Είναι 21 χρονών, είναι γυναίκα, είναι από την Καστοριά και παίζει ποδόσφαιρο. Η κορυφαία παίκτρια της χρονιάς στο κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, Ελένη Μάρκου, μιλά στο Sport24.gr για το “αμερικανικό όνειρο” και θυμάται τις στιγμές που έζησε στον ΠΑΟΚ.
Η Ελένη Μάρκου δεν είναι ένα τυπικό κορίτσι 21 χρονών. Η ζωή της διαφέρει σίγουρα πολύ από αυτή των συνομηλίκων της. Παίζει ποδόσφαιρο από παιδί, έχει αγωνιστεί με τη φανέλα του ΠΑΟΚ και τώρα κυνηγά το “αμερικανικό όνειρο”.
Και μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει εξαιρετικά. Πριν από μερικές ημέρες, η πρώην παίκτρια του “Δικεφάλου” κέρδισε το βραβείο της “κορυφαίας παίκτριας της χρονιάς” από την Ένωση προπονητών των ΗΠΑ χάρη στις εξαιρετικές εμφανίσεις που πραγματοποίησε με το Monroe Community College. Μάλιστα, είχε προηγηθεί η παρουσία της στην κορυφαία ενδεκάδα του NJCAA.
Ας μιλήσουμε όμως με αριθμούς. Σε 19 παιχνίδια, η Μάρκου σημείωσε 29 γκολ και μοίρασε 11 ασίστ. Συγκεκριμένα, πέτυχε 5 χατ – τρικ, ενώ σε 10 ματς σημείωσε (τουλάχιστον) δύο γκολ. 
“Έπαιζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου”
Το Sport24.gr αναζήτησε τα ίχνη της, τα εντόπισε στην Ελλάδα (ελέω… Χριστουγέννων) και της ζήτησε να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το ποδόσφαιρο; Είχες κάποιο ερέθισμα από την οικογένειά σου;
“Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο έχει ξεκινήσει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πολλές φορές με έχουν ρωτήσει σε τι ηλικία ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο, αλλά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ακριβώς για τον λόγο που είπα. Ο μπαμπάς μου ήταν ποδοσφαιριστής της Καστοριάς και ήταν αυτός που με βοήθησε σε όλα τα ποδοσφαιρικά μου βήματα και όχι μόνο”.
Πόσο εύκολο ήταν να κάνεις τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα;
“Γενικά η Καστοριά σαν πόλη δεν φημίζεται για τη στήριξη του γυναικείου ποδοσφαίρου και γενικά δεν είναι συνηθισμένοι στην ιδέα να παίζουν ποδόσφαιρο τα κορίτσια, οπότε είχα λίγες επιλογές στον Νομό . Έπαιζα αρχικά στην ομάδα του χωριού μου και μετά από κάποιο διάστημα έπαιζα και στην ομάδα του Μαυροχωρίου επειδή πήγαινα αθλητικό σχολείο εκεί”.
Και μετά προκύπτει ο ΠΑΟΚ όπου έμεινες τέσσερα χρόνια. Πώς έγινε αυτή η συνεργασία;
“Η παρουσία μου στην ομάδα του ΠΑΟΚ οφείλεται στην αρχηγό της ομάδας Ναταλία Χατζηγιαννίδου . Μέσω ενός κοινού γνωστού γνώρισα την Ναταλία, η οποία μου έδωσε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για να επικοινωνήσω με την διοίκηση της ομάδας και έπειτα να γίνω μέλος της”.
Πώς ήταν τα χρόνια στον “Δικέφαλο του Βορρά;”
“Δεν θα κρύψω πως υπήρχαν κακές αλλά και καλές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα στην ομάδα. Κρατώ μόνο τα θετικά και κυρίως τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Γνώρισα υπέροχες προσωπικότητες και έκανα παρέα με κορίτσια με επίπεδο. Συνεργάστηκα με προπονητές που δούλεψαν με μένα για να με βελτιώσουν όσο περισσότερο μπορούσαν, επισημαίνοντάς μου τις αδυναμίες μου και όχι τα σημεία που ήξεραν ότι υπερτερώ. Έζησα απίστευτες στιγμές, Κύπελλα, πρωταθλήματα, πρόκριση στο Champions League οπότε μόνο θετικές αναμνήσεις και εμπειρίες έχω αποκομίσει”.
Τι σου έχει μείνει περισσότερο από την εμπειρία στον ΠΑΟΚ;
“Μου έχει μείνει χαρακτηριστικά η ενότητα και το πάθος της ομάδας σε κάθε αγώνα που είχαμε και κυρίως σε κάθε δύσκολη στιγμή, Δείχναμε χαρακτήρα, την ώρα που όλοι και όλα ήταν εναντίον μας . Όλοι απέναντι στον ΠΑΟΚ έχουν κίνητρο να παίξουν καλά για να αποδείξουν πράγματα και αυτό μας έκανε δυνατές. Εννοείται πως τα ταξίδια και γενικά οι αγώνες στην Ευρώπη που παίζαμε με έκαναν πιο ώριμη σαν παίκτρια”.
“Με ενόχλησαν άκομψοι χαρακτηρισμοί”
Είσαι γυναίκα και αυτό από μόνο του σε κάνει να αναρωτιέσαι τι προβλήματα ενδέχεται να αντιμετωπίζει μια κοπέλα σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο.
“Σίγουρα υπάρχει ρατσισμός, αυτό είναι μια αλήθεια. Επίσης ο ελληνικός λαός γενικά δεν είναι ανοιχτόμυαλος. Είναι προκατειλημμένος, κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ οπότε ήξερα ότι θα έχω πολλά προβλήματα. Ένα κύριο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν διάφοροι άκομψοι χαρακτηρισμοί. Αυτό όμως με έκανε πιο δυνατή και καλύτερη. Έμαθα να μην παίρνω στα σοβαρά γνώμες ανθρώπων χωρίς παιδεία και γνώσεις σε θέματα ποδοσφαίρου και γνώμες ανθρώπων χωρίς επίπεδο”.
Πώς σε αντιμετωπίζουν οι γνωστοί και οι φίλοι σου;
“Ο τρόπος που με αντιμετωπίζουν οι φίλοι μου και οι γνωστοί είναι απίστευτος. Πλέον βλέπω την αποδοχή τους για όλα αυτά που κατάφερα και από την πλευρά των φίλων και της οικογενείας τεράστια υπερηφάνεια”.
Πώς προέκυψε η Αμερική; Προσαρμόστηκες εύκολα/γρήγορα;
“Η Αμερική προέκυψε μετά από την πρόταση που είχα από τον Γεώργιο Κυριαζή, ο οποίος με είδε να παίζω στον αγώνα ΠΑΟΚ – Έρεμπρο μέσα στο γήπεδο της Τούμπας. Είναι προπονητής στην Αμερική, είναι μέσα στα πράγματα, αγαπάει και στηρίζει το γυναικείο ποδόσφαιρο. Επίσης λατρεύει να βοηθάει ελληνόπουλα με ταλέντο και όρεξη. Η προσαρμογή μου εκεί ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω βιώσει. Οι δυο πρώτοι μήνες ήταν οι χειρότεροι. Σιγά σιγά όμως όλα πήραν τον δρόμο τούς”.
Πριν από μερικές μέρες κέρδισες το βραβείο της “κορυφαίας παίκτριας της χρονιάς” από την Ένωση προπονητών της Αμερικής. Σπουδαία διάκριση για μια αθλήτρια που ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό το “αμερικανκό όνειρο”. Πώς έφτασες μέχρι εκεί;
“Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα πάρα πολύ για να καταφέρω κάτι τέτοιο. Με τη βοήθεια των προπονητών μου καθώς και την προπόνηση που μου έκαναν οι προσωπικοί μου γυμναστές με βοήθησαν να φτάσω σε ένα πολύ καλό επίπεδο, συν ότι είχα παραπάνω εμπειρίες από όλες τις υπόλοιπες παίκτριες εκεί”.
Πώς είναι η ζωή στο εξωτερικό;
“Η ζωή στο εξωτερικό είναι τελείως διαφορετική από ότι στην Ελλάδα. Διαφορετική νοοτροπία, άλλοι ρυθμοί ζωής, άλλοι κανόνες, οπότε όποιος θέλει να ζήσει εξωτερικό πρέπει να υιοθετήσει τις καινούργιες αυτές συνήθειες”.
Έχεις εντοπίσει διαφορές σε σχέση με την Ελλάδα; Και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο.
“Οι διαφορές είναι πολλές σε όλα τα επίπεδα. Αθλητισμού και ακαδημαϊκά. Οι εγκαταστάσεις και οι υποδομές είναι πράγματα πολύ σημαντικά ώστε να μπορούν αθλητές και φοιτητές να αποδώσουν έχοντας ένα καλό περιβάλλον. Επίσης το θετικό είναι ότι οι ευκαιρίες που σου δίνονται στο εξωτερικό σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο είναι πολύ περισσότερες από αυτές που μπορεί να σου προσφέρει η Ελλάδα αυτή την στιγμή”.
Τι σου λείπει περισσότερο από την χώρα μας;
“Αυτό που μου λείπει πολύ είναι οι παρέες μου και οι ελληνικές συνήθειες που έχω. Επίσης το ελληνικό φαγητό και ο ελληνικός καιρός”.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
“Έχω αρκετά κατά νου για το μέλλον και προσπαθώ να βάλω ένα πρόγραμμα που θα με βοηθήσει να πετύχω όσα θέλω να καταφέρω . Αρχικά θέλω να πάρω το πτυχίο από το πανεπιστήμιο μου ΜCC και παράλληλα να μπορέσω να προχωρήσω και την ελληνική σχολή μου στο τμήμα διατροφής και διαιτολογίας. Έπειτα θέλω να βελτιωθώ όσο πιο πολύ μπορώ και να κάνω την πρώτη μου προσπάθεια για ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα. Αυτοί είναι οι κύριοι στόχοι μου. Φυσικά δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον, τα δεδομένα καθημερινά αλλάζουν οπότε ένα ένα βήμα κάθε φορά”.
