Σαμουράι ο Τσίπρας! Εκανε χαρακίρι με τον Πολύδωρα.
Καλημέρα σας και καλόν μήνα! Είναι γνωστό ότι οι δύο μόνοι τομείς στους οποίους έχει ο Τσίπρας διακριθεί και αποδειχθεί εξπέρ είναι εκείνος της κομματικής ίντριγκας κι εκείνος του πολιτικού αμοραλισμού. Αν ο Τσίπρας αρχίσει να χάνει σε αυτούς τους δύο τομείς -της ίντριγκας και του αμοραλισμού- η κατάσταση για το έθνος θα γίνει πολύ επικίνδυνη. Ως
τελευταία γραμμή άμυνας (κόκκινη γραμμή, που λένε και οι κόκκινοι 53) θα μας έχουν απομείνει ο κ. Μιχελογιαννάκης κι εξ εφέδρων ο κυρ Κουβέλης.
Για πρώτη φορά απ’ όταν έκανε το ΟΧΙ, ναι ο Τσίπρας φαίνεται να μην τα καταφέρνει στην ίντριγκα. Ακόμα και ο ανασχηματισμός τραβάει πλέον σε μάκρος, σούρνεται και «σαπίζει». Οσο για τον κ. Παππά,
μετά την αποτυχία του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας να αποδείξει ότι ο κύριος υπουργός διαθέτει το αλάθητο, έχουν σφίξει τα γάλατα (σε όλα τα βοσκοτόπια της επικράτειας). Αν ο Τσίπρας τον φάει, θα φανεί σαν να βρίσκεται σε θέση αδυναμίας, θα φανεί ότι χρειάζεται αποδιοπομπαίο τράγο. Αν πάλι δεν τον φάει, θα συνδέσει ακόμα περισσότερο την τύχη του με τις επόμενες απονενοημένες κινήσεις Παππά. Μήλιον
το δίλημμα. Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, είτε από εκείνη της Λέσβου, είτε από εκείνη της Μυτιλήνης.
Η πραγματικότητα, την οποίαν ο Τσίπρας προσπαθεί να αντιμετωπίσει με την προπαγάνδα, δεν έχει καθόλου κέφια αυτές τις ημέρες. Τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ (στο σύνολό του) για τη «διευθέτηση του χρέους» τρώνε καρπαζιές από την πολιτική «προς ένα τέταρτο μνημόνιο» που όλο και πιο πολλοί Γερμανοί εισηγούνται ή ακολουθούν. Δεν έχει καμία σημασία
αν ο κ. Καρανίκας αντιλαμβάνεται με έκπληξη ότι ο κ. Σόιμπλε είναι η κυρία Μέρκελ (ή το αντίθετο), σημασία έχει ότι τα ψέματα με τα οποία μας ψεκάζει η κυβέρνηση σκοτώνουν πλέον περισσότερο απ’ όσο μας σκότωναν επί Δεξιάς. Επί Δεξιάς υπήρχε η ελπίδα της Αριστεράς. Με την Αριστερά (που Γονάτισε) να κάνει τη βρώμικη δουλειά της Δεξιάς, τι απέμεινε; Τίποτε άλλο παρά
η επιστροφή (με όρους μάλιστα παλινόρθωσης) της Δεξιάς καθώς και η προσπάθεια ανασυγκρότησης της Αριστεράς. Και στις δύο διαδικασίες ο μόνος που δεν έχει θέση (ήδη δεν έχει θέση) είναι ο ιντριγκαδόρος και αμοραλιστής Τσίπρας.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η ανασυγκρότηση της Αριστεράς θα μπορέσει θα μπορέσει να συμβεί σε εύλογο χρόνο, σύντομα, ή θα χρειασθεί πολύς καιρός (κατά τη διάρκεια του οποίου η θέση του λαού θα γίνεται όλο και χειρότερη).
Ο Τσίπρας έχει χάσει τον έλεγχο. Στην υπόθεση του «νόμου Παππά» η κυβέρνηση κάνει πίσω. Στο εσωκομματικό τοπίο διάφοροι δορυφόροι διαφοροποιούνται. Οι Δυνάστες-Δανειστές προβληματίζονται αν η μαριονέτα τους, ο Τσίπρας, είναι μακράς πνοής, ή αν θα πρέπει να ετοιμάζουν την επόμενη. Είτε με μια κυβέρνηση «ευρέος πέλματος» που λέει και ο κ. Λεβέντης για ναπατήσει κάτω καλύτερα τον λαό, είτε με μια κυβέρνηση μετά από εκλογές – εκλογές που όσο αργεί να προκηρύξει ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο μικρότερο ποσοστό κινδυνεύει να λάβει. Κι όσο μικρότερο το ποσοστό, τόσον πιο
κινδυνώδεις οι προοπτικές για εκείνους που μόνον στήριγμα είχαν τον λαό, τον οποίον, όμως, διάλεξαν να πουλήσουν. Ο κ. Σαμαράς, ο Γιωργάκης, ο κ. Μητσοτάκης είναι από τζάκια, ο Τσίπρας είναι από παραγώνι – το σύστημα, αν του δοθεί η ευκαιρία, θα είναι μαζί του ανηλεές, μόνον και μόνον για να παραδειγματίσει οποιονδήποτε μελλοντικό Σπάρτακο, έστω κι αν αυτός δεν ήταν παρά ένας Θερσίτης.
Στις γωνίες των δρόμων κλαίνε αξιοπρεπείς ηλικιωμένες κυρίες – με λυγμούς, για φάρμακα που έχουν ανάγκη οι οικείοι τους. Στα σπίτια και στα σχολεία πεινάνε παιδιά. Η γονατισμένη Αριστερά που
προσκύνησε την Πορτοφόλα για τα ΜΜΕ, που πληρώνεται για να διαχειρίζεται τη φτώχεια, η Αριστερά που ξεπουλάει την περιουσία του λαού και κάνει τα θελήματα των Επικυριάρχων, αυτή η Αριστερά πέθανε.
Δοκιμάσθηκε, ζυγίσθηκε και βρέθηκε πράμα ψεύτικο και ευτελές. Ενοχλούνται οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ που είναι δεξιός ο Βύρωνας και δεν βγάζουν λέξη για τον θάνατο που σκορπίζουν στα σπίτια, στους δρόμους και τις αγορές οι Δανειστές. Αντιθέτως,
θέλουν να διαχειρίζονται οι ίδιοι αυτόν τον θάνατο – μάλιστα να τον διαχειρίζονται «δίκαια»(!!!) και να προσπορίζονται απ’ αυτόν αντιμισθία και εξουσία.
Θυμίζει αυτή η Αριστερά που Γονάτισε εκείνους τους συνεργάτες των Γερμανών στην Κατοχή, που έλεγαν ότι συνεργάζονταν με τους κατακτητές για να «απαλύνουν το κακό», για «να σώσουν ό,τι μπορούν» κι άλλα συναφή θανατηφόρα. Αυτή η Αριστερά πέθανε.
Η Ελλάδα όμως πέπρωται να ζήσει και θα ζήσει. Ή η Αριστερά θα αναγεννηθεί για να ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον, ή κάτι άλλο θα γεννηθείγια να αναλάβει αυτό το έργο…
