Αποχαιρετισμός στα όπλα – Ωδή και Οδύνη
Ας ηχήσουν οι κιθάρες και ας ανεμίσουν οι στάχτες.
30 Νοεμβρίου διάλεξες Λευτέρη. Γιορτή του Αγίου Ανδρέα, «Αντριάς ή Αντράς» όπως λέγεται από τον λαό μας και απέδειξες αυτή την ημέρα, για άλλη μια φορά, αγαπημένε μας φίλε και συμμαθητή πως ήσουν ΚΑΙ γενναίος. Αυτή την ώρα που στεγνώνει η μελάνη στο χαρτί, το στερνοπούλι σου η Λυδία κλείνει τα 19 της χρόνια και εσένα η «πυρίκαυστος υψικάμινος» μπορεί με τον άνεμο να σε φέρει και από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Θυμόμαστε τα πρώτα μαθητικά μας χρόνια στο 2ο Δημοτικό Σχολείο της Καστοριάς. Ζωηρός και σπινθηροβόλο πνεύμα. Ακόμα θυμάται ο δάσκαλός μας ο κ. Φώτης, πως… μετέτρεψες την λίμνη Αχρίδα στη Γεωγραφία. Από το Γυμνάσιο ακόμη διοχέτευσες τις πνευματικές σου ανησυχίες στην ίδρυση του πρώτου μάλλον στην Καστοριά πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού και ήταν σε δύσκολες εποχές. Στο Λύκειο εσύ με τον Μπίλλυ και τις κιθάρες σας καθοδηγούσατε και συνεπαίρνατε την παρέα στις εκδρομές στο Τσαρδάκι. Μετά μετανάστευσες στη Νέα Υόρκη. Εκεί ξεδίπλωσες το ταλέντο, την εξυπνάδα και την εργατικότητά σου. Δημιούργησες μια πολύ καλή οικογένεια κα πέτυχες επαγγελματικά σε στενή συνεργασία με τον αδερφό σου Σταύρο.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέχασες την πατρίδα, τους φίλους και συμμαθητές. Συμμετείχες σε όλες τις συναντήσεις παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Η πληθωρική σου ενίοτε και «καουμπόικη» εμφάνιση με το «σομπρέρο» σήμα κατατεθέν. Πίστεψέ μας Λευτέρη εσύ κυρίως και δύο – τρεις ακόμα συμμαθητές μακριά μας, μας δίνατε κουράγιο τους μόνιμους της Καστοριάς να διοργανώνουμε αρκετές πετυχημένες και αξέχαστες συναντήσεις, που άφησαν εποχή. Τα τελευταία χρόνια πύκνωσες τις «αφίξεις» στην Καστοριά. Ίσως να είχες προαίσθημα και γι αυτό ήθελες να «μας χορτάσεις» και να σε «χορτάσουμε».
Πέρασαν δύο χρόνια από την σοβαρή σου ασθένεια. Η λαβωμένη σου καρδιά χρειαζόταν έκτοτε μηχανική υποστήριξη, αλλά η ψυχή σου ήταν ακατάβλητη. Αγωνίστηκες με σθένος. Εσύ ένας ολοζώντανος άνθρωπος γεμάτος ζωή, πάλευες σαν λαβωμένο θηρίο στο κλουβί. Επέδειξες καρτερικότητα. Ο περιορισμός της κινητικότητας ξεπερνιόταν, δεν άντεξες όμως και την συνειδητοποίηση της στέρησης της σπουδαιότερης αίσθησης, του φωτός.
Αγαπημένε μας συμμαθητή και φίλε
Θα σε έχουν στην σκέψη τους πάντοτε, ο Τέρρυς, ο Αρσένης, ο Μπίλλυς, ο Γιούλης, ο Γιώργος, η Τόνια, η Λίτσα, η Βούλα, η Αργυρούλα και ΟΛΟΙ οι συνομήλικοι και συμμαθητές.
Προσωπικά θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για ύστατη φορά δημόσια για την αγάπη και ζεστασιά, για την θερμή φιλοξενία που προσέφερες σε μένα και την σύζυγό μου, το 2010 όταν ως βουλευτής βρέθηκα στη Νέα Υόρκη για τις αξέχαστες εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια των Καστοριανών εκεί. Ήταν μικρή από εμένα η ανταπόδοση την επόμενη χρονιά ξεναγώντας εσένα και το καμάρι σου τον Δαμιανό στη Βουλή.
Διαβάζοντας αυτήν την ώρα αυτές τις σκέψεις από τις στήλες της δικής μας «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ» του Γιούλη, ας αφήσουμε να κυλήσει ένα δάκρυ και ο κόμπος στο λαιμό μπορεί να φύγουν. Το στερνό άγγιγμα και ο τελευταίος ασπασμός είναι αδύνατος, αλλά με μια βαθιά ΑΝΑΣΑ ο αέρας ίσως φέρει από τα βουνά της Αμερικής, την ΟΣΜΗ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ κοντά μας.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ
Εκ μέρους ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ
Ζήσης Τζηκαλάγιας
