Η ιστορία ζωής της Θεοδότας Ρουσκοπούλου
“ Όλα άρχισαν από μια άτυχη εγκυμοσύνη, όπου άρχισα να πιάνω κάτι στον αριστερό μου μαστό. Φυσικά, δε μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι κάτι κακό, αλλά βαθιά μέσα μου κάτι με έτρωγε. Έτσι ξεκίνησαν οι υπέρηχοι, οι οποίοι δεν έδειχναν κάτι και καθησυχάστηκα λίγο.
Το μυαλό μου, όμως, και το χέρι μου πάλι εκεί, συνέχιζα να ψάχνω.
Πήγα στο γυναικολόγο μου, ο οποίος μου έλεγε «Άστο, δεν είναι τίποτα! Μικρό κορίτσι είσαι!» Χαιρόμουν για λίγο, αλλά πάλι εκεί. Πήγα σε μαστολόγο – χειρούργο, ο οποίος με υπογραφή και σφραγίδα με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω τίποτα.
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και ήρθε πάλι η ώρα να κάνω τον καθιερωμένο υπέρηχο. Αυτό το οποίο έπιανα τόσο καιρό στο στήθος μου, το χαρακτήρισαν ινοαδένωμα και μου είπαν να το προσέξω.
Έτσι κι εγώ πήγα στον κουμπάρο μου, που είναι γενικός χειρουργός με ειδίκευση στο μαστό. «Από τις εικόνες δε φαίνεται κάτι σοβαρό, αλλά για να ηρεμήσεις θες να πάμε να το βγάλουμε;» , μου είπε. Θέλω αύριο κιόλας, του απάντησα. «Το βράδυ θα είμαστε πίσω και θα πίνουμε μπύρες», μου είπε, «δε θα πονέσεις, μη φοβάσαι!».
Μπήκα, λοιπόν, στο χειρουργείο. Όταν ξύπνησα καθόταν δίπλα μου και με δάκρυα στα μάτια μου είπε «Θεοδότα, είναι καρκίνος». Εγώ μέσα μου το ήξερα, το ένοιωθα. Αφού συνήλθα από τη νάρκωση, με πήγαν στο δωμάτιό μου και ήταν όλοι εκεί.
Ο άντρας μου, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, η αδελφή μου. Έφτασαν με ταχύτητα φωτός, με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, αφού έμαθαν τα κακά νέα. Εγώ ήμουν πιο ήρεμη από ποτέ!
Την επόμενη μέρα το πρωί, μπήκα πάλι στο χειρουργείο για να κάνω μαστεκτομή. Αυτό θεώρησε ο κουμπάρος μου, πως είναι το σωστό. «Αυτό θα έκανα και στη μάνα μου!» μου είπε.
Σε τρεις μέρες βγήκαν και τα αποτελέσματα της βιοψίας. “Στάδιο 1” Οι λεμφαδένες δεν είχαν πειραχτεί, ήταν σε αρχικό στάδιο. Ήμουν πολύ χαρούμενη! Δόξα το Θεό, λέγαμε με τη μαμά μου αγκαλιασμένες. Το στήθος μου θα το φτιάξω, έλεγα, και θα είναι πολύ καλύτερο από πριν! Δεν περίμενα, όμως, αυτό που θα ακολουθούσε.
Μετά από σύσκεψη της ομάδας των ογκολόγων της κλινικής, μου ανακοινώθηκε ότι θα έπρεπε να υποβληθώ σε θεραπείες επειδή ήμουν μικρή σε ηλικία και ο καρκίνος ήταν επιθετικός, καθώς και για προληπτικούς λόγους. Δηλαδή;; τους ρώτησα.. «Χημειοθεραπείες. Οκτώ κύκλοι.
Κάθε είκοσι μία μέρες θα έρχεσαι εδώ, και μετά για άλλα πέντε χρόνια θα συνεχίσεις με ορμονοθεραπεία, δηλαδή ένα χάπι κάθε μέρα.» Αμέσως, τους ρώτησα εάν θα μου πέσουν τα μαλλιά και η απάντησή τους ήταν «Όλα.» Δεν κρατήθηκα… Δεν μπορούσα να το φανταστώ.
Εγώ που λάτρευα τα μαλλιά μου! Που τα έκοβα ένα πόντο και αγχωνόμουν! Την επόμενη, κιόλας, μέρα πήγα και τα κούρεψα. Έκανα ένα κοντό, μοντέρνο κούρεμα και όλοι τρελάθηκαν. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου πήγαιναν τόσο πολύ! Μετά από αυτό πήγα να διαλέξω περούκα. Ένοιωθα σαν καρναβάλι. Και που την πήρα, δεν πίστευα ότι θα τη βάλω.
Κάπως έτσι, έφτασε η πρώτη χημειοθεραπεία. Έκλαιγα συνέχεια.. Ήξερα ότι στη δεύτερη δε θα έχω μαλλιά. Κάθε μέρα τα τραβούσα και δεν έβγαινε τρίχα! Έλεγα πως ίσως σε μένα δε θα πέσουν. Μέχρι που έφτασε η μέρα, όπου ότι τραβούσα μου έμενε στο χέρι.
Τότε, έβαλα ένα βράδυ τον άντρα μου, να τα ξυρίσει. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα στον εαυτό μου «Υπομονή! Πες πως είσαι ηθοποιός και παίζεις ένα ρόλο…» Και έτσι ήταν. Έτσι ένοιωθα. Εγώ που ήμουν ανυπόμονη, έκανα και υπομονή και έπαιξα καλά το ρόλο μου.
Μετά από τόσα γέλια, κλάματα, προσευχές γνωστών κι αγνώστων, φίλων και μη, ύστερα από πολύ πόνο και κούραση, έφτασε η τελευταία χημειοθεραπεία.
Πραγματικά, θα μου μείνει αξέχαστη. Κάναμε πάρτι! Συγκίνηση και γέλια με τους γιατρούς μου και τις νοσοκόμες και βέβαια τους ανθρώπους που ήταν πάντα στο πλάι μου από την αρχή μέχρι και το τέλος, τον άντρα μου και την αδελφή μου.
Τώρα πια, έχω μπει στο στάδιο της αποκατάστασης του στήθους μου και είμαι πολύ χαρούμενη. Θα κάνω το μπούστο που ονειρευόμουν!
Έπειτα από όλα αυτά, χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μητέρα μου, γιατί ξέρω πως για ένα χρόνο δε ζούσε, όσο άνετη κι αν ήθελε να μου δείχνει. Ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου στο γιατρό μου και κουμπάρο μου καθώς και στον ογκολόγο μου, που είναι πάντα εκεί για να μου απαντάει σε κάθε φοβία μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του, που μου ανέβασαν το ηθικό όταν μου είπε πως και με το μαντήλι είμαι όμορφη. Ήταν κάτι που ήθελα να ακούσω! Επίσης, ευχαριστώ τους φίλους μου που ήταν δίπλα μου και παρέμειναν στο πλευρό μου.
Τέλος, θα ήθελα να αφιερώσω την ιστορία μου στον υπέροχο πατέρα μου, που τον έχασα μέσα σε τρεις μήνες από καρκίνο του πνεύμονα, αφού τελείωσα εγώ με την περιπέτειά μου. Μου λείπει και πάντα θα μου λείπει. Το ξέρω, όμως, ότι είναι δίπλα μου! Το νοιώθω!
Είμαι η Θεοδότα, 37 ετών και είμαι επιζών από καρκίνο του μαστού! “
Αυτή ήταν η συγκινητική ιστορία της Θεοδότας, Η οποία διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, αλλά πάλεψε και κέρδισε αυτή τη μάχη!
