Πολλά τα παράπονα των νεομεταναστών
Η ζωή των Ελλήνων νεομεταναστών στη Μελβούρνη δεν είναι ρόδινη. Αυτό αποδεικνύει έρευνα που διεξήγαγε στο Monash University ο ερευνητής Νικόλαος Γκολφινόπουλος, ο οποίος ήρθε το 2014 στη Αυστραλία, αρχικά, για να διερευνήσει τη σύνδεση του μεταναστευτικού κύματος με τον τουρισμό.
(Ο «Νέος Κόσμος» είχε γράψει αναλυτικά τότε για την έρευνα του Ν. Γκολφινόπουλου, καλώντας τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας να ανταποκριθούν).
Μελετώντας, λοιπόν, εκ του σύνεγγυς, τη ζωή όσων μετανάστευσαν εν μέσω οικονομικής κρίσης στην «ελληνική» Μελβούρνη, ο κ. Γκολφινόπουλος κατέληξε στην αποδόμηση πολλών μύθων, όπως δήλωσε στην εφημερίδα «Καθημερινή».
Η επιλογή της συγκεκριμένης πόλης εκ μέρους των Ελλήνων είναι εύλογη, αναφέρει η αθηναϊκή εφημερίδα.
«Η συντριπτική πλειονότητα των συμμετασχόντων επέλεξε τη Μελβούρνη και την Αυστραλία, και όχι κάποια εύρωστη οικονομικά και εγγύτερη γεωγραφικά χώρα, επειδή εκεί ζει κάποιος φίλος ή συγγενής», σημειώνει ο κ. Γκολφινόπουλος στην «Καθημερινή». Μπορεί το ελληνικό στοιχείο να λειτουργεί ως πόλος έλξης, φαίνεται, όμως, ότι η συνύπαρξη παλαιών και νέων Ελλήνων μεταναστών έχει μελανά σημεία. «Δεν πρόκειται για σύγκρουση γενεών, αλλά για διαμάχη μεταναστευτικών κυμάτων» διευκρινίζει ο ίδιος. «Μπορεί να είναι άνθρωποι ίδιας ηλικίας, μόνον που ο ένας μετανάστευσε βρέφος και ο άλλος τώρα, όντας πια 40 ετών». Και οι δύο πλευρές ομολογούν την ύπαρξη χάσματος, «προτίθενται, όμως, αμφότεροι να το γεφυρώσουν».
Οι νεοφερμένοι «προσγειώνονται» επιπλέον ανώμαλα όταν απευθύνονται για δουλειά σε Έλληνες εργοδότες και διαπιστώνουν τις συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς. «Ένας μύθος, που καλλιεργούμε άθελά μας, είναι ότι υπάρχουν πολλές δουλειές» αποφαίνεται ο 25χρονος ερευνητής.
Δυσκολίες, όμως, προκύπτουν εν γένει από τη μεταναστευτική νομοθεσία. «Ελάχιστοι κατορθώνουν να μεταναστεύσουν με συμβόλαιο εργασίας» αναφέρει ο κ. Γκολφινόπουλος. «Το σύνηθες είναι να φύγουν με τουριστική βίζα και μετά, αναγκαστικά, να πρέπει να εγγραφούν στο πανεπιστήμιο για να μπορέσουν να παραμείνουν στη χώρα, παρ’ ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα (93%) είναι πτυχιούχοι ανώτερων και ανώτατων σχολών». Τα δίδακτρα, όμως, είναι «τσουχτερά». «Το χαμηλότερο είναι 500 δολάρια τον μήνα, ένα διετές μεταπτυχιακό κυμαίνεται στις 40.000 ευρώ», προσθέτει. Έτσι εγγράφονται στο πιο οικονομικό πρόγραμμα σπουδών, ακόμη κι αν το αντικείμενο τους είναι γνωστό.
Αυτό που, αναμφισβήτητα, τους αποζημιώνει είναι η φυσική ομορφιά και ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της πόλης. Εξ ου και προσκαλούν συγγενείς και φίλους, πράγμα που ερμηνεύει το ισχυρό τουριστικό κύμα προς τη Μελβούρνη. «Άλλωστε, η μαζική προσέλευση Eλλήνων μεταναστών αποτέλεσε τονωτική ένεση στην πόλη, που σταδιακά έχανε τον ελληνικό της χαρακτήρα» υπογραμμίζει ο κ. Γκολφινόπουλος, που είναι συνεργάτης του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού (ΠΟΤ) του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
«Όσο οι μετανάστες αντιμετωπίζουν δυσκολίες, μεταφέρουν αρνητικά μηνύματα μέσω των κοινωνικών δικτύων και για την πόλη, άρα, η βελτίωση της ζωής τους θα είναι όφελος και για το διεθνές brand της Μελβούρνης» γράφει.
*Η άποψη του «Νέου Κόσμου» είναι ότι, όντως, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις «παλαιών» Ελλήνων μεταναστών που εκμεταλλεύτηκαν ή εκμεταλλεύονται νεοφερμένους Έλληνες και αυτό είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
Την ίδια στιγμή, όμως, υπάρχουν και χιλιάδες ομογενείς που πρόσφεραν και προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στους νεοφερμένους. Καλό είναι να αναγνωρίζεται και αυτό.
Σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να χωριστεί η παροικία σε παλαιούς και νέους. Είμαστε όλοι Έλληνες! Και οι νεοφερμένοι είναι αδέλφια μας και οφείλουμε να τους συμπαρασταθούμε με κάθε δυνατό τρόπο.
ΦΩΤΟ: Σκηνή από την ταινία “Dream of a Shadow” που είχε ως κύριο θέμα της την εγκατάσταση των “νεοφερμένων” Ελλήνων στην Αυστραλία
