Σιγά σιγά στήνεται το σκηνικό του νέου κόσμου μέσα στον οποίο θα ζήσουν οι νεότερες γενιές. Ενός κόσμου με πολύ μεγαλύτερες ανισότητες από τους παλαιότερους, ενός κόσμου όπου το απλό ως τώρα δικαίωμα στην ζωή θα καταντήσει πραγματικός άθλος. Οι σημερινοί 30ρηδες θα πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη άρα θα πρέπει να βρούν αλλού μηχανισμούς υποστήριξης για τα γεράματα τους. Οι ανειδίκευτοι κι οι ρηχά μορφωμένοι θα χάσουν και τις ελάχιστες ευκαιρίες προσβάσης στην εργασία που υπάρχουν σήμερα.
Η μαζική διακίνηση πληθυσμών θα ενταθεί και θα αλλάξει τα δημογραφικά προφίλ των λαών. Οι εθνικισμοί για λίγο θα ενταθούν και μετά θα σβήσουν οριστικά κι αμετάκλητα. Οι μηχανικές μορφές ‘ζωής’ θα κερδίσουν έδαφος.
Η εργασία θα πάψει να είναι ανθρώπινη υπόθεση. Οι αξίες γης θα υποστούν κολοσσιαίες μεταβολές. Αλλού θα εκτιναχθούν στα ύψη κι αλλού θα υποχωρήσουν στο μηδέν. Οι γήινοι πόροι κι οι πρώτες ύλες θα αρχίσουν να εκλείπουν. Το μοντέλο της αέναης ενίσχυσης της κατανάλωσης είτε θα αναθεωρηθεί είτε θα χρειαστεί να υποστηριχτεί με εκμετάλλευση του εξωδιαστήματος. Τα υπάρχοντα μοντέλα σχέσεων θα αναθεωρηθούν τελείως κι η οικογένεια θα χάσει την τυπική διάρθρωση και την σημασία που είχε ως τώρα. Η εκπαίδευση κι η παιδεία θα αποβάλλουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους και θα γίνονται κατ’ ιδίαν με εγκεφαλικά εμφυτεύματα.
Ακόμα και η τέχνη θα μηχανοποιηθεί σε βαθμό που να μη καθίσταται πλέον διακριτή η συμμετοχή και η συμβολή του καλλιτέχνη στο τελικό προϊόν της.
