Ξεκίνησα να κάνω μια απλή βόλτα.. και τίποτα δεν φανέρωνε ότι η βόλτα αυτή θα ήταν ένα ταξίδι στον χρόνο.
Σαν από σύμπτωση, παντού λουκέτα.. για άλλο ‘ρεπορτάζ γυρολιμνιάς‘ είχα ξεκινήσει, σε άλλο θα κατέληγα, ήταν γεγονός!
Καθώς περπατούσα, παράλληλα με τις καθιερωμένες φωτογραφίες λίμνης, είχα βάλει στοίχημα να φωτογραφίσω κάθε λουκέτο που θα έπεφτε στην αντίληψή μου.. αμέσως σκέφτηκα τον τίτλο: “Τα λουκέτα της Αρχόντισσας”. Και μετά, βήμα γοργό και ανυπόμονο για το επόμενο!
Τα περισσότερα τα συνάντησα σε εκκλησίες. Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς ναούς, από τους δεκάδες στην όμορφη Καστοριά μας. Βήμα και θαυμασμός, αποτύπωση στιγμιοτύπου και αυτόματα η φωτογραφική μηχανή, μετατρέπεται σε μηχανή του χρόνου. Σε ένα λουκέτο που μπήκε και ‘κλείδωσε’ ο,τι υπήρχε. Και ξαφνικά διαπιστώνω ότι τα λουκέτα δεν ήταν μόνο εκεί…
Ένα παλιό σπίτι, με έντονο το αίσθημα της εγκατάλειψης. Εσκεμμένα, στην διαλογή των φωτογραφιών, επιλέγω να επεξεργαστώ την φωτογραφία με τέτοιο τρόπο, που το φυτό να δείχνει, ότι όντως δεν βρίσκεται εκεί τυχαία, αλλά σαν να φύτρωσε μαζί με την ελπίδα, ότι κάποτε αυτό το σπίτι θα ‘ξεκλειδώσει’.
Προχώρησα.. άλλαξα πορεία, χάθηκα για ακόμα μια φορά στα στενά της Αρχόντισσας, όπως πολύ συχνά κάνω.. και βρέθηκα σε μία ακόμα εκκλησία.. Μεταβυζαντινός Ναός Θωμά Μουζεβίκη. Μαντέψτε: Λουκέτο.
Πόσο ήθελα να μπορούσα να μπω σε όλες.. μια ιστορία-θησαυρός για εμας τους Καστοριανούς οι εκκλησίες μας! Κατηφόρισα, έφτασα στην πλατεία Ντολτσό και εκεί μια πόρτα ανοιχτή! Έλάτε..
Άγιος Νικόλαος Καρίβης! Η πόρτα ανοιχτή. Ο ναός με υποδέχτηκε με το καντήλι αναμμένο, φρεσκοκομμένα τριαντάφυλλα, δεξιά σε χρώμα λευκό και αριστερά σε ροζ. Ηρεμία ψυχής, δεός για την παράδοσή μας, για την ιστορία της καθεμιάς, για την αγάπη των ανθρώπων που τις φροντίζουν!
Χωρίς πολλά πολλά, στολίδι είναι μόνες τους.
Για το τέλος; Η χαρά κάθε ενός από εμάς που τελειώνει την φωτογράφιση : μια γωνιά χαλάρωσης και κοίταγμα στο display της μηχανής! Και την ίδια στιγμή που εγώ δεν επέλεγα μια γωνιά, αλλά την πλατεία στην παλιά πόλη, κοίταξα μπροστά μου:
10 Απριλίου 1863 έγραφε.. φυσικά λουκέτο και αφεντικό ο χρόνος : η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας.
‘ώ χρόνε,γερό-υφαντή,άφησε μια καλή ιστορία για το τέλος’ , έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης και με αυτή την ιστορία φτάνω και εγώ στο τέλος του άρθρου.
Σε αυτή τη γη, τίποτα δεν αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου. Μόνο ένα πράγμα είναι ταυτόχρονα προϊόν και νικητής του : το έργο τέχνης. Και ένα τέτοιο έργο, είναι και η Καστοριά μας!
Την αγάπη μου…
Κείμενο-Φωτογραφίες:Ντίνα Παπαγεωργίου
