Πανετόνε: Το Ιταλικό χριστουγεννιάτικο κέικ
Tο πανετόνε είναι ένα Μιλανέζικο γλυκό που γευστικά κυμαίνεται ανάμεσα σε ψωμί και τσουρέκι. Μια πρώτη εκδοχή της καταγωγής του θέλει την αδερφή Ουγκέτα, μοναχή και μαγείρισσα ενός μοναστηρίου, να δίνει τροφή στους φτωχούς και άστεγους. Όμως μια φορά για καλή τύχη τελικά, είχε λίγα υλικά και ήθελε να φτιάξει γλυκό να μοιράσει στους φτωχούς. Αντί να φτιάξει ψωμί, έβαλε αυγά, ζάχαρη σταφίδες και ψιλοκομμένα ξερά φρούτα και έκανε ένα γλυκό. Μια εναλλακτική εκδοχή της καταγωγής του πανετόνε, στηρίζεται στον μύθο ότι ένας Μιλανέζος αρτοποιός έπρεπε να προσφέρει στον Λουδοβίκο ντι Μόρο τα Χριστούγεννα του 1476 ψωμί. Ο αρτοποιός έπρεπε να προσέχει στο ψήσιμο τις φοκάτσες αλλά τον πήρε ο ύπνος και έκαψε το ψωμί. Βλέποντας ζύμη που είχε περισσέψει, σκέφτηκε να προσθέσει μέλι, σταφίδες, και ζαχαρωμένα φρούτα. Έτσι έκανε ένα γλυκό ψωμί και το παρουσίασε στον Λουδοβίκο σαν ψωμί του Τόνι (Pan di Toni) που αργότερα έγινε Panettone.
Πρόκειται για ένα απολαυστικό γλυκό σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων για την Ιταλία. Τα παιδιά το αγαπούν ιδιαίτερα οπότε αξίζει να τους το προσφέρετε στο γιορτινό τραπέζι.
Δείτε την συνταγή εδώ.
Gingerbread cookies
Ο gingerbread man, δηλαδή το χαρακτηριστικό ανθρωπάκι από ζύμη αρωματισμένη με τζίντζερ, είναι από τις πιο γνωστές χριστουγεννιάτικες φιγούρες. Στην Ελλάδα δεν μας κάνει ίσως ιδιαίτερη αίσθηση, στους Ευρωπαίους όμως είναι μια εξαιρετικά οικεία φιγούρα, και το gingerbread (η ζύμη με τζίντζερ) είναι ένα βασικό υλικό για τα χριστουγεννιάτικα γλυκά. Ιδιαιτέρως στη Γερμανία, τα χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά στοιχεία από gingerbread είναι εξαιρετικής τέχνης και έχουν μακρά παράδοση: Το 17ο αιώνα, η Νυρεμβέργη θεωρείτο το κέντρο του τζίντζερμπρεντ λόγω των καταπληκτικών δημιουργιών που έφτιαχναν οι αρτοποιοί της – σπίτια, ανθρώπους, ζώα, διακοσμημένα πολλές φορές με χρυσό–, και το δικαίωμα για την παρασκευή του είχε αποκλειστικά η συντεχνία των εξειδικευμένων αρτοποιών.
Οι φιγούρες από gingerbread έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς όταν άρχισαν να παρουσιάζουν ήρωες από το παραμύθια των αδελφών Γκριμ και ιδιαιτέρως από το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ. Ειδικά ο gingerbread man φαίνεται πως εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Αυλή της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία έδωσε εντολή και έφτιαξαν ομοιώματα των αυλικών της από gingerbread! Το ότι πραγματικά είχε τη συνήθεια να αστειεύεται με τους αυλικούς της, δίνει σ’ αυτή την ιστορία μια αληθοφάνεια.
Δείτε την συνταγή εδώ.
Κουραμπιέδες
Η πιθανότερη εκδοχή της «άφιξης» του κουραμπιέ στην Ελλάδα, όπως και πολλών άλλων συνταγών είναι να έφτασαν στη χώρα με τις αποσκευές των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και πιο συγκεκριμένα από τη Σμύρνη. Παρόλα αυτά το έθιμο του κουραμπιέ, πασπαλισμένου με ζάχαρη άχνη έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και όχι απαραίτητα μόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων. Τα περισσότερα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας συνηθίζουν να ετοιμάζουν κουραμπιέδες σε κάθε «χαρά» στο σπίτι, όπως γάμο ή βάφτιση με το λευκό των γλυκισμάτων να συμβολίζει τη γιορτή και την ευχή για ευδαιμονία.
Δείτε την συνταγή εδώ.
Μελομακάρονα
Όσες φορές και αν φέραμε στο μυαλό μας την εικόνα μελωμένων σπαγγέτι, η πραγματικότητα για την ιταλική καταγωγή του μελομακάρονου θα πρέπει να παραμείνει στη σφαίρα της φαντασίας. Για την ακρίβεια η καταγωγή των λέξεων μοιάζει να είναι εντελώς αντίστροφη. Φαίνεται λοιπόν πως τα ιταλικά μακαρόνια πρέπει να αναζητήσουν το όνομά τους σε ελληνικές ρίζες και εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα από εκείνα που προκαλεί σήμερα η λέξη μακαρόνι ή μελομακάρονο στους λιχούδηδες. Φαίνεται λοιπόν πως η λέξη προέρχεται από την ελληνική «μακαρωνία«, ένα πιάτο που σέρβιραν κατά τη μεσαιωνική περίοδο στο νεκρώσιμο δείπνο.
Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη “μακαρία”, που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία. Στους νεότερους χρόνους ένα γλύκισμα που έμοιαζε με τη μακαρία βουτήχτηκε στο μέλι και γι αυτό ονομάστηκε μελομακάρονο. Οι Ιταλοί, έθνος με παράλληλο πολιτισμό, διατήρησαν τη λέξη μακαρωνία στη λέξη maccarone (: μακαρόνι). Οι Έλληνες συνέχισαν, τουλάχιστον, για τρεις χιλιάδες χρόνια να χρησιμοποιούν λέξεις, όπως: μακάρι, μακάριος, μακαρίτης, μακαριστός και τελευταία, μακαρονάς, μακαρονάδα και άλλα. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1500 μ.Χ γίνεται γνωστό στη Γαλλία και αργότερα στην Αγγλία ένα αμυγδαλωτό μπισκότο, κάτι σαν το δικό μας “εργολάβο”, με το όνομα “macaroon” ή μακαρόν.
Δείτε την συνταγή εδώ:
Χριστουγεννιάτικος κορμός με σοκολάτα
Γλυκό που σερβίρεται παραδοσιακά την περίοδο των Χριστουγέννων στη Γαλλία, το Κεμπέκ και άλλες γαλλόφωνες χώρες, αλλά πλέον έχει καθιερωθεί παγκοσμίως. Ο πιο συνηθισμένος τύπος περιλαμβάνει ένα παντεσπάνι που γεμίζεται με σοκολατένια βουτυρόκρεμα, αλλά έχουν επικρατήσει και αρκετές παραλλαγές, με κρέμα κάστανου, σοκολατένιο παντεσπάνι, ζεστή σοκολατένια σος, γκανάς, ακόμα και γεύση εσπρέσο και διαφορετικές ακόμη γεμίσεις ή επικαλύψεις. Το σχήμα τους θυμίζει κομμένο ξύλινο κορμό, συχνά, μάλιστα με μια διακλάδωση, αφού ένα μέρος του κόβεται και μπαίνει στο πλάι, ενώ η επιφάνεια πασπαλίζεται με άχνη ζάχαρη (για να παραπέμπει σε χιόνι) και διακοσμείται με δεντράκια, φρέσκα φρούτα του δάσους ή διακοσμητικά από μαρέγκα.
Η σημερινή συνταγή του γλυκού χρονολογείται από τον 19ο αιώνα αλλά ξεκίνησε πολύ παλιότερα. Η παράδοση μιλάει για ένα έθιμο που ξεκίνησε από τη Γαλλία, με καταγωγή από τα βάθη του Μεσαίωνα, όταν ένας τεράστιος κορμός από μεγάλο (κατά προτίμηση οπωροφόρο) δέντρο έμπαινε στην εστία του σπιτιού τα Χριστούγεννα και σιγοκαιγόταν μέρες πολλές, ιδανικά μέχρι την Πρωτοχρονιά. Τον ραντίζανε με κρασί για να πάει καλά ο τρύγος της χρονιάς, με αλάτι για να μην πλησιάζουν οι μάγισσες, κράταγαν τη στάχτη του όλο το χρόνο γιατί προστάτευε το σπίτι από τους κεραυνούς και το κακό πνεύμα κι ένα σωρό άλλα έθιμα γύρω από το μαγικό κούτσουρο, που κατέληξε…γλυκό!
Δείτε την συνταγή εδώ.
πηγή : http://missy.tips/
