Ήταν σίγουρα κάμποσα χρόνια πριν, τον προηγούμενο αιώνα ίσως, σε ένα παλιό φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι. Στο οποίο έπαιζαν οι Mode Plagal και διάφοροι άλλοι εξαιρετικοί – τα άγχη λίγα, εγώ πιτσιρίκος, η εποχή διαφορετική και ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα. Ένα από τα θεματικά περίπτερα του φεστιβάλ φιλοξενούσε μια συλλογή για τις δύο δεκαετίες του Αρκά. Παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων και και τις σειρές που είχε επιμεληθεί ο ίδιος αλλά που δεν γνώρισαν ποτέ την αναγνώριση που είχαν, φερειπείν, οι «Χαμηλές Πτήσεις» ή ο κόκκορας, ή ο πολυβραβευμένος Ισοβίτης του. Κι ήταν αυτό, για τότε που το ίντερνετ έκανε ακόμα θόρυβο στα ηχεία πριν συνδεθείς, που facebook και μπλογκς μια άγνωστη λέξη, μια αποκάλυψη.
Ήταν η πρώτη φορά που είχα δει την σειρά «Φάε το κερασάκι». Μόλις 8 σελίδες σε ένα μικρής ζωής περιοδικό πληροφορικής των 80s, το MICROMAD. Που θα επιβιώσει μόλις 3 χρόνια πριν καν μπουν τα 90ς, πριν το PIXEL αποκτήσει την απόλυτη ηγεμονία στο χώρο, για να δώσει και αυτό με τη σειρά του τη σκυτάλη στο PC-Master, στο RAM και στην έκρηξη των δεκάδων εκδόσεων που θα ακολουθήσει το δεύτερο μισό της δεκαετίας των 90s.
Εκείνη λοιπόν την αθώα εποχή που το PC δεν έχει ακόμα καν μπει στο «ελληνικό νοικοκυριό», ο πρωτοπόρος Αρκάς που δημοσίευε ήδη τον ψυχαναγκαστικό του Κόκκορα σε εκδόσεις αποκλειστικά για κομικς όπως το ΠαραΠέντε, θα κάνει ένα στριπ για να σαρκαστεί την κουλτούρα του gaming. Από μέσα, κυριολεκτικά. Ακολουθώντας τον αριστουργηματικό αφηγηματικό τρόπο που έχουν τα περισσότερα στριπ του και που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του – το «Φάε το κερασάκι» στήνει ολόκληρο το χιούμορ γύρω από το δίπολο δυο χαρακτήρων, παγιδευμένων και μόνων σε μια καταναγκαστική, θεατρική, μοιραία πραγματικότητα που δεν μπορούν να αποφύγουν. Και που όμως ενώ ο ένας αντιλαμβάνεται τον ρόλο του σαν αναπόφευκτο και συμφιλιώνεται επαρκώς με αυτόν χωρίς ερωτήματα, ο άλλος ταλανίζεται για πάντα, υπαρξιακά, θεμελιακά.
Όπως ο Παντελής και το Λιοντάρι, ο Κόκκορας και το Γουρούνι, ο Ισοβίτης και ο Μοντεχρήστος, ο Χλέμπουρας και η Αρκούδα, ο Φιλόσοφος και ο Βάρβαρος του «Μετά την καταστροφή», η Λουκρητία και ο Καστράτος, ο «Κακός Λύκος» και ο Λαγός, όπως κάθε στριπ που έχει κάνει ποτέ, ο Αρκάς διαλέγει για το «Φάε το κερασάκι» το καλύτερο υπαρξιακό περιβάλλον για να χτίσει την ίδια πάντα Ντοστογιεφσκική, Καφκική, αρχετυπική υπαρξιακή αντιπαράθεση. Ένας κάτι σαν δράκος, συμφιλιωμένος και ακομπλεξάριστος με την ύπαρξη του σαν δράκος, κυνηγάει για πάντα έναν ιππότη, τσακωμένο με το ρόλο του, αγχωμένο με την ύπαρξη του, μαλωμένο με το μάταιο του κόσμου. Να σώσει την πριγκίπισσα, να αποφύγει το Τέρας, να γίνει Ήρωας. Αλλά γιατί; Γιατί; Ποιό είναι το νόημα;
Αν το δει κάποιος λίγο πιο προσεκτικά, το «Φάε το κερασάκι» αποτελεί ίσως την πιο απολαυστική, σίγουρα την αγαπημένη μου, σαρκαστική τοποθέτηση πάνω στο αρχαϊκό αφηγηματικό μοτίβο του Damsel in Distress – άλατις, της Δεσποσύνης εν Κινδύνω. Μια κάποια παρθένος δεσποσύνη, άβουλη και ακίνητη, απροστάτευτη, εγκλωβισμένη στα τείχη της αβεβαιότητας, εκτεθειμένη στους υποτιθέμενους κινδύνους της ζωής, αναμένει τον Ιππότη της – να επιτελέσει το ρόλο του, να νικήσει το Δράκο, να της προσφέρει την ζεστή προστασία της αγκαλιάς του.
Κι όλα αυτά στα αγεωμέτρητα τείχη ενός πλανήτη με κερασάκια, ξίφη, επίπεδα, στους βαρυτικούς κανόνες ενός σύμπαντος από πιξελς, στο σκοτεινό φανταστικό και μακρινό διάστημα που ζει ο Σουπερ Μάριο, ο Πακμαν και κάθε πρωτόλειο αρχέτυπο της μυθοπλασίας των video games. Που μοιάζει να μας έρχεται αιώνες μπροστά στο διαστημικό μακρινό μέλλον, αλλά που στην ουσία κρύβεται πίσω, στο εποικοδόμημα των ψυχών των δημιουργών του, στις αρχές, τις αντιλήψεις, στα αστεία κλισέ. Μιας θηλυκής ύπαρξης που περιμένει ένα σωτήρα, ενός Ήρωα που το επιτελεί.
Αυτά όλα έρχεται ο Αρκάς να τα τελειώσει ιδιοφυώς. Κι αν μαγευτήκατε και ψάχνετε περισσότερα, δείτε κι αυτό, κι αν όχι απολαύστε τα 8 μοναδικά στριπς του «Φάε το κερασάκι». Κλικ για ανάλυση, ξέρετε τώρα.
