ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ
Ο θεός είναι άναρχος
Οι τραπεζίτες είναι “αναρχικοί” (*)
Άρα οι τραπεζίτες είναι θεοί
Τελικά ένας θεός για να είναι πετυχημένος πρέπει να «λανθάνει βιώσας» έστω και θεϊκά. Όσο πιο λίγα γνωρίζουμε για Αυτόν τόσο πιο απόλυτοι πιστοί γινόμαστε.
Είναι γνωστό το φλερτ της Άγνοιας με τον Φανατισμό, ενώ το πιο ερωτικό σλόγκαν που κυκλοφορεί μεταξύ ομογενών θρησκειών είναι «σφάξτε τους άπιστους».
Στον «Σινουχέ τον Αιγύπτιο»(**) περιγράφεται μια από τις πρώτες σφαγές, μεταξύ των οπαδών του Ακενατόν και του Άμμωνα και φαίνεται ότι, για κάποιον λόγο, 3.500 χρόνια δεν ήταν αρκετά για να αποκαλυφτεί ποιος Θεός είχε δίκαιο.
Το θέμα έγινε πιο περίπλοκο όταν παρουσιάστηκαν και άλλες θεότητες να διεκδικούν μερίδιο λατρείας. Με μια από αυτές την πιο διαχρονική και επίκαιρη θα ήθελα να απασχολήσω το πληκτρολόγιο μου, το ΧΡΗΜΑ!
Θα μου πείτε ποιος είσαι εσύ που ανακατεύεσαι, ενώ υπάρχει το αστραφτερό ιερατείο των ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ;
Μα η δουλειά του ιερέα είναι να λιβανίζει και όχι να ερευνά και να αποκαθηλώνει. Πως θα γίνει πανεπιστημιακός, τραπεζικός, οικονομικός σύμβουλος, υπουργός… αν αμφισβητήσει τους διεθνείς και εθνικούς χρηματοπιστωτικούς “κανόνες”;
Αν ζούσε ο Άντερσεν θα τους κατέτασσε στις «μοδίστρες του βασιλιά», ο παππούς μου θα θύμιζε το « από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» κι εγώ κατέληξα ότι κι ένας αποτυχημένος οικονομολόγος θα μπορούσε να έχει μια ευκαιρία.
Ο Σωκράτης φέρεται να είπε (*1) ότι “καλός οικονομολόγος είναι αυτός που γνωρίζει και τους εχθρούς να χρησιμοποιεί, έτσι ώστε να επωφελείται από αυτούς”. Χμ…
1. Η ΑΡΧΗ
Εν αρχή είναι το ΝΟΜΙΣΜΑ.
Κάποιοι λίγοι πονηροί που Μπαμπινιωτάρανε θα βρήκαν ότι προέρχεται από το “νομίζω, υποθέτω και αποδέχομαι ότι το συγκεκριμένο πραγματάκι έχει την αναγραφόμενη αξία”, κάποιοι άλλοι googleristes που σηκωθήκαν από καναπέδες, μπορεί να χάθηκαν σε “εξωγήινους και οφιογενείς” μακριά από εμάς.
Το μέγα θαύμα και ιστορικά ανεξήγητο (για τους λάτρεις των μυστηρίων) είναι το πως ο Sapiens 10.000 χρόνια πριν, χρησιμοποίησε το κοχύλι κυπραία ως πρώτο νόμισμα στην Ασία, Αφρική, Αμερική και Ωκεανία, (*2) (Yuval Noah Hararri) μέχρις ότου αυτό καταλήξει να κρέμεται σε greek art περιλαίμια στην εποχή των “παιδιών των λουλουδιών”.
Για να προλάβω τους δαιμονικούς συνειρμούς μερικών που έλαμψαν τα μάτια τους σαν Σκρούτζ, ενημερώνω ότι οι μακρινοί μας ξάδερφοι ήταν αυτάρκεις στην επιβίωση και οι έκτακτες ανάγκες ήταν το πολύ-πολύ κανένα μεζεδάκι από ξένο τόπο, η κάποιο χρήσιμο συμπληρωματικό υλικό.
Όσα δεν κάλυπτε η ανταλλακτικότητα τα συμπλήρωνε μια αρμαθιά κοχύλια κυπραία.
Σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη (!) είχαν συμφωνήσει και αποδεχόταν ότι δύο κοχυλάκια αντιστοιχούσαν, ας πούμε, σε ένα κιλό ρύζι που αν αυτό περίσσευε σε κάποιον το έδινε για να πάρει τα δυο κοχυλάκια να τσοντάρει και άλλα δύο για λίγο καλό κρασί από τον επάνω μαχαλά.
Για ferrari ούτε λόγος, έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, από τον Λυδό βασιλιά που έκοψε το πρώτο (πιθανώς) χρυσό νόμισμα, μέχρι τον Μάγο Τραπεζίτη που το έκανε αόρατο σε μια πιστωτική κάρτα με έναν υπολογιστή! Αυτό είναι και το διάστημα που μας ενδιαφέρει για να κατανοήσουμε πως φτάσαμε ως εδώ!
Για πάρα πολλά χρόνια το νόμισμα εμπεριείχε την αξία του στην μεταλλική του σύνθεση, χρυσό, ασήμι, χαλκό. Στην Ελλάδα το πρώτο χρυσό νόμισμα το έκοψε ο Φίλιππος ο Β’ δημιουργώντας καθόλου τυχαία και τον πρώτο μισθοφορικό στρατό στην ευρύτερη περιοχή. Μιμήθηκε και ανταγωνίστηκε τον Δαρείο σε έναν πρώτο νομισματικό πόλεμο, έχοντας λίγο μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε χρυσό στο Φιλιππικό από αυτή του Δαρεικού. (*3)
Την εποχή εκείνη μετά τον θλιβερό Πελοποννησιακό Πόλεμο, το ακρωτήρι Ταίναρο ήταν φωτισμένο και τις νύχτες από τους απελπισμένους Σπαρτιάτες και Αθηναίους απλούς πολίτες που περνούσαν απέναντι στην Αίγυπτο (υπήρχε και τότε προσφυγικό αλλά αντίστροφα), για να καταταγούν στους μισθοφορικούς στρατούς, είτε του Αιγυπτίου Νεκτανεβώ Β’ είτε των Περσών βασιλιάδων που διαδεχόταν ο ένας τον άλλον δηλητηριασμένοι μέχρι τον Δαρείο.
Η αναγκαιότητα της ύπαρξης μισθοφορικών στρατών, καθιέρωσε το χρυσό νόμισμα ως το πρώτο διεθνές συναλλακτικό μέσο και έκτοτε δεν νοείται αυτοκρατορία χωρίς αποθέματα χρυσού. (*4).
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια…
Και οι δανειστές; Φυσικά και υπήρξε η συμπαθής τάξη των Δανειστών!
“Φοίνικες πρώτοι τοκογλύφοι και οβολοστάται τυγχάνοντες, γράμματα και σταθμούς και απλώς κερδαίνειν επενόησαν. Όθεν και καπήλους αυτούς οι ποιηταί καλούσιν.”
“Ιωάννης Λαυρέντιος ο Λύδός”
Οι περισσότεροι επισκέπτες των σύγχρονων Λατρευτικών Τραπεζικών Χώρων (την περίοδο που χορηγούν δάνεια), οφείλουν να γνωρίζουν ότι συνδέονται ιστορικά με τους Ναούς της αρχαιότητας που εκτός των άλλων φρόντιζαν για την αύξηση των κεφαλαίων τους και με ροζ υπηρεσίες προκειμένου να τα δανείσουν στην συνέχεια με έναν συμπαθητικό τόκο.
Ο πιο φημισμένος για τον χαμηλό του τόκο (10%) ήταν ο Ναός του Απόλλωνα στην Πελοπόννησο. (*5)
Υπήρχαν τραπεζίτες και τότε! Στην Κόρινθο ο Φιλοστέφανος δεχόταν πελάτες φημισμένους σαν τον Θεμιστοκλή (η εξουσία πάντα στις τραπεζικές αυλές), ενώ ο Διογένης πριν το φιλοσοφήσει διεύθυνε την ποντιακή τράπεζα της Σινώπης!
Στο πιθάρι κουβαλούσε αμαρτίες, όχι αλλωνώνε…αλλά μια δική του, την παραχάραξη του τοπικού νομίσματος! (Δεν είχε καταλάβει, είπε, τον χρησμό του μαντείου Δελφών που του απαντούσε ότι “μπορεί να παραχάραξει το πολιτικό νόμισμα»)
Στην εποχή του Σόλωνα τα ενεχυριασμένα αγροτεμάχια είχαν για σημάδι μαρμάρινα κολονάκια και ήταν τόσο πολλά, που με ένα drone το Λεκανοπέδιο θα φαινόταν κάτασπρο. Αν στο νομιμοποιημένο αυθαίρετο βρήκατε τέτοιο κολονάκι κρατήστε το, ήταν κόκκινο δάνειο της εποχής.
Βέβαια με την Σεισάχθεια, πριν την κάνουν κόμμα, λύθηκαν κάποια προβληματάκια αλλά προσωρινά. Κάτι δημόσιες σπατάλες, έργα τύπου ολυμπιακών αγώνων, πολεμικές συρράξεις, εμφύλιες διαμάχες, κατακτήσεις, εξανδραποδισμοί που υπήρχαν ανέκαθεν, επανέφεραν τα προβλήματα.
Κουτσομπολιό – Ο Σόλωνας, λέει ο Κυριάκος Σιμόπουλος, ειδοποίησε τους φίλους του να δανειστούν με εγγύηση την ελευθερία τους λίγες μέρες πριν κατάργηση τον νόμο…(*6)
Αυτά για να μην κατηγορείτε μόνο τους σύγχρονους νομοθέτες!
2. Η ΡΩΜΗ
Στην Ρώμη το 326 πΧ ψηφίστηκε επίσης Νόμος που καταργούσε την υποδούλωση των οφειλετών και ο Λίβιος το θεώρησε σαν “την δεύτερη γέννηση του Ρωμαϊκού Λαού”. Δεν κράτησε και εκεί για πολύ όμως…
Η οικονομία της Λεγεώνας εξάπλωσε τα ρωμαϊκά νομίσματα που ξεκίνησαν να κόβονται στον Ναό της Μόνεας (money you know) Ήρας, σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Με αυτά αμείβονταν οι λεγεωνάριοι για να καλύπτουν τις ανάγκες τους στην Ευρώπη, Ασία, Αφρική, επιβάλλοντας και με την δύναμη των όπλων το ισχυρότερο διεθνές νόμισμα. (*7)
Η επανάσταση των δούλων το 73 πΧ στην Ιταλία, εκτός των άλλων είχε και μια σημαντική ιδιαιτερότητα, έκοψε δικό της νόμισμα στις απελευθερωμένες περιοχές! Χαίρε Σπάρτακε!
Οι μελλοθάνατες κότες και κόκορες σε χαιρετούν! Είσαι ο μόνος που αξιοποίησες τις οικονομικές και στρατιωτικές γνώσεις σου, για καλό σκοπό χωρίς όφελος…
Γνωστός δανειστής της Ρωμαϊκής περιόδου ήταν ο Κράσσος, ο νικητής στρατηγός του Σπάρτακου.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως ο Κράσσος, ο Κροίσος της Ρώμης, που θεωρείτε ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους που πέρασαν από την γή, συσσώρευε τα πλούτη του (*8).
Δάνειζε εύκολα, με μια προϋπόθεση, ότι η επιστροφή των χρημάτων θα γινόταν όποτε αυτός θα έκρινε σκόπιμο (πολύ αργότερα ανακαλύφθηκε το πολύτιμο εργαλείο, οι …“εταιρείες αξιολόγησης”).
Στόχος των τοκογλύφων δεν ήταν και δεν είναι μόνο η επιστροφή του χρήματος, άλλα και η κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων με τις πολλαπλάσιες αξίες (δημόσιες ακίνητες περιουσίες, υποδομές, δίκτυα, ιδιωτικές με“κόκκινα” δάνεια κ.α.).
“Η βεβαιότητα ότι το χρήμα μπορεί να εισπραχτεί εξαφανίζει την επιθυμία για την είσπραξη του.” (*9) Α.Μ. Ανδρεάδη
Ο λεγάμενος, που ήταν και μέλος της πρώτης τριανδρίας με τον Καίσαρα, είχε ιδιωτική πυροσβεστική υπηρεσία και κατόρθωσε με κάποιες “τυχαίες” φωτιές να περάσει στην ιδιοκτησία του το κέντρο της Ρώμης (σαν το city του Λονδίνου).
Το 55πΧ η χάρη του έφτασε στον Ναό του Σολομώντα για να σηκώσει θησαυρό, μετά όμως τον περίμενε οικτρό τέλος από τους Πάρθους (Ιράν) που ασήμωσαν το μισητό κρανίο του για να πίνουν και να τον θυμούνται. (Αν και όλα σήμερα φαίνονται “τακτοποιημένα”, λέτε οι Ιρανοί να είναι πάλι αστάθμητος παράγοντας;)
Την εποχή εκείνη η ζωή στην Μέση Ανατολή κυλούσε περίπου σαν ταινία των Monty Pythons στο “Life Of Bryan” (δεν είσαστε μάζα—δεν είμαστε μάζα)! Οι μάζες αναζητούσαν την λύση εξ ουρανών και κάποιοι την βρήκαν.
Η πρώτη πράξη αντίστασης ενάντια στην συμπαθή τάξη των αργυραμοιβών, δεν θα το πιστέψετε, ήταν αυτή του Ιησού του Ναζωραίου, όταν γύρισε ανάποδα τις μπάνκες στον Ναό που αντάλλασσαν δύο αργυρά νομίσματα με εικόνα αυτοκράτορα, με ένα χωρίς εικόνα, προκειμένου να είναι αποδεκτή η ιερή προσφορά.
Η ρήση του “μετατρέψατε τον οίκον του Θεού σε οίκον εμπορίου” δεν αφορούσε λοιπόν τους πολύχρωμους πλανόδιους που στήνονται μέχρι και σήμερα στις ιερές πανηγύρεις, αλλά τους αργυραμοιβούς!…Ας αποκαταστήσουμε λοιπόν ιστορικά τους πρώτους και ας φυλάμε τα ρούχα μας από τους δεύτερους , τους αθεόφοβους!
3. Η ΜΕΣΗ (η οικονομία των σκοτεινών χρόνων)
Μέχρι να ψηφιστεί στο Καπιτώλιο η αλλαγή της θρησκείας του Διός με την νέα, όπως την περιγράφει ο Gibbon (*10), μεσολαβούν 300 χρόνια κατά τα οποία το κέντρο βάρους της αυτοκρατορίας γέρνει προς την ανατολή όπου οι πιο ετοιμοπόλεμες λεγεώνες επιβάλλουν τον έναν αυτοκράτορα μετά τον άλλον.
Τα στρατεύματα στην ιταλική χερσόνησο εκφυλίζονται και μικρόσωμοι πολεμιστές χωρίς τακτικές και πειθαρχία αποδεκατίζονται από τους Ρωμαλέους Γότθους, τους “γενναίους του βορρά”. (*11)
Οι ψηλοί ξανθοί με γαλανά μάτια του Αλάριχου με τις ευλογίες του Θεοδόσιου Β και του ευνούχου πρωθυπουργού Ρουφίνου (από τότε υπήρχε η συνήθεια να κόβουν τα «μπαλάκια» των πρωθυπουργών…) έθεσαν τις βάσεις της κυριαρχίας τους.
Διδασκόμενοι από τον ίδιο τον εχθρό διοίκηση και κατασκευή οπλισμού, κατεβαίνουν στην βαλκανική σφάζοντας από Θεσσαλονίκη μέχρι Πελοπόννησο, όπως ο “Μέγας” τους παρότρυνε, με συνοδεία ψαλμωδιών φανατικών Αρειανιστών «τρελοκαλόγηρων».
Αυτοί ήταν οι εικονομάχοι χριστιανοί που δεν αφήσαν Ελληνικό ναό και άγαλμα όρθιο, δεν ήταν οι τοπικές ορθόδοξες κόβες όπως υπονοούν οι δυτικοί ιστορικοί για να αποποιηθούν τις ευθύνες του χιλιετή Μεσαίωνα που ακολούθησε από την κατάκτηση τους.
Ο Bryan Ward-Perkins, αναφέρει “έπρεπε να περάσει μία χιλιετία για να επανέλθουν οι κάτοικοι, στο αρχικό μέσο επίπεδο διαβίωσης”. (*12) (Σε αντίθεση με ιστορικούς, επιδοτούμενους από Ευρωπαϊκά προγράμματα που ισχυρίζονται ότι η δυτική κατάκτηση “έφερε ήπιο μετασχηματισμό”…)
Ο Μέγας Κάρολος, ο περίφημος Καρλομάγνος, για να στεφθεί πρώτος αυτοκράτορας της δύσης, έπρεπε να λύσει δύο θέματα. Να μάθει να βάζει την τζίφρα του και να «λαδώσει» τον επιτετραμμένο του Θεού στην γη, Πάπα.
Για το πρώτο ξενυχτούσε σαν να έδινε πανελλήνιες και για το δεύτερο ζήτησε την βοήθεια του κοινού των δανειστών! Και ω θεία σύμπτωση από τους ίδιους είχε ζητήσει και ο Πάπας το «αντίδωρο» της Σιμωνίας για τους εκλέκτορες που τον εκλέξανε.
Τα αργύρια και τα χρυσά από την μια τσέπη των δανειστών βγήκανε και στην άλλη μπήκανε περνώντας από τα χέρια της επίγειας και της επουράνιας εξουσίας, δένοντας τα με γόρδια δάνεια. Αυτή η τεχνογνωσία πλανητικής διακυβέρνησης έφτασε μέχρι τις μέρες μας!
Στον μεσαίωνα, πιο sic “υστερορωμαϊκά χρόνια” (*13), τα νομίσματα εκδίδονταν από βασίλεια, βαρονίες, φέουδα και η ανταλλακτικότητα τους συνέχισε να εξαρτάται από την περιεκτικότητα τους σε πολύτιμο μέταλλο, με την εγγύηση από τις φατσούλες στην όψη και τα οικόσημα όπισθεν. Άρα όσοι είχαν τα μέταλλα είχαν και τα «χτένια» των εξουσιών.
Με στόχο το πλιάτσικο επέστρεψαν ντυμένοι σταυροφόροι και αιφνιδίασαν και εξαφάνισαν το Βυζάντιο, όπως και την Μέση Ανατολή, ανοίγοντας πόρτα και αργότερα κερκόπορτα, στις νέες αυτοκρατορίες, έτοιμες για νέες οικονομικές συνθήκες και δάνεια αλλά κυρίως οργάνωση του διμεταλλικού νομίσματος.
Μετά τους πρώτους Ναούς, τον 12ο-13ο αιώνα σημαντικό μέρος των χρηματοπιστωτικών αναλαμβάνουν οι Ναΐτες.
Δεν ήταν ο θείος Μήτσος που ανακάλυψε τις επιταγές, αλλά αυτοί οι άγιοι πολεμιστές που μετά την επιταγή του Θεού, εξαργύρωναν από μια χώρα σε άλλη και όλες αυτές που εξέδιδαν (πρωτόλεια Banknotes) για την ασφάλεια των ταξιδιωτών, με αμοιβή φυσικά!
Παρόλο που δεν άφησαν ακάλυπτες εξοντώθηκαν από τον Φίλιππο τον Ωραίο και τον Πάπα Πιο μια Παρασκευή και 13, ρωτήστε όμως τον Ντάν Μπράουν (*14) για περισσότερα, εγώ θα σας μιλήσω για τους “ Μελισσοκόμους”!!
4. Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ (του χρήματος)
Το 1472 ιστορική χρονιά! Ενώ στο Άμστερνταμ το Δημοτικό Συμβούλιο απαγορεύει τον χιονοπόλεμο, στην Σιένα ιδρύεται η πρώτη τράπεζα του κόσμου (με σύγχρονα χαρακτηριστικά) «Banka Monte di Pashi di Siena”.
Μια πρόσφατη δημοσιογραφική έρευνα βρήκε τους απογόνους των ιδρυτών να παραμένουν οι πλουσιότεροι 550 χρόνια μετά(*15)… Να ήταν μόνο αυτοί;
Και ενώ οι βασιλείς, ευγενείς και φεουδάρχες πετούσαν καπάκια στο βαρέλι της ιστορίας μέχρι να ωριμάσει το Jack, τίποτα δεν έμενε στην τύχη του. Όλοι οι προηγούμενοι, που ήταν αμόρφωτες καρικατούρες του Καίσαρα, το μόνο που είχαν κατανοήσει από την εκπεσούσα Ρώμη, ήταν η χλιδή και η άσκηση βίας στους αδυνάτους. Και οι αδύνατοι που (ενίοτε) έχουν ψυχή ξεσηκώθηκαν, αλλά οι εξεγέρσεις των αγροτών που έγιναν στην Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, είχανε το ίδιο τέλος με τον Γουλιέλμο Τέλο.
Η πανώλη (1350-1400) καταφέρει ήδη να μειώσει σημαντικά τις αξίες γης των ευγενών, αλλά κυρίως τον πληθυσμό των κατώτερων τάξεων τις Ευρώπης και την ανεργία…
Την ίδια εποχή στην Θεσσαλονίκη είχαμε την δεκαετή “κομούνα” κατά Κορδάτου ευαγγέλιο (*16). Τους συντρίψανε όμως, τους κατασφάξανε, οι ενωμένες δυνάμεις των Βυζαντινών αντιμαχόμενων διεκδικητών του θρόνου με την βοήθεια Τούρκων και Σλάβων μισθοφόρων, για να μην εξαπλωθεί η πανώλη της άμεσης δημοκρατίας.
Οι αγρότες της Γερμανίας, το 1524 είχαν το θράσος να απαιτήσουν δικαιώματα συμμετοχής στην διακυβέρνηση. Από τις 300 χιλιάδες που επαναστάτησαν, οι 100 χιλ. εξολοθρεύτηκαν με την «Ευγενική» χορηγία Ιπποτικών μαχαιριών και ξεχάστηκαν από τους ανθρώπους και την ιστορία που ασχολείται με πιο ουσιαστικά πράγματα για εμάς τους κοινούς θνητούς, τις διάδοχες και τους έρωτες των βασιλιάδων.
Στην Ελβετία μια νικηφόρα εξέγερση των χωρικών του 1653 είχε το…παράλογο αίτημα της μείωσης των φόρων και την εναντίωση στην κλοπή που γινόταν με την υποτίμηση του χρήματος.
Κατέληξε όμως σε ολοκληρωτική σφαγή τους από τα στρατεύματα των ευγενών φεουδαρχών που επιστρέψανε για εκδίκηση, ένα μήνα μετά και παρά την συμφωνία ανακωχής που υπογράψανε ηττημένοι με τον αγρότη ηγέτη Niklaus Leuenberger.
Ούτως η άλλως θα πείτε δεν φορούσαν παντελόνια…τι συμφωνία να τηρήσουν. Βρήκαν τους γεωργούς στα χωράφια άοπλους να φροντίζουν για την επιβίωση τους.
Η αγαπημένη ρήση του Τσόρτσιλ για τον αιφνιδιασμό ήταν «να τους πάρουμε τα ρούχα την ώρα που κάνουν μπάνιο» και αφορούσε εξεγερμένους εργάτες…
Αυτές οι εξεγέρσεις αναφέρονται ενδεικτικά για να συνδέουμε το παρόν με το παρελθόν και να είμαστε προσεκτικοί στο μέλλον…Οι “άρχοντες των δαχτυλιδιών” έχουν γεμίσει την ιστορία με θύματα χωρίς κανένα οίκτο, γιατί τώρα να κάνουν εξαιρέσεις;
Με αυτά και μ΄ αυτά, φτάνουμε στο city του Λονδίνου που κάηκε μια αποφράδα ημέρα του “σατανικού” έτους 1666 (κάψτε το σενάριο αριθμολάγνοι αποκρυφιστές) καίγοντας μαζί τις ελπίδες των λίγο πριν επαναστατημένων πολιτών ενάντια στην βασιλεία..(*17)
Την μέρα εκείνη κάηκε και το πρώτο χρηματιστήριο του κόσμου που λειτουργούσε σε ένα καφέ με βασιλική εποπτεία.
Δυστυχώς ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες του με τις γνωστές επιπτώσεις στην “υγεία” μας. Το ίδιο “σατανικό” έτος συντελέστηκε μια συγκλονιστική ανακάλυψη που έμελλε να καθορίσει την ανθρωπότητα μέχρι τις ημέρες μας, ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη έκδοση χαρτονομισμάτων από την πρώτη Κεντρική Τράπεζα στον κόσμο που ήταν αυτή της Σουηδίας!
5. Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΓΛΙΑΣ – ΛΕΤΣ ΤΟΚ ΑΜΠΑΟΥΤ ΡΙΑΛ ΕΚΟΝΟΜΙ
Μια υγρή νύχτα του 1694 στο Λονδίνο πάρθηκε η απόφαση για την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας. 90 χρόνια μετά την αποτυχία του Guy Fawkes, 50 μετά την επιτυχία του O. Cromwell, με βασιλιάδες να εναλλάσσονται αποδημώντας από φυσικά και άλλα αίτια (Κάρολος Α, Κάρολος Β, Τζέημς Β, Ουίλλιαμ Γ’) 5 χρόνια μετά την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων, μια ομάδα ευγενών ιδιωτών αποφάσισαν να ενώσουν τα κεφάλαια τους και την τύχη τους (για κακή μας τύχη).
Ο ιδρυτής της, Πάτερσον, έπεισε τον Ουίλλιαμ Γ΄ της Ορέγης ότι θα εξασφάλιζε με ένα νέο τραπεζικό προϊόν την χρηματοδότηση των πολέμων του ενάντια στην Ισπανία και πήρε την έγκριση. Τραπεζογραμμάτια, η Banknote που λένε στην Καρδίτσα, εκδόθηκαν υποσχόμενα ότι ήταν “πληρωτέα επί τη εμφανίσει” η αγγλιστί “με την εγγύηση του Βασιλιά”.
Δηλαδή “αν ήθελες” έδινες στην μπάνκα τραπεζογραμμάτιο κι έπαιρνες το αντίτιμο σε διμεταλλικά νομίσματα (ασήμι χρυσό).
Αυτό το “αν ήθελες’ μας έκαψε. Γιατί “η βεβαιότητα ότι το χρήμα μπορεί να εισπραχτεί” είπαμε ότι “εξαφανίζει την επιθυμία για την είσπραξη του.” (*18)
Κι όσο ο κόσμος ήταν βέβαιος ότι υπάρχει χρυσός κι ασήμι, δεν εξαργύρωνε, ενώ το “Εθνικό” Νομισματοκοπείο δεν σταματούσε να τυπώνει “πληρωτέα επί τη εμφανίσει” και να τα κυκλοφορεί “επί τη ζητήσει δανείου” εννοείται χωρίς να ανταποκρίνεται σε χρυσό.
Αυτό ένα μικρό παιδί θα το αποκαλούσε “φούσκα”, ο Δίκαιος Αριστείδης “εξαπάτηση”, οι έγκυροι νομικοί και οικονομολόγοι το πιστοποίησαν σαν τραπεζικό κανόνα! Και επειδή οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους, όταν ο κοσμός έχανε την βεβαιότητα και έτρεχε να εξαργυρώσει στην κοντινή τράπεζα, τον “έπειθαν” με τα όπλα.
Αυτό το πλεονάζον χρήμα είχε (και έχει) σαν αποτέλεσμα τον πληθωρισμό (φούσκα δηλαδή), κι εδώ οι “επιστήμονες” έκαναν πάλι υπέρβαση και αποφάνθηκαν ότι υπαίτιοι ήταν αυτοί που το ζητούσαν και όχι αυτοί που το εξέδιδαν…
Ο Μαρξ άραγε τι να λέει για όλα αυτά στο “Κεφάλαιο” του; Μάλλον έλειπα από το μάθημα, γιατί δεν είδα καμιά συγκροτημένη αναφορά για το τραπεζικό σύστημα των καιρών του.
Ας επιστρέψουμε να δούμε πως η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας, που έφερε αυτή την καινοτομία, κατόρθωσε να πείσει τους πελάτες της. Το πλεονάζον σε κυκλοφορία χρήμα προερχόταν είπαμε κυρίως από την αντιστοιχία του σε δανεισμό, άρα σε συμβάσεις με εγγυήσεις.
Οι εγγυήσεις του Βασιλιά (που κάθισε στον θρόνο με την βοήθεια του Θεού και άλλων τοπικών δυνάμεων) προς τους δανειστές Τραπεζίτες για τα υποσχετικοτραπεζογραμμάτια, ήταν η περιουσία της επικράτειας και φυσικά η λεία των πολέμων που ακολούθησαν όχι τυχαία, ουκ ολίγοι εις τον αριθμόν. Και στην Καντόνα σφάζουν ακόμα…
Στην επί διακόσια χρόνια προστατευόμενη Αγγλική οικονομία, με τους τεράστιους δασμούς στις εισαγωγές, δεν χρειαζόταν και πολλά μαγικά για να κυκλοφορήσει το τραπεζογραμμάτιο εντός της επικράτειας και να καθιερωθεί ως συναλλακτικό μέσο.
Οι απλοί πολίτες δεν απολάμβαναν βέβαια τα αγαθά του υπόλοιπου κόσμου που κατέφθαναν στα βρετανικά λιμάνια, γιατί λόγω κόστους προοριζόταν για ακριβά σερβίτσια και μεταξωτούς κώλους.
Εννοείται ότι από τις άλλες χώρες «οι ισχυροί» απαιτούσαν αγορές με “ανοιχτά πόδια”- ελευθερία εμπορίου- προκειμένου να διεισδύσουν. Σε περίπτωση “έλλειψης πνεύματος συνεργασίας” τα εξελιγμένα τους όπλα διακόρευαν τα σύνορα, υποδούλωναν, διάλυαν ιδιαίτερους πολιτισμούς (μέχρι και με όπιο). Ινδία, Κίνα, Αμερική, Αφρική, Αυστραλία…
Στις ΗΠΑ όμως ο πρόεδρος Γκραντ (βόρειος στρατηγός) αρνήθηκε λέγοντας ¨ Θα απελευθερώσουμε κι εμείς το εμπόριο μετά από 200 χρόνια, αφού εκμεταλλευτούμε πρώτα τα οφέλη του προστατευτισμού» (*19)
Ο στρατηγός άφησε “προίκα” αρκετά χρόνια ακόμη (έως 2070) μέχρι να ανοίξει η αγορά στις ΗΠΑ. Μια αγορά που οργανώθηκε από τους “Ληστοβαρώνους” (welcome ΤPPA ).
Οι “Ληστοβαρώνοι”, οι πρώτοι Ευγενείς (ιδιοκτήτες) Άποικοι των Νέων Χωρών (*20) (Τόμας Πικετυ), έθεσαν τις βάσεις της νέας οικονομίας, σύμφωνα τις αξίες τους. Ληστεύανε και μοιραζότανε τα πλούτη των ιθαγενών, διαιρώντας και σφαγιάζοντας χωρίς οίκτο, που όπως είπαμε πότε και πουθενά δεν έδειξαν.
Πόσα εκατομμύρια θυμάτων έπρεπε να καταμετρηθούν, πόση δυστυχία, χωρίς καμιά δικαιολογία, έστω ένα πρόσχημα τύπου σημερινού πολιτισμένου κόσμου ,« είχαμε λάθος πληροφορίες ότι έχετε χημικά όπλα κ. Σαντάμ», «ακούσαμε ότι κάνατε γενοκτονίες κ. Μιλόσεβιτς».
Με μια άλλη ματιά αυτό που αποκάλεσαν παγκόσμια οικονομία δεν ήταν παρά «ο κλέψας του κλέψαντος».
Αν υπάρχει κάποιος διαχρονικός οικονομικός κανόνας είναι αυτός που διατύπωσε σερ Τ. Γκρέσσαμ (5 αιώνες πριν), ότι το “κακό” χρήμα διώχνει πάντα το καλό απο την κυκλοφορία.
Όμως τα επόμενα 100 χρόνια η Τράπεζα της Αγγλίας αφενός κατόρθωσε να πείσει για την διασφάλιση των συναλλαγών και να κυριαρχήσει το τραπεζογραμμάτιο της, αφετέρου μάζεψε τα περισσότερα ασημοχρύσαφα σε σεντούκια και θησαυροφυλάκια τύπου Σκρούτζ.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Αμ δε….
Όταν παράγεις προϊόντα συνολικής αξίας 1000 μονάδων και κυκλοφορείς τραπεζογραμμάτια 1000 μονάδων έχεις σταθερή οικονομία (κάτι τέτοιο πίστευε ο Ρικάρντο), όταν όμως κυκλοφορήσεις περισσότερα από την αξία των παραγόμενων τι έχεις; Πληθωρισμό…
Ανεβαίνουν οι τιμούλες! Γιατί άραγε; Φταίνε οι παραγωγοί που τα προϊόντα είναι λιγότερα η οι Τραπεζίτες που τυπώνουν περισσότερα χαρτάκια; Καλά αυτό που θα έλεγε ένας άσχετος θα ήταν οι “Τραπεζίτες”, οι … οικονομολόγοι το σκέφτονται ακόμη σαν το άλυτο πρόβλημα του αυγού με την κότα! Σιγά μην πούνε τον Μάγο μαλάκα (δις)
Μια και αναφερθήκαμε στους Μάγους, τι λέτε να κάνουν οι άνθρωποι για να διορθώσουν το προβληματάκι που δημιουργούν με την υπερέκδοση χρηματικών αξιών που γεννούν τυπογραφία, μέσω έκδοσης δανείων τόκων και παραγώγων; Τι..; Τι; “Οικονομικές Κρίσεις!” Welcome to the show!
Ο J.K. Galbraith (*21) (prof. Harvard, Berkeley etc) αναφερόμενος στους κινδύνους του νομισματικού επιτεύγματος της εποχής 18 ου -19ου αιώνα, είπε: «Το πιο επικίνδυνο απ’ όλα ήταν η δημοκρατία. Η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας ήταν όργανο μιας κυρίαρχης τάξης.
Μια από τις εξουσίες που η τράπεζα έπαιρνε από την κυρίαρχη αυτή τάξη ήταν το να επιβάλει δυσκολίες. Μπορούσε να κατεβάσει τις τιμές και τους μισθούς και να αυξήσει την ανεργία. Αυτά ήταν τα διορθωτικά εργαλεία όταν εξαφανιζόταν ο χρυσός και όταν η ευφορία ήταν υπερβολική.”
Χρυσά μου ψαράκια και συνμέλισσες σας θυμίζει κάτι, σας αγγίζει καθόλου;
Μα φυσικά για αυτό η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ έχουν λόγο για τις συντάξεις της γιαγιάς, τα φάρμακα του παππού, την ανεργία του αδελφού, το κόκκινο δάνειο του απελπισμένου πατέρα… Η μήπως είστε από αυτούς που πιστεύουν ότι έχουμε λαϊκή κυριαρχία και συρρικνώθηκαν οι εξουσίες των τραπεζιτών (τους ξένους, τους πραγματικούς εννοώ- -οι ντόπιοι βλέπουν μέχρι την πλώρη των πολυτελών τους γιοτ);;
Με την βιομηχανική επανάσταση ο Άνταμ Σμίθ και η παρέα των οικονομολόγων, θεώρησαν ότι έληξε το πρόβλημα της αξιόπρεπους διαβίωσης των πολιτών. Η απάντηση που έλαβαν ήταν αρνητική.
Οι κύκλοι ευδαιμονίας και στερήσεων, είναι βασικό μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος για υποταχτικούς υπηκόους. “ Δώσε στον λαό έναν κακό ηγέτη και θα αποζητά έναν καλύτερο, δώσε στον λαό έναν καλό ηγέτη και θα θέλει να κυβερνήσει ο ίδιος” (*22)
Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς “στήνεται” με ένα ψεύτικο πραξικόπημα αλά Τούρκα, με εκλογές American Beauty, “διαλέξτε μεταξύ ενός ιδιόρρυθμου και μιας που δεν θα ψηφίζατε με τίποτα», με πλήρη ταπείνωση όλου του πολιτικού συστήματος αλά Ελληνικά, με πόλεμο, με πολιτικές δολοφονίες , με διασυρμό…Δεν τα λεν οι συνωμοσιολόγοι αυτά αλλά, η ιστορία.
Στο Παγκόσμιο Καζίνο υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι και κάποιοι πάντα κερδισμένοι, η Μπάνκα! Και η Οικονομική επιστήμη που είναι; Δεν τα προβλέπει βάση των υπέροχων θεωριών της;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη “φούσκα” από αυτό που αυτοαποκαλείται “οικονομική επιστήμη”. ΟΚ! Σαν ανωτάτη λογιστική θα μπορούσε να σταθεί, σαν σχολή ερμηνείας τυχερών παιγνίων επίσης (εξού και οι “gamer”).
Όταν οι ομάδες συμφερ-όντων αποφασίζουν τους κανόνες σε οβάλ γραφεία δεν υφίσταται επιστήμη. Τότε γίνονται χρήσιμοι οι “σουπιές επιστήμονες” που αμολούν το μελάνι τους για να θολώσουν τα νερά της μεγάλης ψαριάς. Και λένε, λένε, για την ταμπακιέρα όμως ουδείς. Σιγά μην πούνε τον μάγο μαλάκα (τρις)!
6. ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟΙ
Όπου υπάρχει το φαινόμενο της παλίρροιας ακολουθεί και η άμπωτη, έτσι και οι οικονομικές κρίσεις έπονται των “παχιών αγελάδων’. Για θυμηθείτε, πότε έγινε πλούσιος ο Φαραώ, στην περίοδο των παχιών αγελάδων η των ισχνών; Δεν σας λέω!
Θα σας πω όμως γιατί αποκάλεσα “Μελισσοκόμους” τους Μάγους διαχειριστές του Πλανήτη!
Επειδή “Μελισσούλες” είμαστε εμείς που ζούμε σε κυψέλες με διαφορετικές σημαιούλες, τις αποκαλούμενες εθνικές οικονομίες. Παράγουμε το πολύτιμο μέλι, ενώ με την μορφή δανείων παίρνουμε τα βελτιωτικά μέχρι την εποχή που οι Μελισσοκόμοι θα το τρυγήσουν.
Για να υπάρχουμε και στην επόμενη παραγωγή θα μας αφήσουν λίγο μέλι στην κηρήθρα, ενώ οι πιο ασθενείς οργανισμοί θα εγκαταλείψουν την ζωή συμβάλλοντας στην ευγονική εξέλιξη του είδους “παραγωγική μέλισσα χωρίς συναισθήματα και ασφαλιστική κάλυψη’’.
Στο “Brave New World” (*23) περιγράφεται η ιδανική κοινωνία με κάστες που προκύπτουν σε πειραματικούς σωλήνες!! (βολικοοό).
Σχεδόν όλοι νομίζουμε ότι η Βασίλισσα Μέλισσα γεννιέται γαλαζοαίματη.
Μπορεί στα χταπόδια να συμβαίνει, στους ανθρώπους δεν ξέρω…αλλά στις μέλισσες σίγουρα όχι!
Η βασίλισσα δεν γεννιέται, αλλά γίνεται από απλή εργάτρια. Όχι γιατί της λύνει τα μάγια κάποιο πριγκιπόπουλο με φιλάκια, αλλά λόγω της ειδικής διατροφής που της χορηγούν οι άλλες.
Θα μεταβαλλόταν αλήθεια η κοινωνική οργάνωση μιας κυψέλης ,αν δεν μάζευαν το μέλι της; Θα την περνούσαν όλες βασιλικά;
Ένα είδος μέλισσας που ζει σε αυτάρκεια διαφέρει σε δύο πράγματα, ζει αυτόνομα και δεν συσσωρεύει. Ότι δεν συσσωρεύει όμως δεν είναι εκμεταλλεύσιμο …
Οι κηφήνες –τώρα δικαιώνονται!! (πληροφορία: κακές γλώσσες λένε ότι στα αρχαία Ιλλυρικά «γκριρ» σημαίνει σφήκα –και από εκεί πιθανόν να προέρχεται το greece και Γραικός – γιατί θεωρούσαν ότι οι Έλληνες «τσιμπούσαν» χωρίς να παράγουν).
Ο Homo Sapiens οπαδός του «dum spiro spero” θέλει αποκούμπι για τα γηρατειά, ένα καλό νοσοκομείο, έναν αξιοπρεπή θάνατο. Αυτό για τους Φαραώ σήμαινε Πυραμίδες, ενώ για τους δούλους που τις έφτιαχναν, φόβο, μην μείνουν άταφοι και δεν ξαναζωντανέψουν.
Ο θάνατος τους ένωσε να οργανώσουν τα πρώτα «σωματεία» για αλληλεγγύη.
Αντίθετα με τα σημερινά σωματεία που οργανώνουν τον αναξιοπρεπή θάνατο των μελών τους …
Στην αρχαία Τζια όμως δεν φοβόταν τον θάνατο, μόλις έφταναν τα 70 και δεν μπορούσαν να κατέβουν στην Καρθαία, ρουφούσαν ένα λάιτ Κώνειο, μάλιστα χωρίς εισαγγελική παρέμβαση γιατί ήταν «Κέας Νόμιμον». Μια ανάλογη πρόταση σήμερα θα χαροποιούσε τους θεσμούς για πλεόνασμα…
Πόσο όμως κρατάει η διάρκεια των οικονομικών κρίσεων. Έχει κάποια απάντηση κανείς; Αστρολόγος, καφετζού, χαρτορίχτρα; Πολιτικούς και οικονομολόγους δεν ρωτάμε, αυτοί θα απαντήσουν σαν μετά Χριστόν προφήτες, με σύνθετες, η αυτονόητες διαπιστώσεις τύπου Τσόμσκι.
Εδώ τον λόγο έχει πάλι ο Δάσκαλος ο J.K. Galbreith (που δεν ευθύνεται για τους μαθητές του, ούτε για τους απογόνους του…). Αναφερόμενος στους κύκλους ευφορίας και πανικού στην οικονομία γράφει: (*24)
“ Η διάρκεια τους έφτασε να συμφωνεί με τον χρόνο που χρειαζόταν για να ξεχάσουν οι άνθρωποι την προηγούμενη καταστροφή- για να πεθάνουν κακοφημισμένες οι οικονομολογικές μεγαλοφυΐες της μίας γενιάς και να αντικατασταθούν με καινούργιους τεχνίτες, που οι ένοχοι και οι αθώοι θα μπορούσαν να πιστέψουν πως αυτή την φορά διαθέτανε στ’ αλήθεια το χάρισμα του Μίδα”
Τόσο απλά και τόσο επιστημονικά!
Ποιος θυμάται τις “φούσκες” του 18ου-19ου και τους διεθνείς περιώνυμους απατεώνες (Νοτίων θαλασσών, Ελ Τοράντο, Διώρυγα Παναμά, κ.α.) την κρίση του 1840, του 1897, του 1929, του 1932, τους πόλεμους Α’ και Β’, Χιροσίμα Ναγκασάκι, σκάνδαλα ENRON, Lehman Brothers, μέχρι τον περίφημο Συριακό Πόλεμο που παρά τις εκατοντάδες χιλιάδων αναλυτών δημοσιογράφων, δεν γνωρίζουμε ακριβώς μεταξύ ποιων γίνεται.
Μήπως θυμάται κάνεις ποιος κέρδισε την μάχη στο παλιό Παρίσι της Μέσης Ανατολής , την κατεστραμμένη Βηρυτό; Οι δεξιοί φαλαγγίτες Χριστιανοί , η οι αριστεροί Μουσουλμάνοι ;
Ας μεταφερθούμε και στην σύγχρονη Ελληνική “Επικράτεια”. Τεστ μνήμης…
Α’ Οικονομική Κρίση, δάνεια της επανάστασης 1821 (χαχαχα). Πρωθυπουργός Καποδίστριας δολοφονείται το 1831, τίποτα το περίεργο, έκτος από ότι τα στοιχεία της δολοφονίας του είναι διαβαθμισμένα (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) από I.S. της Μ. Βρετανίας. Βάζω σταγόνες συνωμοσίας για νοστιμιά! Ακολούθησε βαυαροκρατία με τοποτηρητή Βασιλιά.
Αλλά ας αφήσουμε “ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ’’ (*25)
να μας ξεναγήσει:
<< 1842 Ελλάδα
Εγγλέζος πρεσβευτής Λάυονς σε Πρεσβευτή Αυστρίας:
“Πραγματικώς, ανεξάρτητος Ελλάς, αποτελεί παραλογισμόν……Περιμένω τώρα την 31ην Μαρτίου οπότε το τοκοχρεωλύσιον του δανείου καθίσταται απαιτητόν………Η χρεοκοπία επίκειται, σας βεβαιώ, και είμαι ευχαριστημένος”
1843
Μάιος: οι τρεις δυνάμεις, εγγυήτριες του `Ελληνικού δανείου υπογράφουν το πρωτόκολλο του Λονδίνου με απόφαση να επέμβουνε στα εσωτερικά να αναγκάσουν την κυβέρνηση να κάνει οικονομίες για να τους πληρώσει, και να τους παραχωρήσει επίσης τις εισπράξεις του τελωνείου Σύρας. Δηλαδή ανοιχτό οικονομικό έλεγχο.
Σεπτέμβριος 3. Επανάσταση του Συντάγματος, λαϊκές ελευθερίες, διώξιμο των Βαυαρών, σταμάτημα πληρωμής, του αμφισβητούμενου από την Εθνοσυνέλευση, δανείου που δεν πήραμε.
Οι τρεις δυνάμεις παραιτούνται του οικονομικού ελέγχου και προσπαθούν να σώσουν τον θρόνο.
1843-1847
Χρόνια με φοροκυνηγητό με αποσπάσματα που χρησιμοποιούσαν βασανιστήρια για αγρότες και πολίτες, ακόμη και με καυτό λάδι. Οι μεγαλοοφειλέτες όμως εξαφάνιζαν τα βιβλία εισπράξεων από το υπουργείο οικονομικών, σβήνοντας τα χρέη τους.
1847
Με αφορμή τα γεγονότα με τον Δον Πασίφικο, οι Εγγλέζοι επεμβαίνουν με μεγάλο στόλο και αποκλείουν το Λιμάνι του Πειραιά. Ζητούν υπέρογκη αστρονομική αποζημίωση για τις καταστροφές στα περιουσιακά στοιχεία του Άγγλου υπηκόου !! καθώς…. και τα νησιά Οινούσες και Ελαφονήσι.
Το τελεσίγραφο έταζε 24ωρη προθεσμία. Ο λαός ξεσηκώθηκε και ανάγκασε την κυβέρνηση να μην υποχωρήσει. Μαζί με τον Ελληνικό λαό ξεσηκώθηκαν και οι Ευρωπαίοι πολίτες ενάντια σε αυτόν τον πρωτάκουστο ληστρικό εκβιασμό. Και τιμά ιδιαίτερα τον Εγγλέζικο Λαό το γεγονός ότι ξεσηκώθηκε αγανακτισμένος για αυτόν τον εξευτελισμό που μια μεγάλη αυτοκρατορία θέλησε να επιβάλλει σε μια μικρή χώρα. >>
Ακριβώς για αυτό τον λόγο και σήμερα, τον πολυδιαφημισμένο Αιώνα της Επικοινωνίας, η λύση βρίσκεται στο κοινό όραμα των πολιτών της γης, χωρίς σύνορα μίσους, χωρίς φράχτες ΠΑΝΤΟΥ, αλλά με αξιοπρεπείς πατρίδες και αμοιβαίο σεβασμό σε κάθε πολιτισμό και δοξασία.
—————————————————
Οικονομική κρίση 1897.
Συγγρός, τραπεζίτης της εποχής με πολύ αγώνα για να αναλάβει μερίδιο έκδοσης χαρτονομισμάτων, αρμόδιος συμβουλάτορας του Βασιλέα Κωνσταντίνου Α’, “παίξανε” μαζί τα ομόλογα του Ελληνικού “Κράτους” στις διεθνείς αγορές αφήνοντας τα σαν “μουτζούρη” προς ίδιον όφελος, οδηγώντας έτσι την χώρα στην χρεοκοπία. Ο πρώτος έγινε λεωφόρος και ίδρυμα, ο δεύτερος έχει νοσταλγούς.
Πάγκαλος ο Α’. Αποκάλεσε κουραμπιέδες όσους νέους δεν στρατεύτηκαν στην προδομένη από τα γεννοφάσκια της Μικρασιατική εκστρατεία. Πιθανόν να αφορούσε και αυτούς που δεν στρατεύτηκαν με τους “οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”.
Σίγουρα όμως δεν αναφέρεται στην σειρούλα του στο στρατό που οπισθοχώρησε σε 24 ώρες ατάκτως στον επίσης στημένο Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο του 1897 συν Βασιλείς και τέκνα αυτών. (*26)
Αυτό ήταν το επιστέγασμα του “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” που οδήγησε την χώρα σε διεθνή έλεγχο πολεμικές αποζημιώσεις και εξόφληση των υπερτοκισμένων δανείων για τα επόμενα 100 χρόνια. Μέχρι το 1997 δηλαδή…
Για αυτό μετά ήρθε ο ανοιξιάτικος έρωτας του χρηματιστηρίου και της ευφορίας και ακολούθως το happy end της άλλης εφορίας, γιατί η έρωτες είναι σύντομοι.
Ο διάδοχος του, ο Πάγκαλος Β’ ο “Μαζιταφαγαμενιστής”, μετέτρεψε την ατομική ευθύνη των διαχειριστών της εξουσίας σε συλλογική. Τον ζήλεψε μέχρι και ο Βενιζέλος ο Νεότερος, γνωστός νομοθέτης-παραθυροποιός.
Καλά αυτά τα θυμάστε είναι φρέσκα …
Σίγουρα θυμάστε ποιοι υπογράψανε τα μνημόνια και με τι σειρά!
Ήταν οι ίδιοι και γόνοι αυτών που δανειζόταν για ανάπτυξη “για το καλό μας” από τους γνωστούς “Κράσσους”.
Σίγουρα θυμάστε ποιοι έκαναν “δωρεά” τα αποθέματα των ασφαλιστικών μας ταμείων με μορφή επένδυσης σε κάτι “ξένα ιδρύματα”.
Τι έγινε γλυκά μου χρυσοψαράκια τρέχουμε να προλάβουμε τις “ρυθμίσεις”; Θα τους δούμε και αυτούς σε δρόμους αργότερα; Ραντεβού “Γιάννου Παπαντωνίου με Πέτρου Δούκα” γωνία …θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές.
Όταν το Ρίο -Αντίριο πίσω μας θα κόβεται…
Βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια, πάνω από σταθμούς…
Θα (ξανά)πάρουν τα δίκτυα (ΟΣΕ – ΟΤΕ – ΔΕΗ – ΕΘΝ. ΟΔΟΥΣ κλπ) αντί πινακίου φακής γνωστοί επενδυτές, έτοιμα αναβαθμισμένα πριν προλάβουν να αποσβέσουν τα δάνεια τους. Έτσι ακριβώς έγινε και παλιότερα κι έτσι θα γίνεται, σαν τον μύθο του Σισύφου.
Γιατί όπως λέει ο ποιητής
“Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.”
όμως αλήθεια…
“Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες;
οι κραυγές
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών; ”
Γιατί αν δεν γίνανε
Θα είμαι εδώ να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές…
(συνεχίζεται)
ΥΓ.
1 Η συνοπτική αυτή ιστορία του χρήματος “Τω αγνώστω Θεώ”, αποτελεί μια βάση για τα εξειδικευμένα θέματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν προσεχώς…
ΥΓ.2 Τα επόμενα θέματα λοιπόν θα αφορούν:
1) “Η πάλη των τάξεων”-επαναπροσδιορισμός για να διακρίνουμε φίλους και εχθρούς
2) Το “μεταναστευτικό” από τις δύο όψεις του νομίσματος
3) Η Ελληνική οικονομική κρίση με τα μάτια ενός εξωγήινου 4) ο Έρωτας του πολέμου ….κ.α.
ΥΓ.3. Η Βιβλιογραφία θα δοθεί με την ολοκλήρωση
