“Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα” στην Κινηματογραφική Λέσχη Καστοριάς

 

‘Ενα εξαιρετικό αγροτικό θρίλερ που συνδυάζει το μαύρο κοενικό χιούμορ, την ωμή βία των splatter movies και τους κουλ χαρακτήρες των αμερικανικών ανεξάρτητων ταινιών

Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα
Blue Ruin

Όταν ο άστεγος Ντουάιτ μαθαίνει ότι ο δολοφόνος των γονιών του αποφυλακίζεται, αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του, σε ένα εξαιρετικό αγροτικό θρίλερ που συνδυάζει το μαύρο κοενικό χιούμορ, την ωμή βία των splatter movies και τους κουλ χαρακτήρες των αμερικανικών ανεξάρτητων ταινιών, προσφέροντας έτσι μια φρέσκια κι ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση.

Αυτό που δεν είχε υπολογίσει ο μωσαϊκός νόμος τού «οφθαλμός αντί οφθαλμού» είναι ότι πέρα από το χαμένο­ μάτι, δόντι ή χέρι, οι μεγαλύτερες απώλειες έρχονται από το νέο κύκλο (αντ )εκδίκησης που ανοίγει πάντα. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου η αυτοδικία είναι κομμάτι της αμερικανικής κουλτούρας – από την Άγρια Δύση του 18ου αιώνα μέχρι το σύγχρονο Τέξας. Ο 30χρονος Τζέρεμι Σολνιέ, ένας από τους άγνωστους ήρωες του ανεξάρτητου σινεμά των ΗΠΑ, ξορκίζει με ένα αντισυμβατικό θρίλερ την αιματοβαμμένη έννοια­ της εκδίκησης. Πρωταγωνιστής είναι ο Ντουάιτ Έβανς, ένας μυστηριώδης άστεγος που κοιμάται­ σε μια σκουριασμένη Pontiac και τρώει ό,τι βρει στα σκουπίδια.

­Χωρίς να έχει καταφέρει να ξεπεράσει την προ εικοσαετίας δολοφονία των γονιών του, ο λιπόσαρκος ρακοσυλλέκτης ζει στο περιθώριο. Όταν όμως ο Ντουάιτ­ μαθαίνει πως ο δολοφόνος του πατέρα και της μητέρας του Γουίλ Κλίλαντ είναι και πάλι ελεύθερος, αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του και παρακολουθεί τον πρόσφατα αποφυλακισθέντα με ένα μαχαίρι στο χέρι. Ακολουθώντας με την κάμερά του έναν αναπάντεχο τιμωρό, ο Τζέρεμι Σολνιέ αφηγείται μια παράδοξη ιστορία εκδίκησης, ενώ ταυτόχρονα κάνει ένα σαρκαστικό οδοιπορικό στην άλλη Αμερική. Το εξαιρετικό αγροτικό θρίλερ συνδυάζει το μαύρο χιούμορ του «Μόνο Αίμα» των αδερφών Κοέν, την ωμή βία των splatter movies και τους κουλ χαρακτήρες των αμερικανικών ανεξάρτητων ταινιών, προσφέροντας μια φρέσκια κι ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση.

Φτιαγμένο με εξαιρετικά χαμηλό προϋπολογισμό, αλλά με υψηλά κινηματογραφικά στάνταρντ, το φιλμ δεν αργεί να φανερώσει τις τεχνικές αρετές του: εξαιρετική χρήση της ηχητικής μπάντας, ρεαλιστικά εφέ και συγκρατημένη δράση που πείθει τον θεατή. Αυτό όμως που κάνει τα βραβευμένα στις Κάνες «Ερείπια…» να ξεχωρίζουν είναι η εμπνευσμένη ειρωνεία με την οποία κοιτάζουν τις δημιουργικές συμβάσεις του είδους και το αμερικανικό αλλόκοτο στον παραμορφωτικό σινε-καθρέφτη. Ο Σολνιέ δεν διστάζει να δώσει στον αμήχανο πρωταγωνιστή του την ευκαιρία να κάνει μια σειρά από γκάφες, να οπλίσει με αυτόματο μια αλαφιασμένη ηλικιωμένη και να διακόψει την πιο συγκινητική στιγμή της ταινίας για μια… κέτσαπ, δεν επιτρέπει όμως στο θρίλερ να πάρει φαρσική κατεύθυνση.
Ο σαρκασμός δεν ξεφεύγει ποτέ από τα όρια, συμπληρώνοντας έτσι ιδανικά το ευαίσθητο πορτρέτο ενός πληγωμένου ανθρώπου –αποκάλυψη ο πρωταγωνιστής Μέικον Μπλερ–, ο οποίος αδυνατεί να προσαρμοστεί σε έναν κόσμο όπου όλοι χωρίζονται σε θύτες και θύματα. Το έξυπνο και χαμηλότονο αυτό θρίλερ ψαχουλεύει βαθιά στην ντουλάπα του αμερικανικού ψυχισμού, όπου εκτός από σκελετούς όλο και κάποιο όπλο βρίσκεται.

ΗΠΑ. 2013. Διάρκεια: 91΄
Γιάγκος Αντίοχος

athinorama.gr