Θα προτιμούσα τον Αντρέα Βγενόπουλο ζωντανό, για λόγους που δεν είναι ουμανιστικοί, αλλά γιατί προτιμώ η ζωή να λύνει θέματα αντί ο θάνατος να επιβάλει τη δική του σιωπή.
του Κώστα Βαξεβάνη
Όσο ζούσε υπήρξε διώκτης μου, επειδή ο χαρακτήρας του επέβαλε να ισοπεδώνει όποιον τολμούσε να τα βάλει μαζί του, αλλά κυρίως γιατί γνώριζε πόσο κινδύνευε από τη δημοσιογραφία, η οποία δεν επιδίδεται σε αγιογραφίες αλλά φτάνει στην ουσία. Δεν θα υποκριθώ ούτε σπαραγμό, ούτε ξαφνική λύπη. Δέος μόνο απέναντι στη διαλεκτική σχέση ζωής και θανάτου, η οποία μας θυμίζει πόσο σημαντική είναι η ζωή, μόνο όταν ακριβώς λείψει.
Δεν ξέρω αν ο αποθανών δικαιώνεται, αλλά όλους τους κρίνει η Ιστορία. Ειδικά αυτούς που με τις πράξεις τους καθόρισαν την τύχη ανθρώπων.
Η είδηση του θανάτου του Βγενόπουλου, προκάλεσε δύο ειδών αντιδράσεις, οι οποίες παρουσιάζουν την ίδια επικινδυνότητα. Τα πολυσέλιδα αφιερώματα των αγιογράφων και τον μετά θάνατο κανιβαλισμό, που θέλει να οικειοποιηθεί τη θέση της αλήθειας και της απόδοσης Δικαιοσύνης.
Όταν οι πληρωμένοι αγιογράφοι αγιογραφούν έναν εκλιπόντα, δεν περιμένουν πια επιταγή, αλλά γράφουν με πραγματική θλίψη για την απώλεια. Και εννοούν φυσικά την απώλεια εισοδήματος. Υπήρξαν δεκάδες δημοσιολογούντες, που ανέλαβαν το ρόλο του αγιογράφου για τον Βγενόπουλο μετά θάνατον. Στην πλειοψηφία τους είναι δημοσιογράφοι που είχαν τον ίδιο ρόλο και όταν ήταν εν ζωή. Τον περιέγραψαν ως οραματικό, ευέλικτο, ρισκαδόρο. Πουθενά δεν αμφέβαλαν για το παραμικρό από τις δραστηριότητές του. Όπως και όταν ήταν εν ζωή, ξέχασαν πως ήταν υπόδικος και ερευνώμενος για σοβαρά εγκλήματα. Φυσικά, δεν το έκαναν από σεβασμό, αλλά από κεκτημένη ταχύτητα και έξη. Άλλωστε κανένας σεβασμός δεν υπάρχει αν δεν σέβεσαι την πραγματικότητα.
Η άλλη κατηγορία ήταν οι τζάμπα μάγκες. Ανέλαβαν να τον κανιβαλίσουν στο διαδίκτυο, να τον ειρωνευτούν και να ανδρώσουν, απέναντι σε κάποιον που δεν υπάρχει πια, σθένος και δύναμη. Ανέλαβαν να κλωτσήσουν το πτώμα και ίσως και να φωτογραφηθούν ως νικητές από πάνω του. Όσο ζούσε, δεν τολμούσαν να ανοίξουν το στόμα τους, να αρθρώσουν λέξη ή κατηγορία και αν χρειαστεί να υπερασπιστούν και την άποψή τους με κόστος. Τώρα αντιλαμβάνονται το θάνατο ως τη δική τους δύναμη και τον χρησιμοποιούν για να νοιώσουν την ηδονή του νικητή, παρότι δεν ήταν τίποτα άλλο από φοβισμένοι που περίμεναν κάποιον άλλο να «καθαρίσει» γι αυτούς.
Μετά το θάνατο του Βγενόπουλου, θα συνεχίσω να ερευνώ αυτό που θεωρώ πως είναι ένα από τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα. Γιατί ισχύει αυτό που έλεγα όσο ήταν εν ζωή, πως το θέμα δεν ήταν προσωπικό με το Βγενόπουλο. Ήταν ένα θέμα διαφθοράς που συμπεριλαμβάνει πολλούς ακόμη εκτός από τον Βγενόπουλο. Πρωτίστως, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και τη Δικαιοσύνη που δεν έκαναν τη δουλειά τους.
Ο Βγενόπουλος πέθανε λίγο πριν εκδοθούν δύο εντάλματα σύλληψης εναντίον του. Ένα από Ελλάδα και ένα από Κύπρο. Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, πως ο θάνατός του αποτέλεσε μια λύση από αυτές που απεύχεσαι, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να την αποφύγεις.
