Εδώ και καιρό όχι μόνο ανησυχώ, αγωνιώ πλέον, με την εικόνα που παρουσιάζει η κριτική βιβλίου. Πρόθεσή μου δεν είναι ούτε να προσβάλλω, ούτε να αδικήσω. Σκόπιμα θα αποφύγω να αναφέρω ονόματα, μην και θεωρηθούν τούτες οι αναφορές ως προγραφές, ή ως σιωπηλές προτιμήσεις. Θεωρώ πως επείγει πλέον(έχουμε αργήσει τραγικά, με όμοιες συνέπειες) η κριτική να ανακτήσει την αξιοπιστία της. Μαστίζεται από τυποποίηση, από γλωσσική ακηδία, κι από έναν υφέρποντα κυνισμό, για τον οποίο ίσως και να ευθύνεται η κρίση που περνούμε.
Είναι φορές που μέσα στο ίδιο κριτικό κείμενο συναντώ αντιφάσεις, είναι φορές που με μπερδεύει το γεγονός πώς ο ίδιος κριτικός μοιάζει από κριτική σε κριτική να χάνει και να βρίσκει το γούστο του, να αμβλύνει και να οξύνει την κριτική του προσλαμβάνουσα. Η προχειρότητα, η βιασύνη που διακρίνει κάποιους δημιουργούς, προχειρότητα και βιασύνη που συναντάει εκείνη των εκδοτών, με ολέθρια για τη γλώσσα αποτελέσματα, πρέπει να σταματήσει.
Νομίζω πως όλα μας τα αδιέξοδα ξεκινούν από τη σχέση μας με τη γλώσσα μας, νομίζω πως εκεί μέσα, στην υγιή προφορική λαλιά, στην πλούσια γραμμένη μας παράδοση, της δημιουργίας και της κρίσης των έργων της τέχνης, θα βρούμε τον δρόμο που θα μας βγάλει από το χρόνιο αδιέξοδο.
Νομίζω πως όλοι μας πρέπει να πασχίσουμε γι’ αυτό, το οφείλουμε σε μας και στα παιδιά μας, και στη μάνα μας, που σημαδεύει τα όρια του κόσμου μας, όπως είπε ένας πραγματικός σοφός.
Σοφία για μένα είναι ο σεβασμός, η σιωπή, και η συγκίνηση. Αυτά, με το χέρι στην καρδιά και το μυαλό στο μέλλον.
