Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που δίνει μαγεία στη νύχτα..και δεν το βρίσκεις..δεν το βρήκες ποτέ..δεν θα το βρεις.
Περπάτησες τη νύχτα;Με νιώθεις.Καταλαβαίνεις τι εννοώ..δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις..
Τη νύχτα που δεν θες ακουστικά στα αυτιά σου,γιατί η νύχτα είναι αυτή που μέσα στη σιωπή της,μεταδίδει τους πιο αληθινούς ήχους της..εκείνους που σε κανέναν σταθμό δεν θα ακούσεις..εκείνους που η ψυχή σου σου εκπέμπει,όταν την αφήνεις να κάνει κουμάντο.
Ένα κόκκινο χρώμα έχει η γυρολιμνιά..του πάθους.Των φύλλων που από το πορτοκαλί της μέρας,παθιάζονται τη νύχτα..γίνονται κόκκινος δρόμος να περπατάς και τα φώτα, αστερόσκονη στα νερά της λίμνης,όσο για να φτιαχτεί το παραμύθι.Μη με ρωτήσεις τί σκέφτομαι όταν περπατάω..ξέρεις ότι δεν θα σου πω.Θα σου πω μόνο να το κάνεις..να φορέσεις το πιο ζεστό σου ρούχο και να βγεις να κατακτήσεις τη νύχτα της γυρολιμνιάς..
Είναι και αυτή ευάλωτη..μην νομίζεις.Και αν τύχει και σε πάρουν οι σκέψεις όταν σταθείς στο παγκάκι να κοιτάς απέναντι την Αρχόντισσα,μην τις εγκλωβίσεις. ‘Αφησέ τες να κάνουν αυτές το σωστό..μαγικά θα μπουν σε τάξη και θα νιώσεις αυτό το όνειρο έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.
“Η καταπιεσμένη παρόρμηση κάποτε ξεχειλίζει, γίνεται συναίσθημα, το συναίσθημα πάθος,το πάθος τρέλα.” ~Aldous Huxley~
Την αγάπη μου…
Κείμενο-Φωτογραφίες : Ντίνα Παπαγεωργίου
Facebook: Γυρολιμνιά Καστοριάς
Instagram: dina__pap__photography__
