Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,
Σαν σήμερα, πριν από είκοσι χρόνια, εφοδιασμένος με τις ευχές της Αγίας μας Εκκλησίας, του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου και της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με τις ευχές του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Σεραφείμ και των μακαριστών προκατόχων σας, με τις προσευχές του Γέροντός σας Μητροπολίτου Αγαθονίκου, με τις ευχές των αγίων Καθηγουμένων των Ιερών Μονών της Αγιορειτικής Πολιτείας αλλά και του Ιερού Κλήρου και του ευλογημένου λαού του Θεού, των προσφιλών σας γονέων και πάντων των κατά σάρκα και πνεύμα συγγενών σας, ενθρονισθήκατε σε αυτόν τον Ιερό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Επίσκοπος και Μητροπολίτης της ευλογημένης επαρχίας της Καστοριάς.
Ήλθατε στην Καστοριά χωρίς ξίφος και μάχαιρα, (όπως είπατε στον ενθρονιστήριο λόγο σας) αλλά με μόνη την ελπίδα στο Θεό και την αγάπη στον άνθρωπο. Αυτή την ελπίδα την κρατήσατε μέχρι σήμερα σε όλες τις ανέφελες ημέρες αλλά και τις θυελλώδεις και δύσκολες στιγμές ακμαία και ισχυρή. Κρατήσατε όλα αυτά τα χρόνια στους ώμους σας το σταυρό του Χριστού και υπομείνατε δοκιμασίες και συκοφαντίες τόσες που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να αντέξει “ωσεί κωφός ουκ ήκουον και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού”, κατά τον προφήτη Ησαΐα.
Είχατε όμως, όπως συνεχώς μας λέτε, ένα δέντρο και ένα παράθυρο. Το δέντρο ήταν η Παναγία και το παράθυρο η Θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό και αντέξατε.
Σας χάρισε ο Θεός πολλά δυσάρεστα, αλλά και πολλά ευχάριστα. Ευχάριστα, όπως οι χειροτονίες νέων και καλών Κληρικών, η ανέγερση και ίδρυση νέων Ναών και Μονών, τα Ιερά Εγκαίνια αυτών, η αγιοκατάταξη της Οσίας Σοφίας, η φανέρωση των ονομάτων Νεομαρτύρων και λοιπών Αγίων της επαρχίας μας.
Δώσατε το παρόν ως γνήσιος ποιμένας, εφαρμόζοντας αυστηρά την αποστολική εντολή “χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων”.
Στη διακονία της Θείας Λατρείας σπεύδετε πρώτος, ως ο Μωϋσής τότε στη φωτεινή νεφέλη.
Στο Μυστήριο της Μετανοίας στέκεστε άοκνος.
Στη διακονία του λόγου του Θεού αλλά και της καταγραφής αυτού, παραμένετε ακούραστος. Ένα μεγάλο πλήθος κειμένων, ομιλίες, ποιμαντικές επιστολές, εγκύκλιοι, παρεμβάσεις γραπτές, συμβουλές, άρθρα, εισηγήσεις και πολλά άλλα βρίσκονται ακόμα ανέκδοτα.
Δεν παραλείψατε την επιμέλεια των Ιερών Ναών και όλων ανεξαιρέτως των Ιερών Μονών, τις ανεγέρσεις και ιδρύσεις νέων αλλά και αμέτρητες άλλες ενέργειες, ανάμεσα στα τόσα ποιμαντικά και όχι μόνο θέματα. Και όμως, ακόμα και μέσα στον κυκλώνα των πειρασμών και των υποχρεώσεων, ο παράγοντας άνθρωπος παρέμεινε για εσάς η πρώτη προτεραιότητα.
Θα μου επιτρέψει όμως ο Ιερός Κλήρος και ο περιούσιος λαός του Θεού, που με περισσή σοφία πηδαλουχείτε, να μην επεκταθώ περισσότερο στον τομέα αυτό, διότι γνωρίζω ότι κάτι τέτοιο δεν θα σας ανέπαυε.
Ένας Επίσκοπος, όπως συχνά πυκνά αναφέρεσθε, πρέπει να είναι φορέας της Παραδόσεως της Αγίας μας Εκκλησίας και αυτή την Παράδοση να μεταδίδει ως ουράνια τροφή και πνευματική θεραπεία στο λαό του Θεού.
Μαζί με όλα τα παραπάνω, άσβηστο καίει είκοσι χρόνια τώρα, το καθαρό κερί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου στο Παρεκκλήσιο του Ιερού Επισκοπείου. Το αναμμένο κερί, αυτή η θερμή και καθαρή διαρκής συνομιλία με το Θεό, όπως εύστοχα σας αρέσει να το ονομάζεται, στέκεται πάντοτε αναμμένο στο υψηλότερο σημείο της Καστοριάς, για όλο τον κόσμο, αλλά περισσότερο για τους αγαπημένους σας Καστοριανούς και ιδιαιτέρως τους ασθενείς.
Θα κλείσω αυτή τη σύντομη προσφώνηση, ευχόμενος εκ μέρους του Ιερού Κλήρου και του ευσεβούς λαού, ευλογημένα, άλυπα, καρποφόρα και πολυετή χρόνια ζωής, διακονίας και θυσίας κοντά στο ποίμνιό σας, με τα μάτια και την καρδιά σας στραμμένα συνεχώς στην Βασιλεία των Ουρανών και την αιώνια μακαριότητα.
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, το φρόνημα του Επισκόπου μας καθρεπτίζεται με εξαιρετική ακρίβεια, σε ένα κείμενο του Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος. Σας το καταθέτω ενώπιόν σας, για να εντρυφήσουμε όλοι μαζί στον ταπεινό λογισμό του σεβαστού Ποιμενάρχου μας. Γράφει ο Άγιος Νικόλαος:
“Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε!…
Οι εχθροί με έχουν οδηγήσει μέσα στην αγκάλη Σου περισσότερο, από ο,τι οι φίλοι μου. Οι φίλοι με έχουν προσδέσει στη γη, ενώ οι εχθροί με έχουν λύσει από την γη και έχουν συντρίψει όλες τις φιλοδοξίες μου στον κόσμο…
Αυτοί μάλλον, παρά εγώ, έχουν ομολογήσει τις αμαρτίες μου ενώπιόν του κόσμου…
Με έχουν βασανίσει, κάθε φορά που εγώ είχα προσπαθήσει να αποφύγω τα βάσανα.
Αυτοί με έχουν επιπλήξει, κάθε φορά που εγώ είχα κολακεύσει τον εαυτό μου…
Ευλόγησέ τους και πλήθυνέ τους! Πλήθυνέ τους και κάνε τους ακόμη πιο σκληρούς εναντίον μου!
Ώστε η καταφυγή μου σε Σένα να μην έχει επιστροφή,
ώστε κάθε ελπίδα μου στους ανθρώπους να διαλυθεί ως ιστός αράχνης,
ώστε απόλυτη γαλήνη και εμπιστοσύνη σε Σένα να αρχίσει να βασιλεύει στην ψυχή μου,
ώστε να μπορέσω να αποθηκεύσω όλους τους θησαυρούς μου εν ουρανοίς….
Είναι πράγματι δύσκολο για μένα να πω ποιός μου έκανε περισσότερο καλό και ποιός μου έκανε περισσότερο κακό στον κόσμο: οι εχθροί η οι φίλοι.
Γι’ αυτό, ευλόγησε, ω Κύριε, και τους φίλους μου και τους εχθρούς μου.”
Εκ μέρους όλων, Σεβασμιώτατε, ζητώ να μας συγχωρέσετε για τα πολλά και διάφορα σφάλματά μας απέναντί σας, όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα ότι αυτό το πράττετε ανελλιπώς από την πρώτη στιγμή. Συγχωρέστε μας.
Τελειώνοντας, και πάλι σας ευχόμαστε όλοι, έτη πολλά, καρποφόρα και ευλογημένα.
Το παραπάνω κείμενο είναι η προσφώνηση του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας Αρχιμ. Αθανασίου Γιαννουσά, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας που τελέσθηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Καστοριάς, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 20 ετών από την ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ.
