Μ’ ένα δύσκολο θέμα κάθομαι να καταπιαστώ πάλι. Τούτη τη φορά, εκτός από τη <δυσκολία> που κουβαλάει από μόνο του, μιας και ακουμπά στην Υγεία, στο θέμα <δότης μυελού των οστών> συγκεκριμένα, σκουντουφλάει και στην <δυσκολία> του ότι, ήδη έχω καταπιαστεί μαζί του, και, στη φτωχή μου σκέψη, είχε μπει η επισήμανση <διεκπεραιώθηκε>. Με απόλυτη ειλικρίνεια, με προσήλωση και επιμέλεια, είχα μεταφέρει στα scripta, ό,τι είχα μάθει. Λαμβανομένου υπόψη ότι, η ηλικία μου θεωρείται παρωχημένη (και) για δότρια, ότι μετέδωσα ό,τι είχα μάθει επί του θέματος και εμφύσησα στα παιδιά μου την πίστη και την απόφαση να γίνουν υποψήφιοι δότες μυελού των οστών, δεν θα είχα τίποτα επιπλέον να προσφέρω στην Κοινωνία, άρα, στο ακέραιο θα είχα επιτελέσει τούτο το καθήκον μου.
Όμως, να, τούτο το κουσούρι να θέλω να σας λέω πράγματα που θεωρώ σπουδαία, το ‘χω και το ξέρετε. Βάζω λοιπόν το χέρι στην καρδιά, κι αρχίζω…….
Πέρασαν λίγοι μήνες που, μια εκδήλωση ενημέρωσης και προσέλκυσης εθελοντών δοτών μυελού των οστών, με τον ευρηματικό τίτλο ΦΤΥΣΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ Νο 1, ήλθε να ταράξει τα νερά, όλης της Λίμνης μας θα ‘λεγα, για να σας δώσω να καταλάβετε το μέγεθος. Μια νεαρή επιστήμονας από την πόλη μας, Συνεργάτης του Κέντρου Ενημέρωσης και προσέλκυσης εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών (ΚΕΔΜΟΠ) του Πανεπιστημίου Πατρών, που είναι ο επίσημος Πανεπιστημιακός σχετικός Φορέας, με βαθιά γνώση του αντικειμένου, έβαλε σκοπό της, να μας μαζέψει όλους –άμα είναι δυνατόν- στον εθνικό και παγκόσμιο κατάλογο των Δοτών μυελού του οστών ! Η μεγάλη προσέλευση ατόμων που παρακολούθησαν τις ενημερώσεις, σφραγίστηκε από καθολική σχεδόν, εγγραφή τους στους καταλόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών, έτσι ώστε, η, σε σύντομο χρονικό διάστημα, πραγματοποίηση του ΦΤΥΣΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ Νο 2, να είναι περισσότερο από απαραίτητη και, όπως αναμενόταν, είχε την ίδια ανταπόκριση από το κοινό.
Όχι, δεν ήταν αυτές οι πρώτες εκδηλώσεις για την ενημέρωση του κόσμου πάνω στο θέμα αυτό που είχαν πραγματοποιηθεί στην πόλη. Ο Σύλλογος ΜΑΖΙ ΣΟΥ ένα χρόνο πριν, είχε κάνει την πρώτη προσπάθεια. Είχα, τότε, την τύχη, να είμαι πολύ κοντά του, με τη διάθεση να <βοηθήσω> σε πρακτικά ζητήματα, με τις ταπεινές κι ελάχιστες δυνάμεις μου, στην πραγματοποίησή του, να βρεθώ εντέλει, σ’ εκείνο το απόγευμα του Ιούνη του ‘15, στο Αμφιθέατρο της Περιφερειακής Δ/σης, με λίγους συμπολίτες μας, δίπλα στα Μέλη των Προεδρείων Συλλόγων της πόλης μας που συνδιοργάνωναν το εγχείρημα εκείνο, πίσω από τα αμαξίδια πασχόντων, πίσω από μεταμοσχευθέντες που Φώτιζαν με την Ζωή τους, το θέμα <Μεταμόσχευση Μυελού των οστών> …. Ημασταν τυχεροί, οι λίγοι, με όσα μάθαμε τότε. Δυστυχώς, όμως, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετή εκείνη η μέρα για να ταρακουνήσει τον Νομό μας. <Μπορώ να το πάρω ανάποδα και να αρχίσω να λέω για ό,τι και για όσα δεν έγιναν. Για όσους και για εκείνους που δεν ήταν παρόντες, για όσους και για εκείνους που δεν χρειάστηκαν και για όσους και για εκείνους που, γι‘ αυτό, δεν καταλαβαίνουν. Ακόμη, θα μπορούσα για ώρα να μιλώ για εκείνους που ακόμη δεν έχουν ονομάσει με το όνομά του τον …δράκο τον κακό, και για εκείνους που ακόμη είναι σίγουροι ότι κι ο καρκίνος, με το να τον ονομάσεις κολλάει και με το να τον πλησιάσεις σαν θέμα, επίσης, είναι σα να παίζεις με τη τύχη σου και μπορεί να ‘ρθει και να σου καρφωθεί στα μέσα σου και να πάθεις κι εσύ σαν όλους αυτούς τους δυστυχείς……..> σας είχα πει τότε, στενοχωρημένη για μια εκδήλωση που δεν επ -έτυχε τα όσα της άρμοζαν.
Ένα χρόνο μετά, λοιπόν, η νεαρή επιστήμονας που νυχτώνει τις μέρες της σ’ έναν πολύ δύσκολο χώρο της Μ. Βρετανίας, σ’ ένα πολύ δύσκολο αντικείμενο, δίπλα σε πολύ βαριά πάσχοντα παιδιά, μια κοπέλα που σου μιλάει και σου βάζει φωτιά, μας μετέδωσε την αγωνία της. Στην δική μας Καστοριά, λέει, στον δικό μας νομό, στον δικό μας τούτο μικρόκοσμο, είναι πολύ –πολύ πιθανό, έως βέβαιο το λέει, ένας, από λευχαιμία, πάσχων συμπατριώτης μας, να βρει μέσα εδώ, από έναν από εμάς, την σωτηρία, της απόλυτης συμβατότητας. Σ’ έναν τόσο <κλειστό>, <περιορισμένο>, αμιγή πληθυσμιακά τόπο, οι πιθανότητες να ταιριάξουν τα κύτταρά μας με κάποιον που βρίσκεται τόσο κοντά μας, είναι μεγάλες. Χρειάζεται όμως, να το ξέρουμε. Η τοπική αυτή <δεξαμενή> των εθελοντών δοτών μυελού των οστών, είναι άδεια. Το έλλειμμα της πόλης και του νομού μας είναι ολοκληρωτικό. Και, μόνο άμα έχουμε μεγάλη <δεξαμενή> δειγμάτων, θα μπορέσουμε να βρούμε αυτό που απεγνωσμένα, κάποιος συνάνθρωπός μας ψάχνει.
Δεν θέλω να σας πω τίποτα για τον τρόπο της μεταμόσχευσης και της διαδικασίας, γιατί είναι αλλωνού παπά ευαγγέλιο η Επιστήμη. Θα σας πω όμως απλοϊκά αυτό που έχω μάθει εγώ κι αυτό που κι εμένα κι εσάς σαν κοινούς ανθρώπους μας αφορά : Είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να σου παίρνουν αίμα απ΄το ένα σου χέρι, να το κάνουν μια <βόλτα> για να του πάρουν μερικά κύτταρα που τους χρειάζονται και να στο ξαναρίχνουν στ’ άλλο σου χέρι δίχως πόνο και κούραση. Κι αυτά τα <μερικά> κύτταρα, ένα σακουλάκι με 150- 200ml αίματος, αυτόματα αναπληρούμενα για σένα, θα είναι η Ζωή του ασθενή. Ακόμη και η μέθοδος μυελικού μοσχεύματος , που απαιτεί νάρκωση, είναι τόσο απλός κι ανώδυνος σήμερα, και, το πιο σίγουρο είναι ότι σε λίγες ώρες, ο δότης φεύγει απ΄το Νοσοκομείο. Κι όλα αυτά, ΜΟΝΟΝ αν σου χαμογελάσει η Τύχη, και βρεθείς εσύ να είσαι ο Ανθρωπος, που εσωτερικά είσαι ίδιος με εκείνον που σε <ψάχνει>.
Κάθεσαι και αναλογίζεσαι. «Τόσο απλά;» Ναι, ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ. Αν το δείγμα, λίγο σάλιο δηλαδή και τα στοιχεία, όλων όσων, με καλή υγεία, βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικιακή κατάσταση (18-45), καταγραφούν και τυποποιηθούν, θα είναι άμεσα διαθέσιμα, γρήγορα και εύκολα, σε οποιονδήποτε από εμάς χρειαστεί αυτόν τον τρόπο θεραπείας.
Τα βάζεις κάτω και τα μετράς :
Είμαι καλά. Οι άνθρωποί μου είναι καλά. (Σήμερα.)
Μπορώ να γίνω εθελοντής δότης μυελού των οστών και ίσως, κάποια μέρα, για κάποιον λόγο, Μεγάλο και Σπουδαίο, αποδειχτεί ότι θα κρατώ στις φλέβες μου την σωτηρία κάποιου ανθρώπου, ίσως εδώ κοντά μου, ίσως πολύ μακριά μου. Και θα αναδειχτώ τόσο τυχερός, που θα μπορέσω να του τη χαρίσω τη Σωτηρία και τη Ζωή του.
Ή :
Εγώ (ή ένας από τους ανθρώπους μου) δεν θα είμαι πάντα καλά. Και, θα υπάρχει, ίσως εδώ κοντά μου, ίσως πολύ μακριά μου, κάποιος άνθρωπος, που θα κρατά τη σωτηρία μου στις φλέβες του και δεν θα μου τη χαρίσει….. Είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί δεν ξέρει ότι μπορεί….. Και να μην το μάθουμε ποτέ. Μήτε εκείνος μήτε κι εμείς. Γιατί, ήταν στο δικό μας χέρι κι εμείς αμελήσαμε.
Και διαλέγεις λοιπόν. Να κάνεις σήμερα αυτό που δεν έκανες χτες, να <φτύσεις> δηλαδή, μια φορά στη ζωή σου, για κάτι που, πραγματικά, αξίζει, ή να μείνεις, μια για πάντα, έξω απ’ το παιχνίδι της δικής σου Ζωής ;
Ολόκληρη την εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, 17 μέχρι 23 Δεκεμβρίου, έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις στο ΦΤΥΣΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ Νο 3, τις δράσεις που διοργανώνονται γι’ αυτό το ευαίσθητο ζήτημα που μας αφορά όλους. Ν΄ ακούσεις πώς έχουν τα πράγματα από υπεύθυνα χείλη. Επιστημονικά κι ανθρώπινα. Ν’ αποφασίσεις την συμμετοχή σου στην συλλογική προσπάθεια «ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ», τόσο μέσα στην πόλη της Καστοριάς όσο και στο Άργος Ορεστικό αλλά και στη Μεσοποταμία. Η βάση που μπήκε είναι πια γερή και στέρεη. Μετά κι απ’ αυτή τη καθολική, θα την πω, κινητοποίηση για την ενημέρωση και του τελευταίου αριθμητικά συμπατριώτη μας, στα 3 βασικά κέντρα του Νομού μας, αναλαμβάνουμε ο καθένας μας τις ευθύνες που μας αναλογούν. Σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν είναι κανένας <πρώτος> και κανένας <τελευταίος>. Σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν αρκεί να φαινόμαστε, οφείλουμε να είμαστε υπεύθυνοι. Σ’ αυτόν τον αγώνα, είμαστε μια σειρά αριθμών, χωρίς κανένα τέλος. Είμαστε όλοι μα όλοι μαζί, γιατί, έχουμε καταλάβει πολύ καλά ότι, όλοι μας, είμαστε Στόχος για μια δύσκολη αρρώστια. Το <λαχείο> αυτό, είναι απ’ εκείνα που δεν τ’ αγοράζεις, σου πέφτει από μόνο του. Και αλίμονο αν δεν έχεις φροντίσει από πριν για σένα αλλά και για όλους. Η σωτηρία των ασθενών που πάσχουν από λευχαιμία εξαρτάται από την αφοσίωση του καθένα από εμάς ξεχωριστά.
Βιβή Φαρσαλιώτου + Ιατρού
ΥΓ. Αγγελίνα Δίτσιου λένε την Επιστήμονα. Αθηνά, λένε την αδελφή της. Επιστήμονας και αυτή, που κατάφερε, βαδίζοντας στο όραμα της αδελφής της, να ανοίξει τους δρόμους συν-κοινωνίας όλων των συμπατριωτών μας , σε κοινή πορεία, σε ίδια κατεύθυνση, σε έναν προορισμό. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο <τέλος> μας. Ξέρω όμως, ότι τούτες οι κοπελίτσες, έχουν τα εχέγγυα να μας βοηθήσουν.
