Απαιτούμε την επαναφορά και υπογραφή των κλαδικών συμβάσεων εργασίας – Κανένας εργαζόμενος κάτω από 751 ευρώ!
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και νέες
Όλες και όλοι στον αγώνα για σταθερή δουλειά με δικαιώματα.
Όλοι στο συλλαλητήριο του Π.Α.ΜΕ.
17 Οκτώβρη στις 6.30 μμ απέναντι από την πρώην Νομαρχία
Απαιτούμε την επαναφορά και υπογραφή των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, την αναπλήρωση των απωλειών μας! Κανένας εργαζόμενος κάτω από 751 ευρώ!
Δε μπορούμε να ζούμε με μισθούς ψίχουλα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, χωρίς δικαιώματα στη δουλειά!
Στις 17 Οκτώβρη καταθέτουμε το δικό μας πόρισμα!
Όλες οι οργανώσεις που μέχρι τώρα ξεπερνούν τις 400, σωματεία από κάθε κλάδο σε όλη τη χώρα, δεκάδες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα μεταξύ αυτών και το Σωματείο Γουνεργατών, συντονιζόμαστε, διεκδικούμε με ανυποχώρητο αγώνα την κατάργηση των αντεργατικών νόμων των τελευταίων ετών, την υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και κλαδικών συμβάσεων εργασίας.
Καταθέτουμε σχέδιο νόμου σε όλα τα κόμματα της Βουλής
(εκτός από τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής).
Απαιτούμε να συζητηθεί και να γίνει νόμος!
Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει!
Δυναμώνουμε το μέτωπό μας, απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου, που μας θέλει φτηνούς, ευέλικτους, χωρίς δικαιώματα.
Κυβέρνηση και Κουαρτέτο προσπαθούν να αλλάξουν προς το χειρότερο το ήδη βάρβαρο υφιστάμενο πλαίσιο στην αγορά εργασίας και ταυτόχρονα να κοροϊδέψουν τους εργαζόμενους ότι δήθεν αποκαθιστούν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και νομοθετούν υπέρ τους. Προτείνουν να διατηρηθεί για έναν ακόμα χρόνο το σημερινό άθλιο καθεστώς, με τους μισθούς των 586 και 511 ευρώ και στη συνέχεια τα μεροκάματα να διαμορφώνονται από μια «συμβουλευτική» επιτροπή, με κριτήριο την κατάσταση της οικονομίας, την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επεκτείνει την επίθεση στους μισθούς, στο κατώτερο μεροκάματο με στόχο την παραπέρα μείωση στο μέσο μισθό.
Φτάνουν στο σημείο ακόμα και τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας, που είναι λεφτά των εργαζομένων και που παίρνουν λιγότερο από 1/10 ανέργους, να το δώσουν κι αυτό δώρο στην εργοδοσία. Δηλαδή, στην κυριολεξία να πληρώνουμε για να δουλεύουμε.
Οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» και η «κανονικότητα» είναι η σύγχρονη δουλεία, η εκμετάλλευση σύμφωνα με τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων, δηλαδή η δουλειά χωρίς δικαιώματα, με μισθούς και μεροκάματα ψίχουλα, η εργασία χωρίς συμβάσεις, χωρίς δεσμεύσεις για τα αφεντικά.
Να πληρώνουν όσο και όποτε θέλουν και όταν είναι υποχρεωμένοι να καταθέτουν στο λογαριασμό των εργαζομένων μεγαλύτερο ποσό από το συμφωνηθέν, τους υποχρεώνουν να τα επιστρέψουν πίσω, να μην πληρώνουν υπερωρίες, να τους κρατούν όμηρους πληρώνοντας το ένσημο όταν δεν εργάζονται, με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να φορολογείται για εισοδήματα που δεν λαμβάνει, να μην μπορεί να μπει σε ταμείο ανεργίας και όταν ο εργαζόμενος βρει άλλη δουλειά να δηλώνει παραίτηση, δηλαδή να απολύουν χωρίς κόστος.
Θέλουν να έχουν τον εργαζόμενο ευέλικτο ανάλογα με τα συμφέροντα και το ύψος της κερδοφορίας τους, χωρίς εμπόδια από την οργάνωση και τη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων εκβιάζοντάς τους με την ανεργία που έχουν στην φαρέτρα τους.
Κατά τα άλλα κόπτονται ότι ενδιαφέρονται για τους γουνεργάτες και ότι αμείβονται καλά οι εργαζόμενοι στον κλάδο μας.
Λένε ψέματα! Οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό.
Η επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα εντείνεται συνεχώς. Οι εργαζόμενοι δίνουμε μαζική απάντηση αντεπίθεσης, να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Όλοι οι εργαζόμενοι συλλογικά μέσα από το σωματείο μας. Εχθρός μας είναι αυτοί που μας ρουφάνε το αίμα μέσα από τη δικιά μας παραγωγή, αυγατίζουν τα κέρδη τους ποδοπατώντας πάνω στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων, που αποκτήθηκαν με μεγάλους αγώνες και αίμα. Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μεγάλη δύναμη στα χέρια μας και πρέπει να την αξιοποιήσουμε δυναμικά, οργανωμένα για την ανάκτηση όλων των απωλειών μας, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.
Εμείς παράγουμε όλον τον πλούτο, εμείς πρέπει και να τον καρπωνόμαστε. Αυτόν τον προσανατολισμό πρέπει να έχει ο αγώνας μας. Δίνουμε συνέχεια, κλιμακώνουμε τους αγώνες μας με μαζικά σωματεία, πλάι στο εργατικό ταξικό κίνημα.
Μάχες μπορεί να χάνουμε, αλλά τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε. Για μας και τα παιδιά μας.
