“Υπάρχουν στιγμές της ιστορίας που με την ακμή ή την παρακμή τους γράφουν σελίδες ή κεφάλαια ολόκληρα, κι υπάρχουν χρόνια ή και αιώνες που δεν υπάρχει τίποτε σημαντικό για τον ιστορικό να αναφέρει… Παλαιότερα έλεγα ότι θα ήθελα να ζω σε μια σημαντική χρονική στιγμή, να νιώσω ότι η γενιά μας γράφει ιστορία…
Φοβάμαι όμως ότι η ηθική, πολιτισμική, κοινωνική και πολιτική παρακμή που ζούμε θα μείνει στην ιστορία ναι, αλλά με πολύ μελανά χρώματα… Κι ακόμη δεν ξέρουμε με τι επιπτώσεις για τις γενιές που έρχονται. Γινόμαστε ένας σύγχρονος μεσαίωνας, με τις δεισιδαιμονίες του και τους αόρατους εχθρούς, τους λαϊκιστές που δίνουν εύκολα συγχωροχάρτι και άφεση αμαρτιών, κι ανθρώπους που αντί να μαθαίνουν και να αφυπνίζονται, ελπίζουν μόνο γι αυτό που νομίζουν ότι θα είναι ‘μια θέση στον ήλιο’. Να φύγουν αυτοί που τρώνε για να φάμε εμείς… Και οι κόλακες να χειροκροτούν… Και η σκέψη επιφανειακή και φαιδρή… Και ο λόγος τόσο φτωχός που προδίδει την φτωχή σκέψη…
Κι ακόμη ο πάτος αργεί…”
Σχόλιο της Χριστίνας Λαπόρδα-Καραστέργιου στο facebook
