Είστε κι εσείς που μισείτε τα Χριστούγεννα (και κάθε γιορτινή περίοδο) γιατί ξαφνικά θυμηθήκατε πως δεν είστε θύματα υπερκαταναλωτισμού, διαφέρετε από τον όχλο, απέχετε από τη ρευστή μάζα(ναι, εμάς) που στολίζει πελώρια κωνοφόρα για να αναστήσει τη διαλυμένη της αυτοπεποίθηση, που φορτώνεται κιτς λαμπιόνια για να φωτίσει λίγο την τσακισμένη της καρδιά.
Είμαστε κι εμείς που ευχαρίστως θα σας κρεμούσαμε ανάποδα στα αειθαλή κατασκευάσματα της απόγνωσής μας, ανάμεσα σε στολίδια και γιρλάντες μήπως και καταλάβετε πως τα Χριστούγεννα είναι όλα εκείνα που κρύβουμε μέσα μας και είναι ό,τι ο καθένας αγαπά.
Θα σας αναποδογυρίζαμε μήπως και δείτε τον κόσμο με τα μάτια μας. Ίσως εκεί ανάμεσα στις κορδέλες του σαφώς μπαναλιτέ στολισμού μας να δενόσασταν για λίγο με την δική μας αλήθεια. Γιατί κανένα μαγικό πουγκί δε μας έκανε ξαφνικά πλούσιους, αγοράζουμε ωστόσο τον αναθεματισμένο Αη Βασίλη γιατί είναι σκέτος γλύκας. Ταχταρίζουμε πιατέλες με μελομακάρονα, απλώς γιατί δεν μπορούμε να αντισταθούμε και δεν κλαίμε κρυφά τις νύχτες ξορκίζοντας θερμίδες(ή μάλλον όχι, αυτό το κάνουμε!)
Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν Χριστούγεννα και σας το φωνάζουμε απ’ τα βάθη της καρδιάς. Και δε σας μισούμε που δεν καταλαβαίνετε. Γιατί εμείς συνειδητοποιούμε πως Χριστούγεννα πολλές φορές είναι οι ολοστόλιστες βιτρίνες που φευγαλέα κοιτάξαμε, η γαλοπούλα που δε φάγαμε, τα δώρα που δε λάβαμε.
Ξέρουμε πως Χριστούγεννα είναι τα εμιγκρέδικα αισθήματα, τα άπειρα παραπατήματα. Είναι το μωρό που δεν κοιμήθηκε, ο Πάρης που πάλι δε σε θυμήθηκε. Είναι η μοναξιά που ένιωσες, τα δάκρυα που έχυσες.
Δώσε λοιπόν μια ευκαιρία.
Θυμήσου πως είναι Χριστούγεννα. Και τα Χριστούγεννα λέμε την αλήθεια. Θυμήσου τελικά, πως η ευτυχία είναι δυνητική. Μπορεί να συμβεί σε όλους μας…
