε να παίξουν Τράβα κόρη το μπερντέ”. Έλα γαμπρέ, πάμε παρακάτω, όμορφα λόγια πάντα χαραγμένα στα καστοριανά ραγκουτσάρια. Πριν δύο μήνες σε πήρα τηλέφωνο και είχα την λαχτάρα να σου πω για τα φετινά ραγκουτσάρια. Φτάνει Ζωζεφίνα, μη πεις λέξη, θα μιλάω μόνο εγώ!
( δεν θέλω να βρίσκομαι μέσα στον κόσμο)
( δεν θέλω να υποτάσσομαι τον κόσμο)
( δεν θέλω να υπηρετώ )
( δεν θέλω να τον βλέπω )
Αυτός είναι παντού και με παρακολουθεί με κυριεύει.
Δεν βλέπω τίποτα το παρήγορο μέσα μου βασανίζομαι.
Τα δάκρυα της μετάνοιας σβήνουν από τη φαντασία μα τέτοια άλλα δάκρυα δεν έχω Ζωζεφίνα μου.
Πάρε μερικές σταγόνες ονειρόσκονης και κάνε αυτό.
Κλείσε τα μάτια… Και σκέψου… Σκέψου δυνατά, έντονα, με πάθος!
Άρχισε να τρέχεις… μακριά από ό,τι σε πονάει, από ό,τι δε σου ταιριάζει…
Τρέξε… Τρέξε… Συνέχισε να τρέχεις… Και σταμάτα κάπου πριν αρχίσει το όνειρό σου.
Το βλέπεις. Σε φωνάζει! Μην το εγκαταλείψεις, κάν’το αυτό…
Στρέψε για λίγο το βλέμμα σου πίσω, σε αυτό που μόλις άφησες…
Κοίτα, κράτα ό,τι ομορφαίνει την ψυχή σου και άσε ό,τι σε πονά…
Πήρες την στράτα και έφυγες
την στράτα των αγγέλων
δεν ήταν φαίνεται γραφτό
να πορευτείς στο μέλλον.
Να ‘ναι το χώμα ελαφρύ που σ’ αγκαλιάζει
να ‘σαι στον παράδεισο εκεί μονάχα λιάζει
ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΡΑΓΚΟΥΤΣΑΡΙΩΝ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ, ΕΙΣΑΙ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΧΟΡΕΥΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΙΝΕΙΣ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΑΚΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.
Το κουνιαδάκι σου Ζωή Χατζημάγκα
