Ταξίδι μου είσαι… το εδώ, το εκεί μου. Ο καφές στην ταράτσα, το σεντόνι που με σκεπάζει, η μυρωδιά της βροχής, το χαμόγελο που σκάει μετά την ανακούφιση που προσφέρουν τα δάκρυα στα μάτια.
Ίσως ήσουν και εσύ ένας υπέροχος άνθρωπος υποθέτω. Από αυτούς που γνωρίζει ελάχιστες φορές στη ζωή του κάποιος, μα στοιχειώνουν για πάντα τον ύπνο του, τον ξύπνιο του, το είναι του, το όλο του. Αχ αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι… μια εμπειρία από μόνοι τους που φωτογραφίες και σουβενίρ δεν χρειάζονται για να γυρνά ο δίσκος στο πικάπ των σκέψεων.
Τρυπώνουν με το έτσι θέλω κάνοντας μια αμυχή στο ύφασμα της ψυχής σου και καθώς τους επιτρέπεις να μπουν – σε ιντριγκάρει το μυστήριο που αποπνέουν – ξεσκίζουν το πανί σου και με περισσή φόρα ορμάνε στον κόσμο σου. Σίφουνες. Γελούν δυνατά, μιλούν ασταμάτητα, κλαίνε, αγκαλιάζουν, σφίγγουν τα δάχτυλα σου και σε κοιτούν στα μάτια.
Ενθουσιάζεσαι, φοβάσαι, τρέμεις, χαίρεσαι, αναστατώνεσαι και ακολουθείς τη δύνη τους. Και καλά κάνεις. Η πιο όμορφη βόλτα της ζωής σου θα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Ο δικός σου υπέροχος άνθρωπος.
Σαστισμένος από την αναταραχή που προκαλούν στη ζωή σου, απολαμβάνεις την ύπαρξη τους με την απορία πως ζούσες χωρίς την φασαρία τους. Ζουν μέσα σου κάθε στιγμή και ακόμα και η σιωπή τους κάνει συζήτηση με τη δική σου, λέγοντας περισσότερα απ’ ότι λένε τα λόγια μεταξύ δέκα ανθρώπων. Φροντίζουν να γελάς και όταν λυπάσαι κλαίνε, γυρίζοντας διακριτικά σε μια γωνία, με πνιχτούς λυγμούς, πιο δυνατούς από τα δικά σου αναφιλητά.
Οι άνθρωποι αυτοί σε προτρέπουν να κάνεις όνειρα, σου τα θυμίζουν συνέχεια κάνοντας τα μεγάλα σαν το φεγγάρι, να τα βλέπεις κάθε βράδυ μην τυχόν και τα ξεχάσεις.
Έρχονται, φεύγουν και πάντα επιστρέφουν με δώρα, αναμνήσεις, ζωγραφιές, τραγούδια. Ταξιδεύεις και συ μαζί τους και όταν γυρνούν το πρόσωπο και τα λαμπερά τους μάτια αφοσιώνονται σε κάτι που αγαπούν – και πάντα με τον τρόπο τους σε κάνουν να το αγαπήσεις και εσύ – χαμογελάς κοιτάζοντας τους με λατρεία και στοργή και πείθεσαι πως αυτή η στιγμή θα γραπωθεί από τη μνήμη σου και θα καταφέρει να γίνει μια ανάμνηση απόλυτης ευτυχίας.
Τι τύχη κι αυτή να γνωρίσεις έναν τέτοιο πολιορκητή των πιο δυνατών σου συναισθημάτων; Μα πες μου… με πόσους ανθρώπους μαγεμένους το έχεις ξαναζήσει αυτό;
Αερικά είναι όμως και φεύγουν, δύσκολα τους φυλακίζεις. Μα και πώς να κρατήσεις για τον εαυτό σου αυτό το βάλσαμο; Δεν σε αφήνει η συνείδηση σου. Μα δεν φεύγουν επειδή σταματούν να αγαπούν… πιο πολύ φεύγουν επειδή αγάπησαν πολύ.
Τους γνώρισες, τους έμαθες, τους αγκάλιασες, τους σκέπασες, τους φίλησες, τους έβρισες. Σου χαμογέλασαν, σου δίδαξαν, σου φώναξαν μα και σ’ αγάπησαν, σε φρόντισαν. Σε έχασαν και τους έχασες.
Αμίλητα, ακούνητα αγαλματάκια σουλατσάρετε στους κόσμους σας τους ξεχωριστούς πλέον… σε κουβαλούν όμως και τους κουβαλάς. Είναι αρκετό. Μην παραπονιέσαι. Στο κάτω – κάτω οφείλουμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την όμορφη αυτή βόλτα στους φωτεινούς μας ανθρώπους…
Κείμενο: Χρύσα Γ.
Πηγή : enfo.gr
