Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αλλά, βλέποντας τη βαθιά αφασία της ελληνικής κοινωνίας -εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία και με την χώρα να τελειώνει-, έχω αρχίσει να το βλέπω αλλιώς το θέμα.
Μου φαίνεται κάπως διασκεδαστικό πια όλο αυτό.
Δηλαδή, ακούω πια ανθρώπους να λένε «θα χάσω την δουλειά μου» –«εγώ να μην χάσω την δική μου δουλειά, για τους άλλους χέστηκα»– και σκέφτομαι «ας πρόσεχες, ζώον».
Ακούω ανθρώπους να λένε πως διαλύθηκαν οι ζωές τους αλλά να μην βγει η χώρα από το ευρώ, και σκέφτομαι πως είναι απλά καθυστερημένοι.
Εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία, άνθρωποι τσακώνονται ακόμα για τα κόμματα και περιμένουν να μιλήσει η …Δικαιοσύνη.
Αριστεροί πιστεύουν ακόμα πως ο Τσίπρας κάποιο σχέδιο έχει και όλα αυτά που έχει υπογράψει και εφαρμόζει είναι μέρος του σχεδίου -δηλαδή, πως οι πλειστηριασμοί είναι σχέδιο για την ανατροπή-, ενώ οι δεξιοί περιμένουν τον Μητσοτάκη να τους σώσει.
Καλά, είναι να πέφτεις κάτω από τα γέλια.
Δεν γίνεται να είσαι τόσο χαζός.
Δηλαδή, δεν γίνεται, ρε παιδιά.
Κι όμως, γίνεται.
Καλά, είμαι βέβαιος πια πως δεν υπάρχει κανένα δόγμα του σοκ στην Ελλάδα.
Το μόνο δόγμα που υπάρχει στην Ελλάδα είναι το δόγμα της ηλιθιότητας.
Περπατάμε χτες με έναν Γερμανό φίλο στο κέντρο της Αθήνας. Στους πιο κεντρικούς και «καθαρούς» δρόμους.
Κάποια στιγμή μου λέει με απορία «Καλά, πόσοι ναρκομανείς υπάρχουν στην Αθήνα;».
Του λέω «Δεν ξέρω, εγώ κοιτούσα τους ηλίθιους που είναι πολύ περισσότεροι».
Πάντως, όλη αυτή η αφασία και απάθεια των Ελλήνων με βοήθησαν να καταλάβω πού την πάτησαν οι Τούρκοι και έχασαν την Ελλάδα.
Το μεγάλο λάθος των Τούρκων ήταν που δεν είπαν στους Έλληνες «μας χρωστάτε 300 δισεκατομμύρια γρόσια και θα σας βάλουμε και ΕΝΦΙΑ».
Αν το είχαν κάνει αυτό οι Τούρκοι, ακόμα με τα φέσια θα ήμασταν.
