Κι εκεί μακριά, σε κάτι άβατα, σκοτεινά μονοπάτια που κάθεσαι μια νύχτα σιωπηλή… μοναχή… ακούς ξαφνικά την καρδιά σου να
χτυπάει.
Τρομάζεις…
Ρωτάς, “Ποιος είναι;”
Σιωπή…
Ξανά…
“Ποιος είναι; … … …
“Με περίμενες… “Είμαι ΕΓΩ….είμαι ΕΣΥ… Ξέχασες; Το καταφύγιο που χτίζαμε μαζί… Το κενό στην καρδιά, που θα καλύπταμε για πάντα. Ένα “κενό” βαθύ, που μόνο ένας έρωτας θα κάλυπτε… Όμως όχι για λίγο…όχι για πολύ…αλλά για ΠΆΝΤΑ! Είμαι εγώ, θυμάσαι;;;;
~ ~ ~ ~ ~ ~
“Μη με ρωτάς αν θυμάμαι…ρώτα με καλύτερα αν μπορώ να ξεχάσω… Μα πως θα ήταν δυνατόν…αφού κάθε νύχτα κάνεις ατελείωτες βόλτες στα χαμένα όνειρα μου! Περιπλανιέσαι κάθε ώρα, κάθε στιγμη, σαν το πιο όμορφο φάντασμα με το έτσι θέλω στις σκέψεις μου…στη φαντασία μου, σε όλο μου το “είναι”. Γι’αυτό και πάλι, ακόμα μία φορά… Μη με ρωτάς αν σε θυμάμαι…
Αν ήρθες για επίσκεψη, πέρασε! Θα σου βάλω ένα λικέρ τριαντάφυλλο να πιεις… Χρειάστηκαν πολλά ροδοπέταλα μέχρι να το φτιάξω. Όμως πιες… Έκανα τα πάντα για να το βρεις γλυκό…
Αν όμως ήρθες για να μείνεις, τότε πέρασε κατευθείαν στην αγκαλιά μου…κούρνιασε και αφέσου στα βάθη της καρδιάς μου… Γιατί αν όντως είσαι ΕΣΥ…τότε μείνε. Βούτα στην άβυσσο…δεν θα χτυπήσεις… Η άβυσσος δεν τελειώνει ποτέ. Αρκεί να θες να χαθείς…
Κι ακόμα κι αν ο χρόνος μας ξεχάσει… να θυμάσαι να περνάς που και που… Όχι για να με βλέπεις…όχι για να σε βλέπω… Μονάχα να αναπολώ και να υπενθυμίζω στην ψυχή μου, πως είναι όταν της χτυπούν την πόρτα… Κι όταν για δώρο… της φέρνουν πνοή…!!!
Απλά να περνάς που και που…
