Είναι πια σήμα κατατεθέν της πόλης και ίσως το πιο αναγνωρίσιμο έμψυχο υλικό της. Δεν υπάρχει Θεσσαλονικιός να μην τους χαιρετάει εγκάρδια.
Από Κύα Τζήμου
Εικόνες: Άγγελος Τσεκούρας, Ελένη Βράκα
Μια πρωινή καλημέρα, μια απογευματινή καλησπέρα στην βόλτα της Παραλίας. Πάντα σε ρωτούν «τι κάνετε» (στον πληθυντικό), αν τους πλησιάσεις, σου σφίγγουν το χέρι, δεν αρνιούνται μια φωτογραφία.
Την ημέρα της παρέλασης πριν ένα μήνα, γυρνούσα από μια πρωινή βόλτα στη Παραλία, ήταν γύρω στις 9. Στην Μεγάλου Αλεξάνδρου μερικά μέτρα μετά το φανάρι της Ευζώνων ήταν εκεί πίσω απ΄το σχοινί, περιμένοντας την παρέλαση. Μόνοι τους …ακίνητοι. Κόσμος δεν είχε αρχίσει να κατεβαίνει ακόμη. Εκείνοι ήταν εκεί, για μια θέση με θέα. Όρθιοι. Περιμένοντας τον κόσμο να τους περικυκλώσει. Μια συγκινητική εικόνα, μια μονάδα δύο σε ένα, που η ζωή της είναι άμεσα συνδεδεμένη με την καθημερινότητα της πόλης, με τα πολιτιστικά της δρώμενα, αφού συνήθως δίνουν το παρών παντού. Στις γενικές πρόβες του ΚΘΒΕ, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στις παρελάσεις, στις γιορτές του δρόμου, στις αντιρατσιστικές πορείες, στην Έκθεση…
Συνήθισα πια να μετράω τον χρόνο στο πρόσωπό τους. Δεν με θλίβει ο χρόνος που περνάει και αφήνει τα σημάδια του πάνω τους. Γερνάνε, μαζί τους κι εμείς, αλλά το χαμόγελό τους μένει το ίδιο… το ίδιο παιδικό βλέμμα, η ίδια καλή διάθεση στην βόλτα τους, η ίδια αγάπη προς τον κόσμο όλο και την πόλη τους κι ας μην γεννήθηκαν εδώ. Ζούνε τόσα πολλά χρόνια πια στην Θεσσαλονίκη, γίνανε πλέον κομμάτι της αγαπημένο.
Ο Μιχάλης κι ο Ανέστης κάνουν πολλές βόλτες και νιώθουν πάντα ασφαλείς όπου κι αν βρίσκονται. Γιατί όχι άλλωστε; Όλη η πόλη τους νοιάζεται και τους αγαπάει… Κι αυτοί έμαθαν να μοιράζονται τη ζωή τους με όλους μας, όπως ακριβώς μοιράζονται τα πάντα μεταξύ τους. Και κάτι σ΄αυτήν την οικειότητα δεν σ΄αφήνει να ξεχάσεις πως είμαστε όλοι άνθρωποι και αυτό το μαζί στη Θεσσαλονίκη μπορεί και «δουλεύει» ακόμη…
*Εδώ και καιρό έχουν και σελίδα στο facebook που την διαχειρίζεται μια ομάδα θαυμαστών τους… Μα μήπως δεν είμαστε όλοι;
