Αυτό που επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι, αυτό που πήγε να κάνει και η Ελλάδα -σαν χώρα- ήταν να κόψει δρόμο για την ευτυχία. Να ελαχιστοποιήσει το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην προσπάθεια και στο επιστέγασμα της προσπάθειας. Αυτό στις περισσότερες των περιπτώσεων μεταφράζεται σαν εγκατάλειψη της ατομικής προσπάθειας και σαν εκμετάλλευση της προσπάθειας άλλων. Υπό κανονικές συνθήκες πρόκειται για μια παράπλευρη και παράνομη διαδικασία η οποία ωστόσο -κάτω από ειδικές συνθήκες- μπορεί να αποκτήσει έναν μανδύα νομιμοποίησης.
Όπως και να ‘χει, όταν οι διαδικασίες και τα μέσα δεν είναι επαρκή, τα αποτελέσματα δεν είναι δυνατόν να αναπαράγονται, μετά τουλάχιστον από μια βραχεία αρχική κατανάλωση. Μπορεί να κλέψει κάποιος -ή με άλλους τρόπους να καρπωθεί πόρους κάποιου άλλου- μπορεί να χρησιμοποιήσει πόρους για την κάλυψη αναγκών διαφορετικών από αυτές για τις οποίες αρχικά προοριζόταν και -ναι μεν- μπορεί προσωρινά να εξυπηρετήσει τα σχέδια του, όμως το όλο σχήμα δεν κρίνεται βιώσιμο μακροπρόθεσμα. Ο μηχανισμός εξυπηρέτησης των αναγκών πρέπει να είναι και σωστά στημένος και συνεχής και επαρκώς παραγωγικός, ειδάλλως, κάποια στιγμή, θα σκοντάψει επάνω σε ελλείψεις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι υποτάσσονται στο σύστημα παραγωγής σχετικά νωρίς γιατί από τα μικράτα τους διδάσκονται από τις προηγούμενες γενιές ή σταδιακά από μόνοι τους συνειδητοποιούν πως το Σύστημα είναι απαραίτητο για την επιβίωση τους. Μερικές φορές όμως παρεισφρύουν στα ανθρώπινα μυαλά ιδέες αμφισβήτησης που τους τοποθετούν κατά και εναντίον του Συστήματος, χαρίζοντας τους μια προσωρινή αίσθηση δύναμης, απεξάρτησης και ελευθερίας. Φυσικά πρόκειται για έωλα συναισθήματα κι ανερμάτιστες προσλήψεις μιας και έχουν ισχύ μόνον για όσο διάστημα ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Αν όλο το Σύστημα καταρρεύσει, τότε το σύνολο των από αυτό εξαρτώμενων υπάρξεων είναι κι αυτό καταδικασμένο σε αφανισμό. Πρόκειται για μια αρχή με γενική εφαρμογή σε όλα τα επίπεδα των ανθρωπίνων σχέσεων. Από το στενά ατομικό, το διαπροσωπικό, το ομαδικό έως το τελείως κοινωνικό.
Οι άνθρωποι πρέπει διαρκώς να εκπαιδεύονται, να εργάζονται και να κάνουν πράγματα με μια μονότονη πειθαρχία, όσο κι αν αυτή τους σπάει περιοδικά τα νεύρα και τους στεναχωρεί. Αν αδρανήσουν, έστω και λίγο, το Σύστημα παραγωγής αποτελεσμάτων αδρανεί και εκείνο και τότε οι πόροι μειώνονται ή και τελείως εξαλείφονται.
Πρέπει διαρκώς να αγαπάς για να αγαπιέσαι, διαρκώς να ρίχνεις ξύλα στην σόμπα για να παίρνεις από αυτήν θέρμανση, διαρκώς να εργάζεσαι για να αποκτάς λεφτά, κοκ. Ακολουθώντας μια “υπεράνω” των τυπικών διαδικασιών οδό, απλά ζεις για λίγο καλά και μετά σταματάς να ζεις όλως διόλου. Γίνεσαι σαν τον Εσκιμώο εκείνον που κατούρησε το παντελόνι του προκειμένου να ζεσταθεί. Στην αρχή κέρδισε λίγη ζέστη αλλά μετά ήρθε η απόλυτη παγωνιά.
