Είχα όπως όλοι αμφιβολία ότι χθες θα γίνει η παρέλαση. Βγήκα κουμπωμένος και προσπάθησα να μάθω αν γίνει ή όχι. Τελικά με ψιλόβροχο έγινε. Όταν έφτασα στον χώρο μπροστά από τη Νομαρχία ήταν ελάχιστοι.
Προσωπικά αν και τα παιδιά μου έχουν φύγει, δεν είχα κάποιον ιδιαίτερο λόγο να μείνω αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να συμπαρασταθώ στα παιδιά του σχολείου μας και όχι μόνο, που με αντίξοες συνθήκες θα έκαναν παρέλαση. Και ξαφνικά σε λίγα λεπτά γέμισε ευτυχώς και πάλι με κόσμο.
Όλα κύλησαν ομαλά. Δίπλα μου μια γιαγιά ξαφνικά χειροκρότησε έντονα και μετά την είδα να σκουπίζει τα μάτια της. Δάκρυα χαράς που καμάρωσε το εγγονάκι της. Την χάρηκα. Και ρωτώ αυτούς που τόσα χρόνια μας είχαν ζαλίσει για την κατάργηση των παρελάσεων, χωρίς να προτείνουν κάτι άλλο. Αν καθότανε σπίτι τα παιδιά πως θα μαζευόταν όλη η οικογένεια και οι φίλοι κουμπάροι να χαρούν το παιδί τους; Γιατί μωρέ να στερήσουμε την χαρά στους γονείς παππούδες να τα καμαρώσουν.
Απέναντί μου παρατήρησα έναν φίλο να τρίβει τα μάτια του. Κατάλαβα ότι συγκινήθηκε .Μια ανθρώπινη στιγμή που με άγγιξε. «Μου έδωσε τόσες χαρές…»μου είπε συγκινημένος. Τον συγχάρηκα. Αυτές τις απλές χαρές τις στιγμές που οι άλλοι καμαρώνουν τα βλαστάρια τους και σε ένα τόνο πανηγυρικό ζούμε κάποιες στιγμές στο όνομα της κάθετης αντιπολίτευσης ήθελαν κάποιοι να σταματήσουν. Για να μην κάθονται στις εξέδρες οι πολιτικοί! Τους πολιτικούς τους εκλέγουμε εμείς. Δεν τους τιμάμε σαν πρόσωπα. Τιμούμε τον τίτλο τους. Αν δεν μπορούμε να τους ανεχθούμε μπορούμε να τους αποδοκιμάσουμε , να διαμαρτυρηθούμε, να τους αλλάξουμε. Όχι όμως αυτές τις μέρες. Αυτές τις μέρες πρέπει να νοιώθουμε την ανάγκη να είμαστε ενωτικοί συγκαταβατικοί. Να νοιώθουμε πατριώτες με όλο το νόημα της λέξης! Το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές. Αρκετά χωριστήκαμε με τους δήθεν.. που χρησιμοποίησαν τα πάντα ,μέχρι και τις παρελάσεις ,για να ανέλθουν στην εξουσία.
